بمب اتم در کاخ سفید

"جریده صراط" - هركس كه فكر تجاوز به جمهوری اسلامی ایران، در مخیله‌اش خطور كند، باید خود را آماده دریافت سیلی‌های محكم و مشت‌های پولادین ارتش، سپاه و بسیج و در یك كلام، ملت بزرگ ایران كند.

نگاهی کوتاه بر سیر انرژی هسته ای در ایران

اولین تلاش‌های ایران برای دستیابی به فناوری هسته‌ای به سال ۱۳۳۵ بازمی‌گردد. در ۱۴ اسفندماه این سال موافقت نامه‌ای یازده ماده‌ای میان ایالات متحده آمریکا و ایران راجع به استفاده‌های غیرنظامی از انرژی هسته‌ای به امضاء نمایندگان دو دولت رسید.

در سال 1967 یا همان 1346 رئیس جمهور وقت ایالات متحده ی آمریکا، آیزنهاور با فروش یک راکتور کوچک 5 مگاواتی تحقیقاتی آب سبک به ایران موافقت نمود و این اتفاق در واقع آغاز فعالیت هسته ای در ایران بود. راکتور مذکور با 584.5 کیلو سوخت اورانیوم 93 درصد غنی شده کار می کرد و تا سال 1357 این سوخت از سمت این کشور تامین می شد.

یک شرکت آمریکایی به نام AMF این راکتور را در دانشگاه تهران در امیر آباد نصب و راه اندازی کرد.

به دنبال این اقدامات قراردادهای متعددی میان ایران و ایالات متحده ی آمریکا، جمهوری فدرال آلمان، فرانسه، کانادا، هند، استرالیا و انگلستان منعقد گردید.

هدف از این قراردادها اکتشاف معادن اورانیوم در ایران و همچنین تربیت نیروی انسانی زبده ی این کار و  تهیه تجهیزات و ساخت و توسعه تاسیسات و نیروگاههای هسته ای در ایران بود.

این فعالیت ها در سال 1353 با تاسیس سازمان انرژی اتمی ایران و امضای قرارداد ساخت نیروگاه اتمی بوشهر شکل تازه و جدی تری به خود گرفت.

ایران در سال 1958 به عضویت آژانس بین المللی انرژی اتمی در آمد و در 1968 پیمان NPT  را که طبق آن تکثیر سلاح های هسته ای ممنوع است را امضا کرد و دو سال بعد آن را در مجلس شورای ملی به تصویب رساند.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران عملیات ساخت و ساز نیروگاه هسته ای در ایران از جانب کشورهای غربی متوقف شده و در سال 1358 روزنامه ی جمهوری اسلامی با انتشار مقاله ای انرژی هسته ای را خیانت به خلق خوانده و بنابراین بینش، پروژه ی هسته ای ایران تا سال 2002 مسکوت ماند.



در طول هشت سال جنگ تحمیلی استکبار جهانی علیه ایران نیز آمریکا و کشورهای هم مسلکش که خطر ایران هسته ای که زیر یوق آنها نباشد را می دانستند تاسیسات هسته ای ایران را چندین بار مورد حمله ی هوایی قرار دادند که در اثر این حملات آسیب هایی نیز به این تجهیزات وارد شد.

در ماه اوت سال 2002 میلادی سازمان منافقین ادعا کرد که ایران در حال ساخت دو مرکز هسته ای در نطنز و اراک است و بنابراین ادعا بررسی فعالیت های هسته ای ایران در دستور کار آژانس بین المللی انرژی اتمی و شورای امنیت قرار گرفت و همچنین این ادعا آغاز گر بروز تنش هایی بین ایران و غرب شد.

نیویورک تایمز درباره این ادعا نوشت که تلاش های سروریس های جاسوسی آمریکا انگلیس و اسرائیل این نیروگاه ها را کشف کرده بود و سپس خبر آن به گروه اپوزیسیون ایران درز کرده است.

