صراط: این تصاویر عجیب را رسانه آمریکایی ای‌بی‌سی نیوز درباره کمپین «شفا دادن سربازان ما»! و به نقل از نشنال جئوگرافی منتشر کرده است.
ماجرای تصاویر از این قرار است که در ادامه توجهات ویژه رسانه‌های خارجی به مجروحان جنگی آمریکا؛ تلاش می‌شود تا سربازان آسیب مغزی و اعصاب و روان آمریکایی که در تجاوز به عراق و افغانستان حضور داشته‌اند؛ در یک پروژه هنردرمانی از ماسک‌های هنری استفاده کنند تا بتوانند با همزاد پنداری و بیان مصنوعی احساسات؛ به روندی بهتر در فرایند معالجه احتمالی خود دست یابند.
هدف اصلی این کمپین نیز القای توجه آمریکا به سربازان مجروحش و فرهنگ سازی در میان افکار عمومی ساکنان ایالات متحده به منظور توجیه اقدامات ارتش این کشور در تجاوز به نقاط مختلف دنیاست.
نکته این تصاویر اما آنجاست که در ایران اسلامی ما اگرچه تعداد زیادی از جانبازان عزیز اعصاب و روان دوران دفاع مقدس هستند که با اینکه نور چشم نظام و اسلامند اما شاید کسی درباره آنها به «هنردرمانی» و انجام فعالیت‌هایی برای آسان‌سازی زمینه حضورشان در اجتماع فکر نمی‌کند.
برخی از این جانبازان عزیز که دچار آسیب‌های مختلفی از زشت شدن چهره گرفته تا آسیب‌های عصبی، رفتاری و مغزی شده‌اند؛ از صحنه اجتماع طرد شده و به انزوا کشیده می‌شوند.
شاید در این زمینه الگو گرفتن از یک رفتار صحیح؛ حتی اگر توسط دشمن نیز انجام شده است؛ کاری ضروری باشد.
باید از دشمن متجاوز هم آموخت که حتی برای لاعلاج‌ترین مجروحان جنگی خود نیز (اگرچه متجاوزند) کمپین حمایتی ایجاد می‌کند و برای بهبود آنها و زمینه‌سازی حضور بیشترشان در اجتماع، حتی مدعی استفاده از هنر می‌شود.
ماجرای تصاویر از این قرار است که در ادامه توجهات ویژه رسانه‌های خارجی به مجروحان جنگی آمریکا؛ تلاش می‌شود تا سربازان آسیب مغزی و اعصاب و روان آمریکایی که در تجاوز به عراق و افغانستان حضور داشته‌اند؛ در یک پروژه هنردرمانی از ماسک‌های هنری استفاده کنند تا بتوانند با همزاد پنداری و بیان مصنوعی احساسات؛ به روندی بهتر در فرایند معالجه احتمالی خود دست یابند.
هدف اصلی این کمپین نیز القای توجه آمریکا به سربازان مجروحش و فرهنگ سازی در میان افکار عمومی ساکنان ایالات متحده به منظور توجیه اقدامات ارتش این کشور در تجاوز به نقاط مختلف دنیاست.
نکته این تصاویر اما آنجاست که در ایران اسلامی ما اگرچه تعداد زیادی از جانبازان عزیز اعصاب و روان دوران دفاع مقدس هستند که با اینکه نور چشم نظام و اسلامند اما شاید کسی درباره آنها به «هنردرمانی» و انجام فعالیت‌هایی برای آسان‌سازی زمینه حضورشان در اجتماع فکر نمی‌کند.
برخی از این جانبازان عزیز که دچار آسیب‌های مختلفی از زشت شدن چهره گرفته تا آسیب‌های عصبی، رفتاری و مغزی شده‌اند؛ از صحنه اجتماع طرد شده و به انزوا کشیده می‌شوند.
شاید در این زمینه الگو گرفتن از یک رفتار صحیح؛ حتی اگر توسط دشمن نیز انجام شده است؛ کاری ضروری باشد.
باید از دشمن متجاوز هم آموخت که حتی برای لاعلاج‌ترین مجروحان جنگی خود نیز (اگرچه متجاوزند) کمپین حمایتی ایجاد می‌کند و برای بهبود آنها و زمینه‌سازی حضور بیشترشان در اجتماع، حتی مدعی استفاده از هنر می‌شود.