در پاسخ به این شبهه، نحوه شهادت حضرت علی اصغرعلیهالسلام فرزند شیر خوار امام حسین‌علیه‌السلام را آنگونه که در منابع شیعه وسنی آمده است برایتان بیان می‌کنیم.
سبط بن جوزی از بزرگان اهل سنت می‌گوید:
«وقتی
امام حسین‌علیه‌السلام متوجه شد که فرزند کوچکش از تشنگی بی‌تاب و گریان
شده، او را در مقابل سپاه دشمن بر فراز دستان خود گرفته و فرمودند:ای مردم
اگر به من رحم نمی‌کنید، دلتان برای این طفل بسوزد!
در این هنگام یکی از افراد سپاه دشمن، با تیری این کودک را هدف قرار داده و او را به شهادت رساند. امام با دیدن این صحنه، گریان شده و به پروردگار عرضه داشت: خدایا! تو خود بین ما و این گروه که با وعده یاری و کمک، ما را دعوت کرده و اکنون ما را می‌کشند، قضاوت کن!
بعد از این سخنان، ندایی از غیب رسید که‌ای حسین! به فکر کودکت نباش که اکنون دایه‌ای در بهشت در اختیار او بوده و به او شیر خواهد داد». «سبط بن جوزی، تذکرة الخواص، ص 227»
در «لهوف» که ازکتب معتبر مقتل به شمار می‌آید آمده است:
«امام
حسین (علیه‌السلام) خطاب به خواهرشان زینب (سلام‌الله‌علیها) فرمودند که
فرزند کوچکم را به من بده تا با او خداحافظی کنم. سپس او را گرفته و برای
بوسیدنش خم شد که ناگاه حرمله با تیری او را هدف قرار داده و تیرش به گلوی
آن شیرخوار اصابت کرده، او را به شهادت رساند. حضرت پس از مشاهده این
ماجرا، پیکر این شهید کوچک را به خواهرش زینب‌سلام‌الله‌علیها داده و سپس
دو دستان خود را پر از خون فرزندش کرده و آن را به سمت آسمان پاشیده و
فرمودند: چون در برابر چشمان خدا هستم، تحمل تمام این مشکلات برایم آسان
است.
امام باقرعلیه‌السلام فرمودند که: «از خون پاشیده شده به طرف آسمان، قطره‌ای به زمین برنگشت». «سید بن طاووس، اللهوف فی قتلی الطفوف، ص 117»
برخی صاحبان ذوق، برنگشتن خون این طفل شیرخوار را نشانه تسلیت پروردگار به امام حسین‌علیه‌السلام ارزیابی کرده‌اند.
معالى السبطین از قول ابومخنف شهادت طفل شیرخوار را این گونه آورده است:
امام حسین‌علیه‌السلام پس از شهادت على اکبر به خواهرش امّ کلثوم فرمود:
یا اُخْتاهُ اوُصیکِ بِوَلَدی الصَّغیرَ خَیْراً، فَاِنَّهُ طِفْلٌ صَغیرٌ وَ لَهُ مِنَ الْعُمْرِ سِتَّةُ أَشْهُر»؛
(خواهرم! به فرزند خردسالم نیکى کن، او خردسال است و تنها شش ماه دارد.)
امّ کلثوم عرض کرد: «برادرجان! این طفل به مدّت سه روز است که جرعه آبى ننوشیده است، از این گروه کمى آب بطلب.