در تاریخ 9 فوریه سال 2003 میلادی بود که محمد خاتمی، رئیس جمهور وقت از تهیه ی سوخت هسته ای برای نیروگاههای ایران، توسط متخصصین ایرانی خبر داد و در آوریل سال 2006 نیز ایران اعلام کرد که موفق به غنی سازی اورانیوم به میزان 3.5% (سه و نیم درصد) شده است. در اکتبر سال 2006 ایران آبشار دوم مرکز گریزهای گازی را راه اندازی کرده و در آن به انجام غنی سازی اورانیوم پرداخت.

سرانجام در روز سه شنبه 22 فروردین 1385 احمدی نژاد در تالار کتابخانه ی دانشکده ی علوم رضوی در مشهد مقدس اعلام کرد که ایران توانسته است به چرخه ی تولید سوخت هسته ای دست پیدا کند و به همین مناسبت هر سال روز بیست فروردین به عنوان روز انرژی هسته ای در ایران شناخته می شود.

خبرگزاری رویترز درباره ی ایران هسته ای می نویسد که " پس از گذشت ۳ دهه از انقلاب ۱۳۵۷ ایران، بسیاری از ایرانیان، به‌خصوص جوانان برنامه‌ی هسته‌ای کشورشان همچنان برای‌شان غروربرانگیز است"

خبرگزاری اسرائیلی اورشلیم پست نیز با استناد به یک نظرسنجی که در تابستان سال ۱۳۹۱ در وبگاه شبکه خبر صداو سیما جمهوری اسلامی انجام شد بیان داشت که "با وجود تحریم‌ها ایرانیان از برنامه هسته‌ای کشورشان حمایت می‌کنند."

طبق گفته ی مقامات آمریکایی ایران تنها یک سال با غنی سازی 95 درصد که در اصل لازمه ی ساخت بمب اتم است فاصله دارد.

تعلیق برنامه های هسته ای ایران در دولت خاتمی

در زمان دولت هفتم، محمد خاتمی رئیس جمهور سابق ایران و تیم مذاکره کننده وی، بر خلاف آمال ملی مردم ایران، به تعلیق غنی سازی اورانیوم در ایران در جهت نیات شوم امپریالیستها به مدت دو سال تن دادند .

در دور دوم دولت خاتمی (۱۲ مرداد ۱۳۷۶ تا ۱۲ مرداد ۱۳۸۴)، این دولت حاضر به امضای چند توافق نامه شد که بر اساس آنها فعالیت های هسته ای ایران به حالت نیمه تعلیق در آمد.

1)    توافق نامه سعد آباد
براساس این توافقنامه از تاسیسات هسته ای ایران بازرسی های عمده و گسترده ای به عمل آمد و فعالیت های مرتبط با غنی سازی در ایران متوقف شد.

توافقنامه مذکور در تاریخ 21 اکتبر 2003 برابر با 29 مهر 1382 به امضا رسید.

در این مذاکرات ریاست هیئت ایرانی را حسن روحانی و کمال خرازی بر عهده داشتند. ریاست هیئت اروپایی را هم دومینیک دو ویلپن، جک استراو و یوشکا فیشر وزیران خارجه سه کشور فرانسه، انگلیس و آلمان بر عهده داشتند.

2)    توافقنامه بروکسل
این توافقنامه در 23 فوریه 2004 برابر با چهارم اسفند سال 1382 به امضا رسید و طبق آن ایران متعهد به توقف ساخت سانتریفیوژهای مورد نیاز برای غنی سازی اورانیوم شده و همچنین ساخت قطعات یدکی سانتریفیوژهای موجود را نیز به حالت تعلیق در آورد.

در این مذاکرات ریاست هیئت ایرانی بر عهده حسن روحانی و ریاست هیئت اروپایی بر عهده خاویر سولانا بود.

3)    توافقنامه پاریس
این توافق‌نامه در 14 نوامبر 2004 برابر با 17 بهمن 1382 در بین ایران و سه کشور فرانسه، انگلیس و آلمان به امضا رسید و به موجب آن ایران به عنوان اقدامی داوطلبانه در جهت اعتمادسازی پذیرفت که کلیه فعالیت‌های مربوط به غنی‌سازی و بازفرآوری مانند ساخت، تولید، نصب، آزمایش، سرهم‌بندی و راه‌اندازی سانتریفیوژهای گازی، و فعالیت‌های مربوط به جداسازی پلوتونیم را متوقف کند و در عوض اتحادیه اروپا سعی در پذیرش ایران در سازمان تجارت جهانی نماید.

