صراط: به دنبال حمله اخیر رژیم صهیونیستی به نوار غزه، فلسطینی ها برای در امان ماندن از بمباران و حملات توپخانه رژیم اشغالگر قدس به مناطق مسکونی، ضمن برداشتن اندکی غذا و لباس خانه و کاشانه خود را ترک کرده و به سوی مناطقی که تاکنون کمتر مورد تهاجم اشغالگران قرار گرفته است، آواره می شوند.
آوارگی مردم غزه از خانه و کاشانه شان، در حالی است که آب و برق و سایر خدمات ضروری در بیشتر بخش های این منطقه که متراکم ترین بخش مسکونی کره خاکی است، (یک میلیون و هشتصد هزار نفر در 360 کیلومتر مربع) قطع شده است و مردم در وضعیت بسیار ناگواری به سر می برند و رژیم صهیونیستی در حملات گسترده خود، علاوه بر هدف قرار دادن فرماندهان و نیروهای مقاومت، منازل مسکونی و بیمارستان ها، تأسیسات زیربنایی از جمله نیروگاههای برق و تصفیه خانه های آب را هدف قرار داده است.
پایگاه فلسطینی الرساله در گزارشی میدانی از غزه نوشت: بسیاری از ساکنان منطقه "السودانیه" در شمال نوار غزه، که به علت فاصله اندک به اراضی اشغالی سال 1948، بیش از سایر مناطق در تیررس اشغالگران قرار دارد، ضمن برداشتن مقداری غذا و لباس برای اعضای خانواده، منازلشان را ترک کرده و به طور دسته جمعی به سایر مناطق پناه می برند؛ بدون اینکه بدانند آیا برای این "آوارگی جدید" بازگشتی خواهد بود یا نه.
یک زن فلسطینی از اهالی "السودانیه" به نامه "ام ادیب الخالدی" که با ترک خانه و کاشانه اش، به همراه همسر و فرزندانش به منزل بستگان خود در منطقه "خیابان الجلاء" پناه برده است، می گوید: مصیبت و سختی این روزها، خواب و آرامش را از چشمان همه ربوده است.
وی اذعان می کند که پناهگاه کنونی شان نیز، امنیت چندانی ندارد و شمار زیادی از کسانی که منزلشان را ترک کرده اند در پناهگاههای موقتشان توسط بمباران هوایی یا موشک های شلیک شده از قایق های جنگی صهیونیست ها، هدف قرار گرفته اند.
زن دیگری از منطقه "الزیتون" غزه، به نام "ام عثمان" نجات خودش و اعضای خانواده اش از بمباران اسرائیلی ها، را شبیه به معجزه می داند و می گوید: تانک های اسرائیلی منطقه الزیتون را هدف آتش مستمر خودشان قرار دادند و ما مجبور شدیم به سرعت منزلمان را ترک کنیم و به منزل دخترم در منطقه شیخ رضوان پناه ببریم.
وی افزود: در هنگام فرار از منزل، گلوله های تانک به طور مداوم بر سر محله ما فرود می آمد و در طول مسیر شاهد فرو ریختن ساختمان ها و آوار بودیم. احساس می کردیم زمانی را که تا رسیدن به منزل دخترم در راه بودیم، تمام نشدنی است و هر لحظه صدای انفجاری می شنیدیم.
بسیاری از خانواده هایی که خانه و کاشانه شان را ترک کرده اند، حتی فرصت برداشتن لباس یا غذا نیز نیافته اند. افزون بر این بیشتر آنها به منزل بستگان و آشنایانشان پناه برده اند و با توجه به وضعیت نامساعد مسکن در نوار غزه، مجبورند به همراه خانواده های میزبان در منازل بسیار کوچک زندگی را به سر ببرند.
ام عثمان در این باره می گوید: با وجود اینکه خانه مان را ترک کرده ایم، اما خیلی وقت ها به بازگشت به منزل فکر می کنیم و قلب مان برای خانه و محله مان می تپد.
