صراط: اگرچه
در دوران گذشته از سوی برخی خلفا، فرماندهان و رهبران زیرک بعضا عملیات
روانی و جنگ نرم بجای جنگ سخت در دستور کار قرار می گرفت اما تا سال 1945
میلادی غالب جنگها "جنگ سخت" بود.
با این حال جنگ نرم قدمتی به عمر تاریخ بشریت دارد و در صدر اسلام هم این شیوه مبارزه از سوی برخی دشمنان اسلام مورد استفاده قرار گرفت کما اینکه تاریخ این مساله را در جنگ صفین بخوبی ثبت کرده است.
بامداد روز پنج شنبه سیزدهم ربیع الاول ــ یا ماه صفر ــ سال 38 هجری، سپاه امام علی علیه السلام با نیرنگ بی‌سابقه‌ای رو به رو شد. سپاه شام طبق دستور عمرو عاص قرآن‌ها را بر نوک نیزه‌ها بستند و قرآن بزرگ دمشق را نیز به کمک ده نفر به هوا بردند.
آن‌گاه همگی یکصدا شعار سر دادند که:« حکم میان ما و شما کتاب خداست.»
گوش‌های سپاه عراق (سپاه امام علی علیه السلام) متوجه فریادها شد و چشم‌هایشان به نوک نیزه‌ها افتاد. از سپاه شام، جز شعارها و فریادهای ترحم انگیز چیزی شنیده نمی‌شد. همگی می‌گفتند: « ای مردم، به خاطر خدا، مراعات زنان و دخترانتان را بکنید. غیر از شامیان چه کسی از مرزهای شام پاسداری خواهد کرد و غیر از عراقیان چه کسی از مرزهای عراق حفاظت خواهد نمود؟»
منظره غم‌انگیز قرآن‌ها و ناله‌های جانسوز، عقل و هوش را از سر بسیاری از سربازان امام علیه السلام ربود. آنها که تا ساعاتی پیش در یک قدمی پیروزی کامل قرار داشتند، همچون افسون شدگان بر جای خود میخکوب شدند؛ آنقدر که حتی روشنگری شیرمردانی چون عدی بن حاتم و مالک اشتر و عمرو بن حمق و از همه مهمتر ارشادات خود امام علی علیه السلام نیز در آنها تأثیری نداشت.
جمعیت 20 هزار نفری سپاه عراق در حالی که در پوششی از زره‌های آهنی فرو رفته بودند، شمشیر در دست داشتند و پیشانی‌هاشان از شدت سجده پینه بسته بود، رودرروی امام علی قرار گرفتند و وی را به جای «یا امیرالمؤمنین» به «یا علی» خطاب کردند:« یا علی! دعوت آنها را بپذیر و گرنه تو را می‌کشیم، همچنان که عثمان را کشتیم. به خدا سوگند اگر دعوت آنان را اجابت نکنی تو را می‌کشیم.»
فرمانده‌ای که تا دیروز، همه گوش به فرمانش بودند، اکنون کارش به جایی رسیده بود که به او دستور تسلیم و پذیرش صلح تحمیلی می‌‌دادند.
حال در عصر معاصر عده ای فکر می کنند که شیوه نوین جنگی کشف کرده اند و با کج فهمی عمدی یا سهوی از سخنان ولی امر مسلمین سعی دارند تا از نام و واژگان نرم برای رونق سفره های گرم و توسعه مبلمان نرمشان بهره ببرند، غافل از اینکه جنگ نرم ابزار خاص خود را دارد و با سخنرانی و آمار و ارقام های عجیب راه بجایی نمی برد.
جنگ نرم که پس از دو قطبی شدن جهان به بلوک شرق و بلوک غرب، شیوه آن بعنوان یک بال اصلی رقابت از سوی آمریکا و شوروی سابق بیش از گذشته مد نظر قرار گرفت با فروپاشی شوروی در سال 1991 میلادی کارشناسان بخش جنگ در ایالات متحده با استفاده از تجارب دو جنگ جهانی و دوران جنگ سرد دریافتند که می شود با هزینه کمتر و بدون دخالت مستقیم در سایر کشورها به اهداف سیاسی، اقتصادی و... دست یافت و شیوه های جنگی نرم را نه تنها بعنوان بخشی از رقابت بلکه کل سیاست رقابتی و جنگی خود در دستور کار قرار دهند.