نماینده مذاکره‌کننده ایران در این دوره نیز سیروس ناصری به همراه سفیران وقت ایران در پاریس، لندن و برلین بودند.

از سر گیری غنی سازی در دولت احمدی نژاد

دولت نهم در سال اول فعالیت خود اعلام کرد که تعلیق داوطلبانه غنی سازی به پایان رسیده و با فک پلمپ تاسیسات هسته ای ایران فعالیت های UCF اصفهان را تحت نظارت آژانس از سر می گیرد.

همچنین در ژانویه 2006 در حضور بازرسان آژانس جمهوری اسلامی ایران تاسیسات مجتمع تحقیقاتی هسته ای نطنز را نیز فک پلمب کرد و با وجود اینکه این اقدامات با حضور ماموران آژانس بود باز هم در ماس همان سال شورای امنیت به ایران برای تعلیق فعالیت های هسته ای اش یک ماه فرصت داد.

شورای امنیت در ژوئیه ۲۰۰۶ قطعنامه ۱۶۹۶ را تصویب کرد که براساس آن ایران می بایست غنی سازی اورانیوم را متوقف می کرد. شورای امنیت در دسامبر همان سال نیز قطعنامه ۱۷۳۷ را تصویب کرد که بیشتر فعالیت‌های تجاری، مالی، صنایع موشکی و هسته‌ای ایران را براساس بند ۴۱ فصل هفتم منشور سازمان ملل متحد، هدف قرار داده بود. این قطعنامه نخستین سند بین‌المللی حقوقی بود که فعالیت‌های هسته‌ای ایران را به‌عنوان تهدیدی علیه صلح و ثبات منطقه‌ای معرفی می‌کرد. جمهوری اسلامی ایران اما با تأکید بر بند ۴ معاهده ان‌پی‌تی این اتهامات را غیر مستند خوانده و خواستار رفتار غیر تبعیضی با فعالیت‌های اتمی در ایران شد.

موافقت ها و مخالفت های بین المللی با ایران هسته ای

کشورهای استکباری دنیا و در راس آنها آمریکا و اسرائیل همواره ایران را دشمنی قوی در برابر خود می بینند و تمام تلاش خود را برای زیر سلطه بردن این کشور مستقل به کار می برند و بی شک جمهوری اسلامی ایران در شکل و شمایل هسته ای خود ترسناک تر و بازدارنده تر به نظر می آید.

روزنامه ی واشنگتن پست درباره ی علت مخالفت های بین المللی با برنامه ی اتمی ایران را سیاست های تهدید آمیز علیه اسرائیل می داند.

بنا بر گزارش افق سالانه ارتش اسرائیل، این رژیم غاصب ایران را رسماً به عنوان خطری که موجودیت اسرائیل را تهدید می‌کند، معرفی کرده و به گفته دنیس بلر، رئیس سازمان سیا، اسرائیل مصمم به جلوگیری از پیشرفت برنامه اتمی ایران است.

همچنین در ماه اوت سال 2006 در پی سخنرانی رئیس جمهوری اسلامی ایران در همایشی تحت عنوان "جهان بدون آمریکا و صهیونیزم" و بیان این جملات که " بدون تردید می‌گویم که این شعار و هدف دست یافتنی است و به حول و قوه الهی به زودی جهان بدون آمریکا و صهیونیسم را تجربه کرده و در دوران درخشان حاکمیت اسلامی بر جهان امروز تنفس خواهیم کرد " کمیته ای متشکل از منتخب مجلس نمایندگان آمریکا در گزارشی به کنگره آمریکا ایران و احمدی نژاد را تهدیدی علیه امنیت ملی کشور خود دانسته و موضع خصمانه ایران علیه آمریکا را دلیلی محکم بر لزوم پیشگیری فعالیت هسته ای جمهوری اسلامی ایران دانستند.

