صراط: عملکرد دور از انتظار تیم ملی امید ایران در بازی‌های آسیایی اینچئون نیاز به تحلیل خاصی ندارد. سطح کیفی تیم ما در این مسابقات بسیار بد و ضعیف بود.
البته در مورد اینکه چرا فوتبال ما در مسابقات آسیایی این نتیجه را کسب کرد باید صبور باشیم. باید بگذاریم مسئولان و مربیان این تیم از کره‌جنوبی به ایران تشریف بیاورند و از آنها سوالات‌مان را بپرسیم. متاسفانه ما اطلاعات خاصی از این تیم نداشتیم و نداریم.
از اینکه اردوهای این تیم در کجا و تحت چه شرایطی برگزار شد، از اینکه نوع تمرینات چه بوده است. تمام اطلاعات ما به چند خبر و گزارش رسانه‌ای و از داخل این تیم محدود می‌شود و خبر خاصی منتشر نشده است.
با این حال نباید از یاد ببریم که نتایج بر و بچه‌های امید در اینچئون واقعا اسفبار بود و در تاریخ فوتبال ایران سابقه نداشت. شاید اگر کسی بازی با ویتنام را نمی‌دید و نتیجه را به او می‌گفتید، فکر می‌کرد سرکارش می‌گذارید و شوخی می‌کنید اما واقعا این نتیجه دور از انتظار رقم خورد و آبروی فوتبال ما در سطح آسیا از بین رفت. از بد ماجرا این نتیجه بد در بازی دوم هم به نوعی تکرار شد و ما در حالی مقابل قرقیزستان متوقف شدیم که شاید تا به حال کمتر از ۱۰ عضو جامعه فوتبال به بیشکک، پایتخت این کشور سفر کرده باشند. چراکه اساسا فوتبال قرقیزستان حتی جایی بین تیم‌های متوسط آسیایی هم ندارد و یکی از ضعیف‌ترین کشورهای آسیا در حوزه ورزش فوتبال است.
اما سوال اصلی اینجاست که مقصر کسب این نتیجه ضعیف کیست. سرمربی یا مدیران فدراسیون؟ به نظر من بهتر است تا آمدن کادر فنی صبر کنیم. شاید آنها حرفی برای گفتن داشته باشند. ولی اگر قرار است در این بین کسی را به‌عنوان مقصر ناکامی فوتبال پایه ایران به‌ویژه تیم امید معرفی کنیم، بی‌شک باید انگشت اتهام را به سوی مدیران فدراسیون ببریم.
آنهایی که هم در آوردن سرمربی نقش داشتند و هم در برگزاری اردوهای مناسب برای تیم ملی. به هر حال این یکی از بدترین نتایج تیم‌های ملی ایران در مسابقات بین‌المللی است و مدیران باید پاسخگوی آن باشند.
البته در مورد اینکه چرا فوتبال ما در مسابقات آسیایی این نتیجه را کسب کرد باید صبور باشیم. باید بگذاریم مسئولان و مربیان این تیم از کره‌جنوبی به ایران تشریف بیاورند و از آنها سوالات‌مان را بپرسیم. متاسفانه ما اطلاعات خاصی از این تیم نداشتیم و نداریم.
از اینکه اردوهای این تیم در کجا و تحت چه شرایطی برگزار شد، از اینکه نوع تمرینات چه بوده است. تمام اطلاعات ما به چند خبر و گزارش رسانه‌ای و از داخل این تیم محدود می‌شود و خبر خاصی منتشر نشده است.
با این حال نباید از یاد ببریم که نتایج بر و بچه‌های امید در اینچئون واقعا اسفبار بود و در تاریخ فوتبال ایران سابقه نداشت. شاید اگر کسی بازی با ویتنام را نمی‌دید و نتیجه را به او می‌گفتید، فکر می‌کرد سرکارش می‌گذارید و شوخی می‌کنید اما واقعا این نتیجه دور از انتظار رقم خورد و آبروی فوتبال ما در سطح آسیا از بین رفت. از بد ماجرا این نتیجه بد در بازی دوم هم به نوعی تکرار شد و ما در حالی مقابل قرقیزستان متوقف شدیم که شاید تا به حال کمتر از ۱۰ عضو جامعه فوتبال به بیشکک، پایتخت این کشور سفر کرده باشند. چراکه اساسا فوتبال قرقیزستان حتی جایی بین تیم‌های متوسط آسیایی هم ندارد و یکی از ضعیف‌ترین کشورهای آسیا در حوزه ورزش فوتبال است.
اما سوال اصلی اینجاست که مقصر کسب این نتیجه ضعیف کیست. سرمربی یا مدیران فدراسیون؟ به نظر من بهتر است تا آمدن کادر فنی صبر کنیم. شاید آنها حرفی برای گفتن داشته باشند. ولی اگر قرار است در این بین کسی را به‌عنوان مقصر ناکامی فوتبال پایه ایران به‌ویژه تیم امید معرفی کنیم، بی‌شک باید انگشت اتهام را به سوی مدیران فدراسیون ببریم.
آنهایی که هم در آوردن سرمربی نقش داشتند و هم در برگزاری اردوهای مناسب برای تیم ملی. به هر حال این یکی از بدترین نتایج تیم‌های ملی ایران در مسابقات بین‌المللی است و مدیران باید پاسخگوی آن باشند.