متاسفانه علی رغم تاکیدات صریح دین مقدس اسلام و بزرگان دینی و بویژه مقام معظم رهبری حضرت امام خامنه ای بر مجهز شدن به ابزارهای نوین جنگ نرم، عده ای در داخل کشور که باید متولی این امر باشند، نه تنها قدمی در خور تا کنون بر نداشته اند بلکه از نام و شعار جنگ نرم برای بخور بخورهای گرم و امکانات آسایشی و رفاهی نرم خود و حلقه های اطرافشان استفاده کرده اند و برخلاف 8 سال دفاع مقدس با تاسیس حلقه های هماهنگ و همسو، مغازه ای برای کسب درآمد و امرار معاش خودیهایشان دایر کرده اند.
با این حال جنگ نرم قدمتی به عمر تاریخ بشریت دارد و در صدر اسلام هم این شیوه مبارزه از سوی برخی دشمنان اسلام مورد استفاده قرار گرفت کما اینکه تاریخ این مساله را در جنگ صفین بخوبی ثبت کرده است.
بامداد روز پنج شنبه سیزدهم ربیع الاول ــ یا ماه صفر ــ سال 38 هجری، سپاه امام علی علیه السلام با نیرنگ بی‌سابقه‌ای رو به رو شد. سپاه شام طبق دستور عمرو عاص قرآن‌ها را بر نوک نیزه‌ها بستند و قرآن بزرگ دمشق را نیز به کمک ده نفر به هوا بردند.
آن‌گاه همگی یکصدا شعار سر دادند که:« حکم میان ما و شما کتاب خداست.»
گوش‌های سپاه عراق (سپاه امام علی علیه السلام) متوجه فریادها شد و چشم‌هایشان به نوک نیزه‌ها افتاد. از سپاه شام، جز شعارها و فریادهای ترحم انگیز چیزی شنیده نمی‌شد. همگی می‌گفتند: « ای مردم، به خاطر خدا، مراعات زنان و دخترانتان را بکنید. غیر از شامیان چه کسی از مرزهای شام پاسداری خواهد کرد و غیر از عراقیان چه کسی از مرزهای عراق حفاظت خواهد نمود؟»
منظره غم‌انگیز قرآن‌ها و ناله‌های جانسوز، عقل و هوش را از سر بسیاری از سربازان امام علیه السلام ربود. آنها که تا ساعاتی پیش در یک قدمی پیروزی کامل قرار داشتند، همچون افسون شدگان بر جای خود میخکوب شدند؛ آنقدر که حتی روشنگری شیرمردانی چون عدی بن حاتم و مالک اشتر و عمرو بن حمق و از همه مهمتر ارشادات خود امام علی علیه السلام نیز در آنها تأثیری نداشت.
جمعیت 20 هزار نفری سپاه عراق در حالی که در پوششی از زره‌های آهنی فرو رفته بودند، شمشیر در دست داشتند و پیشانی‌هاشان از شدت سجده پینه بسته بود، رودرروی امام علی قرار گرفتند و وی را به جای «یا امیرالمؤمنین» به «یا علی» خطاب کردند:« یا علی! دعوت آنها را بپذیر و گرنه تو را می‌کشیم، همچنان که عثمان را کشتیم. به خدا سوگند اگر دعوت آنان را اجابت نکنی تو را می‌کشیم.»
فرمانده‌ای که تا دیروز، همه گوش به فرمانش بودند، اکنون کارش به جایی رسیده بود که به او دستور تسلیم و پذیرش صلح تحمیلی می‌‌دادند.
حال در عصر معاصر عده ای فکر می کنند که شیوه نوین جنگی کشف کرده اند و با کج فهمی عمدی یا سهوی از سخنان ولی امر مسلمین سعی دارند تا از نام و واژگان نرم برای رونق سفره های گرم و توسعه مبلمان نرمشان بهره ببرند، غافل از اینکه جنگ نرم ابزار خاص خود را دارد و با سخنرانی و آمار و ارقام های عجیب راه بجایی نمی برد.
جنگ نرم که پس از دو قطبی شدن جهان به بلوک شرق و بلوک غرب، شیوه آن بعنوان یک بال اصلی رقابت از سوی آمریکا و شوروی سابق بیش از گذشته مد نظر قرار گرفت با فروپاشی شوروی در سال 1991 میلادی کارشناسان بخش جنگ در ایالات متحده با استفاده از تجارب دو جنگ جهانی و دوران جنگ سرد دریافتند که می شود با هزینه کمتر و بدون دخالت مستقیم در سایر کشورها به اهداف سیاسی، اقتصادی و... دست یافت و شیوه های جنگی نرم را نه تنها بعنوان بخشی از رقابت بلکه کل سیاست رقابتی و جنگی خود در دستور کار قرار دهند.