گذشته از مواضع خصمانه ی آمریکا و اسرائیل غاصب، ایران هسته ای به خاطر کاربرد دوگانه ی این انرژی مورد اعتراض کشورهای دیگری نیز قرار گرفت که جمهوری اسلامی ایران با هدف اعتماد سازی و رفع ابهامات موجود در زمینه ی فعالیت هسته ای اش با ورود بازرسان آژانس انرژی اتمی به کشور موافقت نموده است.

مگر چه می شود ایران بمب اتم داشته باشد؟!

نکته: از آنجایی که دلایل لزوم دستیابی کشورهای جهان اسلام به بمب اتم از نظر شرعی از دیدگاه خبرگان و نخبگان مورد ابهام است در این مقاله فقط دلایل دستیابی به این مهم از نظر عرفی و سیاسی مورد بررسی قرار می گیرد.

پر واضح است که دلایلی که از سمت کشورهای غربی برای تهدید آمیز خواندن فعالیت های هسته ای ایران عنوان می شود تنها بهانه هایی برای انحصاری کردن علم هسته ای در کشورهای غربی است و در اصل غرب تلاش می کند دانش هسته ای را تنها در انحصار خود داشته باشد و از دسترسی کشورهای جهان سوم به این فناوری جلوگیری می کنند.

این در حالیست که همین کشورها در برابر زرادخانه های اتمی اسرائیل سکوتی همراه با حمایت را در پیش گرفته اند.

علاوه بر علل غیر منطقی غرب برای مقابله با ایران هسته ای می توان به نظر دنیس راس مشاور پیشین اوباما در مسائل ایران و خاور میانه اشاره کرد.

وی درباره ی علت مخالفت آمریکا با ایران هسته ای در گفتگویی با یورونیوز گفته است: "اگر ایران سلاح هسته ای داشته باشد، آنگاه شما می توانید شرط ببندید که همسایگان ایران نیز به دنبال کسب این سلاح خواهند رفت. این فکر که در منطقه ای مانند خاورمیانه که مناقشات محلی متعددی وجود دارد، همه کشورها باید سلاح هسته ای داشته باشند، چیزی در حد ایجاد یک جنگ هسته ای است. این "جنگ سرد” نیست که در آن هر یک از دو طرف با داشتن نوعی از ارتباط، بتواند به یک معنا با دیگری توازن برقرار کند. این منطقه ایست که در آن یک مناقشه محلی میتواند به سادگی و به سرعت تشدید شود. در این جا کشورها از ارتباط کاملی با هم برخوردار نیستند. از آگاهی کامل به معنای اطلاعات طبقه بندی شده نیز برخوردار نیسند و می توانند به نتایج غلطی برسند. هرگاه شما خاورمیانه ای با کشورهای متعدد مجهز به سلاح هسته ای داشته باشید، چشم انداز یک جنگ هسته ای بسیار قوت می گیرد، که این فاجعه ای برای جهان خواهد بود.”

اما به نظر می رسد نکته ای که در اینجا مغفول مانده است این است که در جهان امروز، اغلب تلاش برای داشتن یا تولید سلاح هسته ای به منظور استفاده نظامی از آن صورت نمی گیرد بلکه سیاست توانایی هسته ای مبتنی بر «استراتژی بازدارندگی» است.

اگر کشوری سلاح هسته ای داشته باشد شاید بتوان به جرات گفت که تهدیدات نظامی بیرونی علیه حیات آن کشور تقریبا" به صفر می رسد.

در واقع تلاش برای حذف نظامی یک کشور دارای سلاح اتمی غیر ممکن به نظر می رسد چون این حذف به منزله حذف کشور حمله کننده نیز هست.

طی دهه های اخیر تقریبا" همه کشورهایی که در معرض تهدیدات خارجی بوده اند بدون آنکه در برابر فشارها کوتاه بیایند برای مقابله با تهدیدات امنیتی و نظامی به سمت سلاح هسته ای گرایش پیدا کرده اند و از این طریق به نوعی حیات خود را تضمین کرده اند از جمله ی این کشورها می توان به چین، هند، پاکستان و حتی رژیم غاصب صهیونیستی اشاره کرد.

