به نظر وی با توجه به اظهارات وزرای روحانی، ظاهرا دولت وی به دنبال اجرای سیاست های اقتصادی 2 رئیس جمهور قبلی ایران یعنی اکبر هاشمی رفسنجانی و محمد خاتمی است و این خط مشی در نهایت نخواهد توانست مشکل نابرابری در اقتصاد ایران را حل کند.
* شما قبلا از سیاست های اقتصادی آقای روحانی انتقاد کرده بودید. ممکن است خواهش کنم علت مخالفت خود را با سیاست های اقتصادی ایشان را تشریح کنید؟ به نظر شما ایشان چه طرح های اقتصادی ای باید به اجرا بگذارند؟
من تنها به دولت روحانی انتقاد ندارم. انتقاد من متوجه همه دولت های قبلی است. آنها همه دولت های سرمایه داری با انحصار نیمه دولتی بودند. تمامی این دولت ها اساسا مخالف هرگونه رفاه، برنامه ریزی علمی یا برنامه های دموکراتیک و همکاری محور موثر بودند و این موجب افزایش نابرابری شده است. تمام آنها با اتکای زیاد به درآمدهای نفتی، سرمایه گذاری های سنگین، تجارت و املاک، سود بیشتری کسب کردند.
در حقیقت دولت روحانی معتدل و نئولیبرال است، همانطور که دولت هاشم، معتدل و نئولیبرال بود. اما دولت احمدی نژاد محافظه کار و پوپولیست بود و از سیاست های رادیکال علیه گروه های مخالف داخلی و خارجی استفاده می کرد. دولت خاتمی هم نئولیبرال بود و گرایش کمی هم به سمت برنامه ریزی و سازمان ها داشت که البته این موضوع مانع از قرار گرفتن آن در کنار دیگر دولت های نئولیبرال ایران نمی شود. این تفاوت های کوچک این حقیقت را تغییر نمی دهند که این دولت ها همگی یک عمل مشترک مهم داشته اند: همگی به صورت رادیکال تمایل به بازار داشتن و مخالف هرگونه برنامه ریزی همکاری محور و دموکراتیزه کردن اقتصاد بودند. این بدان معناست که آنها مخالف ایده افزایش سهم کارکنان و کارمندان دولت از درآمدها بودند. با بررسی عملکرد تمامی این دولت ها مشاهد می شود که، به استثنای چند سال اول دولت احمدی نژاد وضعیت توزیع ثروت یا بدتر شده یا در همان شکل قبلی باقی مانده است.
هاشمی بر روی وام های خارجی حساب می کرد، خاتمی از حمایت طبقه ساده لوح برخوردار بود و احمدی نژاد بر درآمدهای نفتی متکی بود.
* آیا شما فکر می کنید روحانی به سمت سیاست های اقتصادی نئولیبرال حرکت می کند؟ اگر آری، آیا به نظر شما چنین سیاست هایی نابرابری اقتصادی را افزایش خواهد داد؟
بله. او به سمت سیاست های نئولیبرالی رادیکال در حرکت است، البته از نوع ایرانی آن. این سیاست منجر به نابرابری، انباشت ثروت و منتفع شدن بیشتر طبقه سرمایه دار می شود. دولت روحانی دارد از وظیفه خود در قبال تامین اجتماعی، رفاه، ایجاد فرصت های شغلی، برنامه ریزی و سازماندهی پروژه های سرمایه گذاری غفلت می کند.
سیاست نئولیبرال چیزی است که ما از دهه 1990 شاهد اجرای آن در ایران بوده ایم. بدون شک ما شاهد نابرابری بیشتر و افزایش فقر خواهیم بود. حداکثر ما شاهد کاهش نرخ بیکاری و تورم خواهیم بود. اما میزان کاهش آنها چشمگیر نخواهد بود.
* کدام کشورها شرکای اقتصادی بهتری برای ایران خواهند بود؟
از نظر من کشورهایی مانند فرانسه (در بخش خودرو) قابل اعتماد نیستند. ما باید بیشتر به سمت کشورهایی مانند ژاپن، چین، کره و حتی انگلیس برویم. شریک تجاری ایران در صنعت خودرو، مبلمان و ... باید همچنین به عنوان یک بازار صادرات نیز عمل کند. تجربه و تخصص ما در خودروسازی، نساجی و پوشاک می تواند ما را به صادر کننده مهم این کالاها تبدیل کند. ما باید شرکای تجاری مان را بر اساس این معیار انتخاب کنیم.