امام‌حسین‌علیه‌السلام با شنیدن این سخن، طفلش را گرفت و به سوى دشمن روانه شد و فرمود: «یا قَوْمِ قَدْ قَتَلْتُمْ أَخی وَ أَوْلادی وَ أَنْصارِی وَ ما بَقِی غَیْرُ هذَا الطِّفْلِ، وَ هُوَ یَتَلَظّى عَطَشَاً مِنْ غَیْرِ ذَنْب اَتاهُ إِلَیْکُمْ، فَاسْقُوهُ شَرْبَةً مِنَ الْماءِ»؛ (اى مردم! شما برادر و فرزندان و یارانم را کشتید و کسى جز این طفل که بى هیچ گناهى از تشنگى مى سوزد، نمانده است، او را با جرعه آبى سیراب کنید «معالى السبطین، ج 1، ص 418»
و به تعبیر «نفس المهموم» امام حسین‌علیه‌السلام فرمود:
«یا
قَوْمِ، إِنْ لَمْ تَرْحَمُونی فَارْحَمُوا هذَا الطِّفْلَ»؛ اى مردم اگر
به من رحم نمى کنید به این طفل خردسال رحم کنید». «معالى السبطین، ج 1، ص
418»
امام‌حسین‌علیه‌السلام در حال گفتن این سخنان بود که بناگاه تیرى
از سوى ستمگرى سیاه دل ـ حرملة بن کامل اسدى ـ حلقوم طفل را پاره کرد و از
گوش تا گوش را درید. امام حسین‌علیه‌السلام کف دستش را زیر گلوى بریده طفل
گرفت و چون از خون پر شد، آن را به آسمان پاشید و در روایت دیگر آمده است،
امام دستانش را زیر گلوى طفل گرفت و گفت:
«یا نَفْسُ اِصْبِری
فیما أَصابَکِ، اِلهی تَرى ما حَلَّ بِنا فی الْعاجِلِ فَاجْعَلْ ذلِکَ
ذَخیرَةً لَنا فی الاْجِلِ»؛ (اى نفس! در برابر این همه مصیبت شکیبا باش!
خدایا! تو مى بینى که در این دنیاى فانى چه مصائبى براى ما رخ داده، پس آن
را براى روز رستاخیزمان ذخیره ساز!». «معالى السبطین، ج 1، ص 419»
در روایت دیگرى آمده است که امام‌حسین‌علیه‌السلام گفت:
«اَللّهُمَّ
أَنْتَ تَعْلَمُ أَنَّهُمْ دَعَوُنَا لِیَنْصُرُونا فَخَذَلُونا وَ
أَعانُوا عَلَیْنا، اَللّهُمَّ احْبِسْ عَنْهُمْ قِطَرَ السَّماءِ، وَ
احْرِمْهُمْ بَرَکاتِکَ، اَللّهُمَّ لا تُرْضِ عَنْهُمْ أَبَداً،
اَللّهُمَّ إِنَّکَ إِنْ کُنْتَ حَبَسْتَ عَنَّا النَّصْرَ فی الدُّنْیا،
فَاجْعَلْهُ لَنا ذُخْراً فِی الاْخِرَةِ وَ انْتَقِمْ لَنا مِنَ الْقَوْمِ
الظّالِمینَ»؛ (خدایا! تو مى دانى که اینان ما را دعوت کردند تا به
یارىمان بشتابند ولى ما را رها کردند و در برابر ما بپاخاستند، خدایا!
باران آسمان را از آنان دریغ دار و آنان را از برکاتت محروم کن. خدایا هرگز
از آنان خشنود مشو. خدایا اگر در دنیا، پیروزى را از ما دریغ داشته اى، آن
را ذخیره آخرت ما قرار ده و از گروه ستمکاران انتقام ما را بستان.»
«ینابیع المودّة، ج 3، ص 7»
در مقتل «ابی مخنف» که از راویان مشهور ومورد ثقه می‌باشد اما در مذهب ایشان اختلاف وجود دارد بعضی ایشان را سنی مذهب وبرخی شیعه قلمداد کرده‌اند اینچنین آمده است:
یکی از مصائب ناگوار و سوزناک واقعه کربلا شهادت حضرت علی اصغرعلیهالسلام است نقل شده:
«روزی کمیت شاعر معروف به حضور امام صادق‌علیه‌السلام رسید، حضرت رو به وی فرمودند:
کمیت!
درباره جد ما حسین‌علیه‌السلام شعری بگو، همزمان با سرودن شعر، امام
صادق‌علیه‌السلام به شدت گریه کرد بانوان و اهل خانه نیز در اتاق خودشان
ناله زدند و اشک ریختند.
در این زمان بانویی که کودک شیر خواری
به دست داشت از اتاق بیرون آمده و کودک را در دامان امام قرارداد، گریه
امام این بار بیشتر شده و صدای شریفشان بلند شد و بانوان در خانه نیز به
صدای بلند گریستند.