حضور خانواده ها در کنار یکدیگر، باعث می شود تا اندکی از درد و الم جنگ کاسته شود. اعضای خانواده و فامیل همگی در یک فضا می نشینند و خاطراتی درباره این جنگ و سایر جنگ های اشغالگران علیه مردم مقاوم غزه، تعریف می کنند.
علاوه بر این به علت ادامه حملات صهیونیست ها، امکان بازگشت این فلسطینی ها به خانه و کاشانه شان وجود ندارد. از این رو برخی از آنها با وجود بمباران و آتش توپخانه اشغالگران، برای سرکشی به منزلشان بازمی گردند و به سرعت آن را ترک می کنند. شماری نیز به تماس تلفنی با اندک همسایگان باقی مانده در محله، اکتفا می کنند.
غسان جراده، یکی از ساکنان منطقه الشجاعیه غزه است که به دنبال شهادت شمار زیادی از مردم این منطقه زیر آتش حملات رژیم صهیونیستی به همراه خانواده اش، منزلشان را ترک کرده است. وی می گوید: با تشدید حملات اشغالگران، همه ساکنان مجتمع هشت واحدی ما که بیش از 50 نفر بودند در مدت پنج دقیقه ساختمان را ترک کردند. وی این پنج دقیقه را کابوسی پایان ناپذیر می داند و می گوید: هنوز به برگشتن به منزلمان فکر می کنم و نمی دانم زندگی مان چه زمانی به روال معمول خود بازمی گردد.
افزون بر این، شمار زیادی از خانواده های فلسطینی برای در امان ماندن از حملات صهیونیست ها به مدارس آژانس امدادرسانی و کاریابی آوارگان فلسطینی (آنروا) در بیت حانون پناه برده اند. با این وجود، ارتش اشغالگران، به آوارگان مذکور و مدارس تحت نظر سازمان ملل نیز رحم نکرد و بر اثر حملات صهیونیست ها به این مدارس، بیش از 15 فلسطینی به شهادت رسیدند.
تاکنون فلسطینی ها آوارگی به خارج از فلسطین و آوارگی از مناطق اشغالی سال 1948 به سایر بخش های خاک فلسطین (کرانه باختری و غزه) را تجربه کرده بودند. اما تجاوزات اخیر صهیونیست ها، باعث افزوده شدن نوع دیگری از آوارگی به نام "آوارگی در داخل نوار غزه" به آلام فلسطینی ها شده است.
آوارگی مردم غزه از خانه و کاشانه شان، در حالی است که آب و برق و سایر خدمات ضروری در بیشتر بخش های این منطقه که متراکم ترین بخش مسکونی کره خاکی است، (یک میلیون و هشتصد هزار نفر در 360 کیلومتر مربع) قطع شده است و مردم در وضعیت بسیار ناگواری به سر می برند و رژیم صهیونیستی در حملات گسترده خود، علاوه بر هدف قرار دادن فرماندهان و نیروهای مقاومت، منازل مسکونی و بیمارستان ها، تأسیسات زیربنایی از جمله نیروگاههای برق و تصفیه خانه های آب را هدف قرار داده است.
پایگاه فلسطینی الرساله در گزارشی میدانی از غزه نوشت: بسیاری از ساکنان منطقه "السودانیه" در شمال نوار غزه، که به علت فاصله اندک به اراضی اشغالی سال 1948، بیش از سایر مناطق در تیررس اشغالگران قرار دارد، ضمن برداشتن مقداری غذا و لباس برای اعضای خانواده، منازلشان را ترک کرده و به طور دسته جمعی به سایر مناطق پناه می برند؛ بدون اینکه بدانند آیا برای این "آوارگی جدید" بازگشتی خواهد بود یا نه.
یک زن فلسطینی از اهالی "السودانیه" به نامه "ام ادیب الخالدی" که با ترک خانه و کاشانه اش، به همراه همسر و فرزندانش به منزل بستگان خود در منطقه "خیابان الجلاء" پناه برده است، می گوید: مصیبت و سختی این روزها، خواب و آرامش را از چشمان همه ربوده است.
وی اذعان می کند که پناهگاه کنونی شان نیز، امنیت چندانی ندارد و شمار زیادی از کسانی که منزلشان را ترک کرده اند در پناهگاههای موقتشان توسط بمباران هوایی یا موشک های شلیک شده از قایق های جنگی صهیونیست ها، هدف قرار گرفته اند.
