نقش اصلاحات در یک جنایت +تصاویر

برهمین اساس جریان دوم خرداد پس از ۲۰ سال از انقلاب اسلامی، تحرکاتی را انجام داد که پس از دوران بنی صدر بیشترین حجم تخریبی علیه نهادهای انقلابی صورت گرفت. تحرکاتی که در دوران ریاست جمهوری خاتمی با عنوان قتل‌های زنجیره ای، پیراهن عثمانی شد در تخریب دستگاه‌های حفاظتی و امنیتی کشور. در این نوشتار بر آن هستیم تا به بخشی از نقش دولت خاتمی در وقایع قتل‌های زنجیره ای بر اساس مستندات موجود بپردازیم.

* توهم بیست میلیونی!
برداشت اشتباه دولت خاتمی از ۲۰ میلیون رأی مأخوذه در سبد انتخاباتی خود، سبب گردید تا وهمی برای دولتمردان ایجاد شود که تکیه مردم به خاتمی است نه رهبر معظم انقلاب، تکیه ای که در دیدگاه ابطحی رئیس دفتر سید محمد خاتمی کاملاً آشکار است (۱) و بر اساس آن جریان تخریب علیه دستگاه‌های امنیتی شکل گرفت.  جریانی که در دولت خاتمی با انتشار بیانیه ای هدف‌دار، عجولانه بدون تحقیق و مشخص شدن ابعاد پرونده در تاریخ ۱۳۷۷/۱۰/۱۶ در روزنامه ی همشهری مستقیماً نوک پیکان قتل‌ها را به سمت وزارت اطلاعات سوق داد و بیان نمود «... با کمال تأسف، معدودی از همکاران م‍سؤلیت ناشناس، کج اندیشی و خودسر این وزارت که بی شک آلت دست عوامل پنهان قرارگرفته و در جهت مطامع بیگانگان دست این اعمال جنایتکارانه زده‌اند، در میان آن‌ها وجود دارند».(۲) بیانیه ای که جو عمومی جامعه را تخریب و حملات ناجوانمردانه ای به تلاش‌های سربازان گمنام امام عصر(عج) نمود. فضایی که دولت خاتمی در امنیتی کردن جامعه ایجاد کرد با چنان هجمه ی سختی از سوی روزنامه‌های زنجیره ای همراه گردید که دیگر معاندین نیز مدعی العموم جامعه شده بودند. اما داستان واقعی چه بود؟

بررسی داستان واقعی قتل داریوش فروهر، همسر او، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده در کتاب‌ها و نوشتارهای مختلفی پرداخته‌شده است.

این قتل‌ها و حملات به جایی رسید که  رهبر معظم انقلاب در تاریخ ۱۸ دی ۱۳۷۷ به سخنرانی در مورد این قضیه پرداخت و فرمودند: «من نمی‌توانم باور و قبول کنم که این قتل‌هایی که اتّفاق افتاد، بدون یک سناریوی خارجی باشد؛ چنین چیزی ممکن نیست. این قتل‌ها به ضرر ملت ایران بود، به ضرر دولت بود، به ضرر حکومت بود. یک گروه داخلی که جزو وزارت اطلاعات هم باشند، هرچه هم حالا فرض کنید که متعصّب باشند و بنای این کار را داشته باشند، در سطوحی از وزارت اطلاعات که اهل تحلیل‌اند، امکان ندارد دست به چنین قتل‌هایی بزنند»(۳) ایشان در ادامه می‌فرمایند: «این‌ها کسانی نبودند که یک نظام، اگر بخواهد اهل این حرف‌ها باشد، سراغ این‌ها برود. اگر نظام جمهوری اسلامی اهل دشمن‌کُشی است، دشمنان خودش را می‌کُشد؛ چرا سراغ فروهر و عیالش برود؟! مرحوم فروهر، قبل از انقلاب دوست ما بود؛ اوّلِ انقلاب همکار ما بود؛ بعد از پدید آمدن این فتنه‌های سال ۶۰ دشمن ما شد؛ اما دشمن بی‌خطر و بی‌ضرر. بینی و بین الله، فروهر و همسرش - این دو مرحوم - دشمنان ما بودند؛ اما دشمنان بی‌ضرر و بی‌خطر. این‌ها هیچ ضرری نداشتند. نه به جایی وابسته بودند - که ما آن را می‌دانستیم - (الآن کسانی در داخل فعالیت می‌کنند که یقیناً به دستگاه‌های خارجی وابستگی دارند؛ اما دستگاه با این‌ها کاری ندارد و به سراغ کسی می‌رود که واقعاً دشمنش بوده است) و نه اقتداری داشتند. حزبی با عناصر خیلی معدودی داشتند که سال‌های متمادی این حزب بود. این‌چنین دشمنی که در داخل کشور هست، مرتّب علیه نظام اطلاعیه هم می‌دهد، دیگران هم می‌گویند که بله؛ در داخل ایران مثلاً آقای فروهر اطلاعیه داد - داده باشد - اما کسی از مردم که او را نمی‌شناخت؛ کسی که با او آشنایی نداشت؛ کسی که تحت نفوذ و تأثیر حرف‌های او نبود. ایشان معروفیتی در میان مردم نداشت؛ نفوذی نداشت؛ دشمن بی‌خطری بود؛ انصافاً آدم نانجیبی هم نبود. البته ما دشمنانی هم داریم که انصافاً نجیب نیستند؛ اما مرحوم فروهر و مخصوصاً عیالش نه؛ آدم‌ها نانجیبی نبودند. حالا شما فکر کنید، کسی که مثل فروهر را می‌کشد، آیا می‌تواند دوست نظام باشد؟! می‌تواند برای نظام کار کند؟! چنین چیزی معقول است؟! من این را باور نمی‌کنم. آشنایی من با مسائل سیاسیِ این بیست ساله و قبل از این در دوران انقلاب - آشنایی با اشخاص، آشنایی با جریانات سیاسی، آشنایی با توطئه‌های گوناگونی که از اطراف دنیا همیشه در جریانش بوده‌ایم - اجازه نمی‌دهد که من باور کنم این کارِ عناصری است که با نظام مسئله‌ای ندارند و نمی‌خواهند علیه نظام کار کنند. بعضی از این دو، سه نفر نویسنده‌ای هم که متأسفانه در این حادثه کشته شدند، اسمشان را بنده هم نشنیده بودم. الآن بنده غالباً مجلات و کتاب‌ها و تازه‌های فرهنگ را می‌بینم. من آدمی نیستم که یک نویسنده و روشنفکر معروفی در کشور باشد و او را نشناسم. البته شاید مثلاً در بعضی از محافل فرهنگی یا غیرفرهنگی خارجی، این‌ها را می‌شناختند؛ اما در داخل آن‌قدر معروف نبودند که بنده اسم این‌ها به گوشم خورده باشد. بعضی‌هایشان را هم که اسم‌هایشان را شنیده بودم، جزو روشنفکران درجه‌یک این کشور نبودند. .... . آن دستی که به فکر می‌افتد بیاید این‌ها را تصفیه کند و به قتل برساند - یا در داخل خانه‌هایشان، یا در میان راه، یا در خیابان، یا در بیابان - مگر می‌تواند بیگانه نباشد و تابع یک نمایشنامه از پیش طراحی‌شده‌ای نباشد؟!»(۴)