منظور از این کار یادآوری شهادت علی اصغر و سنگدلی قاتل وی حرمله بن کاهل اسدی بوده است.»
همچنین ابی مخنف از عقبه بن بشیر اسدی به نقل از امام باقرعلیه‌السلام آورده که امام به عقبه فرمود: شما بنی اسد خونی از ما ریختید که حق ما بر شماست. پرسیدم آن چیست و چه گناهی است؟ امام فرمودند: «فرزند خردسال امام را نزد حضرت آوردند و امام آن را در دامن داشت که تیری از بنی اسد «حرمله بن کاهل اسدی» آمد و گلویش را درید. امام حسین‌علیه‌السلام دست خود را از خون گلوی طفل پر کرد و به آسمان پاشید سپس..». این روایت با این سند معتبر چگونگی شهادت آن طفل صغیر را بیان می‌کند. «نصوص من تاریخ ابی مخنف، ج 1، ص 487»
در مقتل الحسین خوارزمى آمده است:
هنگامى که امام‌حسین‌علیه‌السلام شهادت خاندان وفرزندانش را دید و از آنان کسى جز امام و زنان و کودکان و فرزند بیمارش ـ امام سجّاد‌علیه‌السلام ـ نماند، ندا داد:
«هَلْ مِنْ ذابٍّ یَذُبُّ عَنْ حَرَمِ رَسُولِ اللّهِ؟ هَلْ مِنْ مُوَحِّد یَخافُ اللّهَ فینا؟ هَلْ مِنْ مُغیث یَرْجُوا اللّهَ فِی إِغاثَتِنا؟ هَلْ مِنْ مُعین یَرْجُوا ما عِنْدَاللّهِ فِی إِعانَتِنا؟»؛ آیا کسى هست که از حرم رسول خدا دفاع کند؟ آیا خداپرستى در میان شما پیدا مى شود که از خدا بترسد و ستم بر ما روا ندارد؟ آیا فریادرسى هست که براى خدا به فریاد ما برسد؟ آیا یارى کننده اى هست که با امید به عنایت خداوند به یارى ما برخیزد؟
با طنین افکن شدن نداى
استغاثه امام‌حسین‌علیه‌السلام، صداى گریه و ناله از بانوان حرم
برخاست. امام حسین‌علیه‌السلام به خیمه‌ها نزدیک شد و فرمود:
ناوِلُونی عَلِیّاً اِبْنی الطِّفْلَ حَتّى اُوَدِّعَهُ»؛ فرزند خردسالم «على» را به من بدهید تا با او وداع کنم.
فرزندش را نزد وى آوردند. امام‌حسین‌علیه‌السلام در حالى که طفلش را مى بوسید، خطاب به او فرمود:
«وَیْلٌ
لِهؤُلاءِ الْقَوْمِ إِذا کانَ خَصْمُهُمْ جَدَّکَ»؛ (بدا به حال این گروه
ستمگر آنگاه که جدّت رسول خداصلی‌الله‌وعلیه‌وآله‌وسلم با آنان به مخاصمه
برخیزد؟).
هنوز طفل در آغوش امام آرام نگرفته بود که حرملة بن کاهل اسدى، او را هدف قرار داد و تیرى به سوى وى پرتاب کرد و گلوى او را درید، خون سرازیر شد، امام‌حسین‌علیه‌السلام دست‌ها را زیر گلوى آن طفل گرفت تا از خون پر شد؛ آنگاه خون‌ها را به سوى آسمان پاشید و گفت:
اَللّهُمَّ
إِنْ حَبَسْتَ عَنَّا النَّصْرَ فَاجْعَلْ ذلِکَ لِما هُوَ خَیْرٌ لَنا»؛
(بار ال‌ها! اگر در این دنیا ما (در ظاهر) بر این قوم پیروز نشدیم، بهتر از
آن را روزى ما فرما.
بعد از شهادت آن طفل، امام‌حسین‌علیه‌السلام از اسب پیاده شد و با غلاف شمشیر، قبر کوچکى کند و کودکش را به خونش آغشته ساخت و بر وى نماز گذارد (و دفن نمود). «مقتل الحسین خوارزمى، ج 2، ص 32 و بحارالانوار، ج 45، ص 46»