زن دیگری از منطقه "الزیتون" غزه، به نام "ام عثمان" نجات خودش و اعضای خانواده اش از بمباران اسرائیلی ها، را شبیه به معجزه می داند و می گوید: تانک های اسرائیلی منطقه الزیتون را هدف آتش مستمر خودشان قرار دادند و ما مجبور شدیم به سرعت منزلمان را ترک کنیم و به منزل دخترم در منطقه شیخ رضوان پناه ببریم.
وی افزود: در هنگام فرار از منزل، گلوله های تانک به طور مداوم بر سر محله ما فرود می آمد و در طول مسیر شاهد فرو ریختن ساختمان ها و آوار بودیم. احساس می کردیم زمانی را که تا رسیدن به منزل دخترم در راه بودیم، تمام نشدنی است و هر لحظه صدای انفجاری می شنیدیم.
بسیاری از خانواده هایی که خانه و کاشانه شان را ترک کرده اند، حتی فرصت برداشتن لباس یا غذا نیز نیافته اند. افزون بر این بیشتر آنها به منزل بستگان و آشنایانشان پناه برده اند و با توجه به وضعیت نامساعد مسکن در نوار غزه، مجبورند به همراه خانواده های میزبان در منازل بسیار کوچک زندگی را به سر ببرند.
ام عثمان در این باره می گوید: با وجود اینکه خانه مان را ترک کرده ایم، اما خیلی وقت ها به بازگشت به منزل فکر می کنیم و قلب مان برای خانه و محله مان می تپد.
حضور خانواده ها در کنار یکدیگر، باعث می شود تا اندکی از درد و الم جنگ کاسته شود. اعضای خانواده و فامیل همگی در یک فضا می نشینند و خاطراتی درباره این جنگ و سایر جنگ های اشغالگران علیه مردم مقاوم غزه، تعریف می کنند.
علاوه بر این به علت ادامه حملات صهیونیست ها، امکان بازگشت این فلسطینی ها به خانه و کاشانه شان وجود ندارد. از این رو برخی از آنها با وجود بمباران و آتش توپخانه اشغالگران، برای سرکشی به منزلشان بازمی گردند و به سرعت آن را ترک می کنند. شماری نیز به تماس تلفنی با اندک همسایگان باقی مانده در محله، اکتفا می کنند.
غسان جراده، یکی از ساکنان منطقه الشجاعیه غزه است که به دنبال شهادت شمار زیادی از مردم این منطقه زیر آتش حملات رژیم صهیونیستی به همراه خانواده اش، منزلشان را ترک کرده است. وی می گوید: با تشدید حملات اشغالگران، همه ساکنان مجتمع هشت واحدی ما که بیش از 50 نفر بودند در مدت پنج دقیقه ساختمان را ترک کردند. وی این پنج دقیقه را کابوسی پایان ناپذیر می داند و می گوید: هنوز به برگشتن به منزلمان فکر می کنم و نمی دانم زندگی مان چه زمانی به روال معمول خود بازمی گردد.
افزون بر این، شمار زیادی از خانواده های فلسطینی برای در امان ماندن از حملات صهیونیست ها به مدارس آژانس امدادرسانی و کاریابی آوارگان فلسطینی (آنروا) در بیت حانون پناه برده اند. با این وجود، ارتش اشغالگران، به آوارگان مذکور و مدارس تحت نظر سازمان ملل نیز رحم نکرد و بر اثر حملات صهیونیست ها به این مدارس، بیش از 15 فلسطینی به شهادت رسیدند.
تاکنون فلسطینی ها آوارگی به خارج از فلسطین و آوارگی از مناطق اشغالی سال 1948 به سایر بخش های خاک فلسطین (کرانه باختری و غزه) را تجربه کرده بودند. اما تجاوزات اخیر صهیونیست ها، باعث افزوده شدن نوع دیگری از آوارگی به نام "آوارگی در داخل نوار غزه" به آلام فلسطینی ها شده است.