طی چند دهه ی گذشته جمهوری اسلامی ایران نیز به طور پیوسته در معرض تهدیدات نظامی و غیر نظامی از سمت کشورهای استکباری دنیا و در راس آنها آمریکا قرار گرفته است شکی هم در این موضوع نیست که اگر آمریکا توانایی و قدرتش را در خود ببیند بی هیچ آداب و ترتیبی به ایران حمله کرده و جنگی سخت را ترتیب بدهد.

در صورت وقوع چنین جنگی ممکن است جمهوری اسلامی ایران بتواند با جنگی نامتقارن شبیه هشت سال دفاع مقدس، در برابر آمریکا ایستادگی کند اما هیچ تضمینی هم وجود ندارد که رئیس جمهور وقت آمریکا کاری که اسلافش در هیروشیما و ناکازاکی انجام دادند، انجام ندهد یا لااقل برای به زانو درآوردن ایران تهدید به آن نکند.

همانطور که سابقا" ژاک شیراک اعلام کرده بود که اگر کیان غرب در معرض تهدید جدی قرار گیرد در بکارگیری سلاح اتمی هیچ شکی به خود راه نخواهد داد.

آمریکا به عنوان اصلی ترین دشمن جمهوری اسلامی ایران همواره روش های گوناگونی را در سطوح مختلف اجرایی می سازد و استفاده از اصول تهدید، تحکم، تشویق، تحدید، ارعاب و ارهاب و... برای ارضا و اقناع اقشار مختلفی مانند مسئولین، نخبگان(اقتصادی-سیاسی-علمی) و عموم جامعه با هدف رسیدن به نیات شوم خود را در دستور کار قرار داده است.

رژیم غاصب صهیونیستی نیز معتقد است که در صورت دست‌یابی جمهوری اسلامی ایران به علم ساخت سلاح‌های اتمی، موجودیتش در معرض خطری جدی قرار خواهد گرفت و در واقع این کشور اولین هدف حمله احتمالی اتمی ایران خواهد بود.

بنیامین نتانیاهو ، که از وی به عنوان یکی از موافقان "حمله پیش‌گیرانه" اسرائیل به تاسیسات هسته‌ای ایران یاد می‌شود هم بارها در سخنرانی‌های رسمی تاکید کرده است که «"همه خطرها در مقایسه با خطر ناشی از هسته‌ای شدن ایران کوچک و بی‌اهمیت است"

درست است که ثبات سیاسی در یک کشور صرفا" به داشتن سلاح اتمی نیست اما داشتن سلاح اتمی خیال مردم و سیاست گذاران را لااقل از تهدیدات حیاتی بیرونی راحت می کند و منجر به ایجاد نوعی ثبات می شود.

کشوری که تهدید حیاتی بیرونی متوجه آن نباشد برای سرمایه گذاری اقتصادی امن می شود و سرمایه ها راحت تر به سمت آن گسیل یافته و بدین ترتیب رشد و رونق اقتصادی می یابد. قطعا" پیشرفت های اقتصادی اخیر چین و هند بخش عمده اش ناشی از این ثبات است.

و در آخر اینکه برای جلوگیری از گسترش جولانگاه های آمریکا باید به سلاح اتمی دست پیدا کرد و بنا به فرمایش رهبر معظم انقلاب ما سلاح اتمى نداريم، سلاح اتمى هم نخواهيم ساخت، اما در مقابل تهاجم دشمنان - چه آمريكا و چه رژيم صهيونيستى - براى دفاع از خودمان، در همان سطحى كه دشمن حمله كند، به آنها حمله خواهيم كرد.

سه دانشمند برجسته آمریکایی که معتقدند ایران باید بمب اتم داشته باشد

چندی پیش نشریه معروف و اثرگذار فارن افرز مقاله ای از دانشمند سیاسی برجسته کنت والتز، منتشر کرد. او در این مقاله با تیتر"why Iran should get the Bomb? "،"چرا ایران باید بمب داشته باشد؟" و با توضیحی مبنی بر حمایت از هسته ای شدن ایران، نظر تحلیلگران و عصبانیت سیاست مداران را برانگیخت.