 

این بیانات توانست هجمه ی اولیه بر وزارت اطلاعات را کاهش دهد و روشنگری مؤثری در جامعه ایجاد کند. اما این فرمایشات، از سوی جریانات اصلاح‌طلب و روزنامه زنجیره ای حامی سید محمد خاتمی به عنوان فصل الخطاب قرار نگرفت. حرکتی که بعدها مجدد تکرار شد و خاتمی در روز ۳۰ خرداد ۱۳۸۸ با بیانیه‌ی مجمع روحانیون به طرفداری از فتنه گران، مجددا به عملکرد پیشین خود صحه گذاشت و نشانی از فتنه‌انگیزی و قانونی گریزی او نشان داد.

 

حسینیان بر این نکته تاکید می‌کند که در پروژه قتل‌ها، مشارکتی‌ها تا حدود زیادی وزارت اطلاعات را متلاشی ساختند: «اگر این بلایی را که جبهه دوم خرداد، از جریان قتل‌ها و توطئه‌ای که علیه وزارت اطلاعات کردند، هر وزارتخانه دیگری بود به کلی متلاشی شده بود. خیلی به وزارت اطلاعات ضربه زدند. وزارتخانه‌ای که بچه‌های آن بر مبنای انگیزه دینی کار می‌کردند، یک مرتبه به یک جنایت متهم شده که از بیرون هدایت می‌کردند و به نام وزیر اطلاعات علیه وزارت اطلاعات اطلاعیه نوشته می‌شود و بدون اینکه وزیر خبر داشته باشد، در تلویزیون می‌خوانند. بهترین افرادش دستگیر می‌شوند و یک سال و نیم تحت شدیدترین شکنجه‌ها قرار می‌گیرند و در اصل روحیه این بچه‌ها را متلاشی می‌کنند و دنبال همین موضوع هم بودند. عباس عبدی حرف خوبی زد. در جایی گفت: ما ترجیح می‌دهیم وزارت اطلاعات ضعیفی داشته باشیم و در تهران منافقین در مقر حکومت خمپاره بزنند. عبدی که دلش برای مردم نسوخته، او می‌خواسته وزارتخانه‌ای موجود نباشد که اگر با آمریکا رابطه‌ای برقرار می‌کند کشف شود. آنها دنبال این بودند و موفق هم شدند. بنابراین نباید بیش از این توقع داشت ولی امیدوار هستیم که بازسازی روحی بشوند و ان‌شاءالله با روحیه قوی از انقلاب حمایت کنند». (۵)

بررسی این جریان نشان دهنده انحرافات فکری و عملی در جریان اصلاح طلبی است؛ جریانی که این روزها می کوشد تا با پوست انداختن و نو شدن، مجدد به فعالیت های خود بپردازد و سعی نماید در بین مردم مقبولیت از دست رفته خود را احیاء نماید. اما از آنجا که خود اصلاح طلبان، فعالیت های اخیر را «پوست انداختن» می دانند، مشخص است که در عمل رویکرد این جریان تفاوتی نخواهد داشت و در حقیقت تا زمانی که مسیر و رویکرد جریان اصلاحات تغییر نکرده و به مسیر آرمان های انقلاب اسلامی باز نگردد، نتایج آن نیز اعمالی همچون قتل های زنجیره ای توسط عاملانشان خواهد بود.

۵)   پايگاه اطلاع رساني مركز اسناد انقلاب اسلامي، پرونده قتل‌های زنجيره اي : www.irdc.ir/fa/content/۶۸۷۳/default.aspx