متاسفانه علی رغم تاکیدات صریح دین مقدس اسلام و بزرگان دینی و بویژه مقام معظم رهبری حضرت امام خامنه ای بر مجهز شدن به ابزارهای نوین جنگ نرم، عده ای در داخل کشور که باید متولی این امر باشند، نه تنها قدمی در خور تا کنون بر نداشته اند بلکه از نام و شعار جنگ نرم برای بخور بخورهای گرم و امکانات آسایشی و رفاهی نرم خود و حلقه های اطرافشان استفاده کرده اند و برخلاف 8 سال دفاع مقدس با تاسیس حلقه های هماهنگ و همسو، مغازه ای برای کسب درآمد و امرار معاش خودیهایشان دایر کرده اند.
جنگ نرم در ایران به هیچ وجه از سوی بسیاری از مسئولین مربوطه جدی گرفته
نشده است و محکمترین و بارزترین دلیل بر آن این است که ابزار اصلی این جنگ
یعنی رسانه ها عموما در اختیار جریاناتی است که به هیچ وجه درصدد انتقال
پیام انقلاب به مردم داخل و خارج از کشور نبوده و نیستند و همواره منعکس
کننده صدای دشمنان انقلاب و اسلام می باشند.
شوری این آش به حدی است که بیشترین حمایتها از صندوق بیت المال تا کنون به رسانه های افراطی فتنه و انحرافی صورت گرفته است و معدود رسانه هایی هم که در صف انقلاب قرار دارند بخاطر مشاهده بی کفایتی و بی درایتی برخی مسئولین مربوطه و از همه مهمتر بی عدالتی و تبعیض در نوع نگاه به پادگانها و لشکریان جنگ نرم، گرفتار سرخوردگی وافری شده اند که این بخودی خود نگذاشته تا سربازان پراکنده جنگ نرم انقلاب در یک صف واحد قرار گیرند و از آنها صدایی واحد شنیده شود و تنها شاهد گردانهای پراکنده ای هستیم که هر کدام بر اساس احساس وظیفه فرمانهانشان با توجه به شرایط روز به جنگهای نامنظمی می پردازند و اگر از خودگذشتگی های رهبری معظم انقلاب نبود تا کنون بارها آرمانهای انقلاب ویراش و تفسیر به رای دشمن شده بود، از همین رو نباید عده ای با خرده گیری بر این گونه نقدها دستاوردهای ولایی و الهی را به پای مدیریت و کفایت خود بنویسند.
دردآورتر اینکه در همان معدود رسانه های به ظاهر انقلابی مشاهده می شود که رسانه ای با بودجه چند صد میلیارد ریالی در سال مورد حمایت قرار می گیرد و رسانه دیگری از یک ریال حمایت مالی و اندک حمایت معنوی هم بی بهره می باشد و البته همان رسانه های میلیاردر به ظاهر انقلابی عموما سفره هایی آماده برای نفوذ و بخور بخور افراد کاسب و سوء استفاده گر شده اند.
وقتی که دشمنان نظام و انقلاب در جنگ نرم خود آنقدر موفقند که حتی قدرت شناسایی یک وبلاگ نویس مبتدی مخالف نویس را در داخل کشور دارند و بعد از مرگ وی هم آنقدر قدرتمند ورود پیدا می کنند و کار را بجایی می رسانند که حتی برخی نمایندگان انقلابی و اصولگرای مجلس با همدیگر در حمایت از آن فرد رقابت می گذارند، باید دو دستی بر سرمان بزنیم که چطور آنها از هزاران کیلومتر بیرون از مرزهایشان به چنین قدرتی دست دارند اما برخی مسئولین مربوطه در کشور ما حتی از شناسایی، جذب و حمایت از نخبگان مشهور رسانه ای داخلی عاجز هستند؟!
بدیهی است که با فضای مسموم، ریاکارانه، ناعادلانه و بی تدبیرهای فعلی، ادعای قدرت، هوش، ذکاوت و توانایی در جنگ نرم برای هر تازه به دوران رسیده ناتوانی امری کاملا سهل و آسان می باشد که تنها خرج آن اندکی مدارا کردن با موی صورت و اجازه رشد و نمو به محاسن و سپس چاپلوسی و کارچاق کنی برای این مسئول و آن مسئول می باشد، در حالیکه حداقل شرایط برای سربازی در جنگ نرم، تخصص هایی است که اگرچه گفتن تفصیلی آن توهین به شعور مخاطبان است اما در سلسه بحثهای بعدی اشاراتی خواهیم داشت تا واضح شود که بسیاری از این افراد مدعی از آن بی بهره و یا نسبت به دیگران کم بهره اند.