او در این مقاله به رجال سیاسی تاکید کرده است "چرا نمی گذارید ایران بمب اتم داشته باشد. تجهیز ایران به سلاح اتمی موجب پایداری، ثبات و صلح در منطقه خواهد شد."

والتز می گوید در جهان امروز به ایران حق می دهم که برای دستیابی به سلاح هسته ای و افزایش ظرفیت تکنولوژیکی تلاش کند و صاحب یک ظرفیت دفاعی نیرومندی شود که زیر بار زور و استعمار نرود. ایران نیز باید همچون ژاپن و بعضی کشورهای دیگر، چندین بمب هسته ای آماده به خدمت داشته باشد تا در مواجهه با شرایط بحرانی از آنها استفاده کند.


پس از آنکه کنث والتز، مخالفان هسته ای شدن ایران را سیاستمدارانی بی تدبیر، نالایق و بدون پشتوانه و اطلاعات استراتژیک نامید، ریچارد فالک دیگر اندیشمند سیاسی و پروفسور بازنشسته امریکایی، در پاسخ به تعجب منتقدان گفت: "کنث والتز دیوانه نیست، اما خطرناک است. او می گوید خاورمیانه نیز باید سلاح هسته ای داشته باشد."

فالک در ادامه می افزاید: "من با نظر والتز در رابطه با تک قدرتی بودن اسرائیل در برخورداری از سلاح و زرادخانه های هسته ای و از بین رفتن صلح و امنیت در خاورمیانه کاملا موافقم. زیرا انحصار هسته ای اسرائیل نه تنها منطقه را امن تر نکرده بلکه ناامن تر هم ساخته است."

وی همچنین گفت: "آیا داشتن بمب اتم توسط اسرائیل به علت اینکه یک کشورغربی محسوب می شود، کاملا عاقلانه است و داشتن آن توسط ایران به علت آنکه توسط روحانی ها اداره می شود و با اسرائیل خصومت دارد یک فاجعه جهانی است؟ این توجیه پذیرفتنی نیست.

اگر چنین تمایزی قابل قبول باشد، اسرائیل یگانه دشمن جهان است که همیشه تهدید به جنگ کرده و دیپلماسی اجباری را پیشه کرده است. در مقابل ایران تا به حال، به روش صلح آمیز با انواع ناملایمت ها و فتنه انگیزی ها از جمله جنگ، ترور دانشمندان هسته ای، ویروس های مخرب مانند استاکس نت و شعله که سانتریفیوژهای غنی سازی اش را آلوده کرد و خشونت های پنهان که برای ناپایدار کردن تهران به کار گرفته شده را تحمل کرده است. صد در صد است که اگر ایران هسته ای نشود روزی اسرائیل پیشتاز جنگ با ایران خواهد بود و کل منطقه خاورمیانه را به آتش خواهد کشید

جان میرشایمر" افسر سابق نیروی هوایی آمریکا و استاد علوم سیاسی دانشگاه شیکاگو آمریکا نیز در مصاحبه رسانه ای درباره نظریه والتز در مورد هسته ای شدن ایران گفت که او همچون والتز، دستیابی ایران به سلاح هسته‌ای را لازمه ثبات منطقه می داند.

وی در ابتدای گفتگوی خود بیان کرد که اگر ایران بازدارندگی اتمی داشته باشد، آمریکا و اسرائیل نخواهند تواسنت این کشور را به این دلیل تهدید به حمله کنند، همانطور که اگر در سال 2003 صدام تسلیحات هسته‌ای داشت، آمریکا به عراق تجاوز نمی‌کرد، و اگر لیبی در سال 2011 سلاح هسته‌ای داشت، آمریکا به جنگ علیه لیبی نمی‌رفت.

میر شایمر در ادامه افزود: آمریکا به دنبال آن است تا چتر هسته‌ای را در عربستان سعودی و ترکیه نیز بگستراند، همانگونه که این کار را در زمان جنگ سرد برای آلمان و ژاپن کرد. در واقع مخالفت امریکا با هسته ای شدن ایران به علت حفظ موقعیت اسرائیل است نه خطر ایران.