صراط: پيش از آغاز مجمع
عمومی‌سازمان ملل تمام حدس و گمانها درباره «دستدادني» بود كه بنا بر
تحليلها ميتوانست جهان را تكان دهد؛ واقعهاي كه اتفاق نيفتاد.
- روزنامه آمريكايي نيويورك تايمز چند ساعت پس از سخنراني روساي جمهور آمريكا و ايران در مجمع عمومی‌سازمان ملل با اشاره به عدم ديدار رهبران در كشور در حاشيه اجلاس به رغم تمامیپيشبينيها نوشت: «اگرچه مقامهاي آمريكايي ميگويند كه از دست رفتن فرصت ديدار اوباما و روحاني در اين نشست تاثير زيادي بر سرنوشت مذاكرات با تهران بر سر برنامه هسته اي اين كشور ندارد؛ اما اين مسئله بيانگر حساسيت سياسي است كه مسير ديپلماتيك رهبران دو طرف را تحت تاثير قرار خواهد داد.»
- نيويوركتايمز در ادامه گزارش خود با عنوان«اوباما و روحاني ديپلماتيك يكديگر را در سازمان ملل گم كردند» به نقل از يك مقام آمريكايي مي‌نويسد كه اين طرف ايراني بود كه خواستار عدم رويارويي روسايجمهوري ايران و آمريكا شده است. در اين گزارش به نقل از اين مقام آمريكايي آمده است: «آقاي روحاني متقاعد شده و تلاش دارد تا در مسير ديپلماسي گامهايي سريع را بردارد. (در اين مقطع) دست دادن به رئيسجمهور آمريكا مي‌تواند اين مسير را قطع كند.» وي در ادامه ميگويد: «هر رهبري سياستهاي خودش را دارد و اين قطعا درباره حسن روحاني نيز صادق است.»
- روزنامه انگليسي گاردين هم در گزارشي با عنوان «آمريكا گفته، روحاني درخواست ديدار با اوباما را رد كرده است» به نقل از يك مقام سازمان ملل نوشت، طرف ايراني اعلام كرده كه انجام اين ديدار‌در چنين مقطعي بسيار پيچيده است. روزنامه گاردين در ادامه مي‌نويسد، هيچ بيانيهاي رسمی‌از طرف ايران در اين باره منتشر نشده اما شبكه انگليسيزبان پرس تي وي علت احتمالي شركت نكردن هيات ايراني در ضيافت ناهار سازمان ملل به ميزباني بان كي مون را سرو كردن مشروبات الكلي اعلام كرده است. اين روزنامه در انتهاي گزارش خود آورده است: «جنجال (دست ندادنها يا) دست دادنهاي ديپلماتيك در نشستهاي سازمان ملل در نيويورك سابقه طولاني دارد و اگر حساب شده رفتار نشود مي‌تواند نتايج دردناكي در پي داشته باشد. به عنوان مثال، جك استراو، وزير خارجه وقت انگليس، در سال 2004 پس از اينكه با رابرت موگابه، رئيسجمهور نامحبوب زيمبابوه در عرصه بينالملل، دست داد دچار دردسر بزرگي شد بهطوري كه بعدها مجبور شد بگويد در تاريكي و نبود نور كافي اشتباهي با وي دست داده است!
- روزنامه فرانسوي لاکروآ که پيش از اين نيز بهطور گسترده به سفر روحانی به آمریکا و جنبههای مختلف‌این سفر پرداخته، مینویسد چالشهای پیشروی کسی که‌ایران را نمایندگی میکند، بسیار بزرگ است. در صدر‌این چالشها زدودن تصویری بود كه رئیسجمهور پیشین، محمود احمدی نژاد از‌این کشور به جهانیان داده بود. لاکروآ مینویسد، از نظر فیزیکی، روحانی امتیازات بسیاری دارد: لبخندی هميشگي، ریشی سفید و حرکات آرامش بخش. اما کارش دشوار است چون بايد اطمینان دهد که کشورش میخواهد با غرب رابطه برقرار کند و پرونده هستهایاین کشور را به سرانجام برساند.
- سايت ميدل ايست آنلاين در مطلبي با عنوان «شكست اوباما، روحاني در شكستن بنبست» مي‌نويسد: «باراك اوباما و رئيسجمهوري جديد ايران سهشنبه برخي حركتها را براي پايان دادن به چند دهه خصومت آزمودند اما موفق نشدند تا براي شكستن اين بنبست يك ديدار را ترتيب دهند.» اين رسانه عربي انگليسي زبان در ادامه گزارش خود ميآورد: «شكاف ديرينه ميان آمريكا و ايران در سخنرانيهاي اوباما و روحاني در مجمع عمومی‌سازمان ملل و شكست در ترتيب دادن يك «دست دادن» ساده اما سمبوليك مشهود بود.
- روزنامه ديلي تلگراف نیز در گزارشی با عنوان «روحانی گفت که‌ایران تهدیدی به حساب نمی‌آید» نوشت که رئیس‌جمهور‌ایران از اوباما خواست فشارهای جنگ‌طلبان را نادیده بگیرد و به دنبال روابط بهتر با‌ایران باشد و تاکید کرد که برای تعامل با آمریکا درباره برنامه هسته‌ایش آماده است.این روزنامه انگلیسی نوشت که روحانی در سخنرانی‌اش در مجمع عمومی سازمان ملل تاکید کرد که‌ایران تهدیدی برای جهان به حساب نمی‌آید و تحریم‌های بین‌المللی علیه‌ایران را محکوم کرد.
- روزنامه آمريكايي شيكاگو تريبيون نيز در گزارشي با عنوان «صحنه آماده است اما مذاكرات با موانع فني و سياسي روبهرو است»، مي‌نويسد، آمريكا و ايران صحنه را براي مهم‌ترين ارتباط در يك نسل آماده كردهاند اما گفتوگوهاي مستقيم درباره برنامه هستهاي ايران احتمالا بسيار آهسته، دشوار و شكننده خواهد بود.» اين روزنامه در ادامه به نقل از جون آلترمن، مدیر برنامه خاورمیانه در مرکز مطالعات استراتژیک و بین‌المللی در واشنگتن، مي‌نويسد: «پس از هيجان اوليه براي تغيير فضا، انتظار دارم كه دو طرف بسيار آهسته و محتاطانه حركت كنند. چرا كه در هر دو طرف سياستمداراني هستند كه فكر ميكنند ايجاد روابط حسنه اشتباهي استراتژيك است. همچنين به اين دليل كه مذاكرهكنندگان نگران هستند كه تعجيل در اين مسير مي‌تواند به نفع يكي به قيمت زيان ديگري تمام شود. در واقع بسيار عجيب خواهد بود اگر در جريان مذاكرات هيچ بحراني پيش نيايد چرا كه هر يك از طرفين تلاش خواهد كرد تا نقطه شكست ديگري را محك بزند.»