سعی داریم در سلسه مباحثی از این پس به آسیب شناسی ناکارآمدی و نقایصمان در جنگ نرم با نقدهایی منصفانه و درون گفتمانی بپردازیم و خیلی شفاف و واضح و بدون رودربایستی مطالب، انتقادات و راهکارهای عملی در اینباره را به مسئولین و نهادها و سازمانهای دخیل اعلام کنیم تا به امید خدا این کج فهمی، بی عدالتی، بی تدبیری و برنامه هدفمندی که برای سرخوردگی و انزوای جوانان و نخبگان انقلابی از سوی برخی مسئولین و ارگانها خواسته و ناخواسته دنبال می شود، روشن شود و افراد نالایقی که به مدد چاپلوسی خود با تمام بی کفایتی هایشان بر برخی صندلی ها تکیه زده اند و از جنگ نرم برای خود و اطرافیانشان لقمه های لذیذ گرم و مبلمان نرم تدارک می بینند، مجبور به اصلاح رویه یا استعفا از مقام و منصب شوند.
گفتنی است این سلسه مباحث بعد از اینکه تا کنون بارها به گوش مسئولین مربوطه و افراد مسئول در جلسات عمومی و خصوصی رسیده شده است و تنها پاسخ آنها طفره رفتن و لبخندهای مظلوم نمایانه و توجبه بی کفایتی خود بوده است و کوچکترین اقدام عملی در اینباره صورت نگرفته است، منتشر می شود. پر واضح است که این مسئولین بی کفایت کار را بجایی رسانده اند که امروزه اگرچه در جنگ سخت قدرت بزرگی در منطقه محسوب می شویم اما در جنگ نرم دشمن حتی در داخل پایتختمان براحتی قدم می زند و حوادث شومی چون فتنه 88 را خلق می کند و 8 ماه طول می دهد و در نهایت نه تنها هیچ کاری از دست برخی مدعیان بر نمی آید بلکه ورود مستقیم ملت و ولایت کار را ختم به خیر می کند و حماسه 9دی رقم می خورد.
بی شک باید مسئولین مربوطه اولیات ابزاری، تاکتیکی و اصول و روشهای جنگ نرم را بدانند و در دستور کار قرار دهند و الا مظلومیت ملت، نخبگان و از همه مهمتر رهبر فرزانه و عزیزمان همین خواهد بود که می بینیم و نخبگان جوان انقلابی بخاطر بی توجهی مسئولین مربوطه و مشاهده برخی کجی ها، تک تک یا در دام ضدانقلاب می افتند و یا سرخورده لباس رزم را درآورده و همچون بسیاری از جوانان دیگر به امور عادی و روزمره مشغول خواهند شد و اندک باقیمانده هم کاری از دستشان بر نخواهد آمد.
شوری این آش به حدی است که بیشترین حمایتها از صندوق بیت المال تا کنون به رسانه های افراطی فتنه و انحرافی صورت گرفته است و معدود رسانه هایی هم که در صف انقلاب قرار دارند بخاطر مشاهده بی کفایتی و بی درایتی برخی مسئولین مربوطه و از همه مهمتر بی عدالتی و تبعیض در نوع نگاه به پادگانها و لشکریان جنگ نرم، گرفتار سرخوردگی وافری شده اند که این بخودی خود نگذاشته تا سربازان پراکنده جنگ نرم انقلاب در یک صف واحد قرار گیرند و از آنها صدایی واحد شنیده شود و تنها شاهد گردانهای پراکنده ای هستیم که هر کدام بر اساس احساس وظیفه فرمانهانشان با توجه به شرایط روز به جنگهای نامنظمی می پردازند و اگر از خودگذشتگی های رهبری معظم انقلاب نبود تا کنون بارها آرمانهای انقلاب ویراش و تفسیر به رای دشمن شده بود، از همین رو نباید عده ای با خرده گیری بر این گونه نقدها دستاوردهای ولایی و الهی را به پای مدیریت و کفایت خود بنویسند.
دردآورتر اینکه در همان معدود رسانه های به ظاهر انقلابی مشاهده می شود که رسانه ای با بودجه چند صد میلیارد ریالی در سال مورد حمایت قرار می گیرد و رسانه دیگری از یک ریال حمایت مالی و اندک حمایت معنوی هم بی بهره می باشد و البته همان رسانه های میلیاردر به ظاهر انقلابی عموما سفره هایی آماده برای نفوذ و بخور بخور افراد کاسب و سوء استفاده گر شده اند.
وقتی که دشمنان نظام و انقلاب در جنگ نرم خود آنقدر موفقند که حتی قدرت شناسایی یک وبلاگ نویس مبتدی مخالف نویس را در داخل کشور دارند و بعد از مرگ وی هم آنقدر قدرتمند ورود پیدا می کنند و کار را بجایی می رسانند که حتی برخی نمایندگان انقلابی و اصولگرای مجلس با همدیگر در حمایت از آن فرد رقابت می گذارند، باید دو دستی بر سرمان بزنیم که چطور آنها از هزاران کیلومتر بیرون از مرزهایشان به چنین قدرتی دست دارند اما برخی مسئولین مربوطه در کشور ما حتی از شناسایی، جذب و حمایت از نخبگان مشهور رسانه ای داخلی عاجز هستند؟!
بدیهی است که با فضای مسموم، ریاکارانه، ناعادلانه و بی تدبیرهای فعلی، ادعای قدرت، هوش، ذکاوت و توانایی در جنگ نرم برای هر تازه به دوران رسیده ناتوانی امری کاملا سهل و آسان می باشد که تنها خرج آن اندکی مدارا کردن با موی صورت و اجازه رشد و نمو به محاسن و سپس چاپلوسی و کارچاق کنی برای این مسئول و آن مسئول می باشد، در حالیکه حداقل شرایط برای سربازی در جنگ نرم، تخصص هایی است که اگرچه گفتن تفصیلی آن توهین به شعور مخاطبان است اما در سلسه بحثهای بعدی اشاراتی خواهیم داشت تا واضح شود که بسیاری از این افراد مدعی از آن بی بهره و یا نسبت به دیگران کم بهره اند.
سعی داریم در سلسه مباحثی از این پس به آسیب شناسی ناکارآمدی و نقایصمان در جنگ نرم با نقدهایی منصفانه و درون گفتمانی بپردازیم و خیلی شفاف و واضح و بدون رودربایستی مطالب، انتقادات و راهکارهای عملی در اینباره را به مسئولین و نهادها و سازمانهای دخیل اعلام کنیم تا به امید خدا این کج فهمی، بی عدالتی، بی تدبیری و برنامه هدفمندی که برای سرخوردگی و انزوای جوانان و نخبگان انقلابی از سوی برخی مسئولین و ارگانها خواسته و ناخواسته دنبال می شود، روشن شود و افراد نالایقی که به مدد چاپلوسی خود با تمام بی کفایتی هایشان بر برخی صندلی ها تکیه زده اند و از جنگ نرم برای خود و اطرافیانشان لقمه های لذیذ گرم و مبلمان نرم تدارک می بینند، مجبور به اصلاح رویه یا استعفا از مقام و منصب شوند.
گفتنی است این سلسه مباحث بعد از اینکه تا کنون بارها به گوش مسئولین مربوطه و افراد مسئول در جلسات عمومی و خصوصی رسیده شده است و تنها پاسخ آنها طفره رفتن و لبخندهای مظلوم نمایانه و توجبه بی کفایتی خود بوده است و کوچکترین اقدام عملی در اینباره صورت نگرفته است، منتشر می شود. پر واضح است که این مسئولین بی کفایت کار را بجایی رسانده اند که امروزه اگرچه در جنگ سخت قدرت بزرگی در منطقه محسوب می شویم اما در جنگ نرم دشمن حتی در داخل پایتختمان براحتی قدم می زند و حوادث شومی چون فتنه 88 را خلق می کند و 8 ماه طول می دهد و در نهایت نه تنها هیچ کاری از دست برخی مدعیان بر نمی آید بلکه ورود مستقیم ملت و ولایت کار را ختم به خیر می کند و حماسه 9دی رقم می خورد.
بی شک باید مسئولین مربوطه اولیات ابزاری، تاکتیکی و اصول و روشهای جنگ نرم را بدانند و در دستور کار قرار دهند و الا مظلومیت ملت، نخبگان و از همه مهمتر رهبر فرزانه و عزیزمان همین خواهد بود که می بینیم و نخبگان جوان انقلابی بخاطر بی توجهی مسئولین مربوطه و مشاهده برخی کجی ها، تک تک یا در دام ضدانقلاب می افتند و یا سرخورده لباس رزم را درآورده و همچون بسیاری از جوانان دیگر به امور عادی و روزمره مشغول خواهند شد و اندک باقیمانده هم کاری از دستشان بر نخواهد آمد.