صراط: وسواس کندن مو نوعی اختلال ناشی از اضطراب است که در آن فرد مبتلا با احساس اجبار در کندن موهای بدن خود مواجه می‌شود، همچنین پوشیدن دستکش، ورزش و آرام‌سازی عضلانی می‌تواند در کاهش اضطراب فرد مبتلا و درمان این اختلال مؤثر باشد.
علی باغبانیان در پاسخ به سوال یکی از شهروندان درباره وسواس کندن مو توسط فردی که با احساس اجبار در کندن موهای بدن خود مواجه می‌شود، اظهار داشت: این رفتار برای کاهش اضطرابی که در فرد وجود دارد، صورت می‌گیرد. در واقع از بعد آسیب‌شناسی روانشناختی، فرد همزمان با احساس تنش به طور تصادفی با تصویری دلنشین یا صدایی آرام مواجه می‌شود و چون آن زمان قسمتی از موهای بدنش را کنده است، به طور شرطی و عادتی فکر می‌کند که این کار موجب آرامش او شده است، بنابراین آن را مدام تکرار می‌کند.
وی افزود: کندن مو در آقایان، در صورت به ویژه ریش و در خانم در ابروهایشان شایع است.
این متخصص بهداشت و روانی ادامه داد:به تدریج چون کندن مو تأثیری در کاهش اضطراب ندارد، به شکل عادت و احساس اجباری در می‌آید و ممکن است آن ناحیه کاملا خالی شود. 50 درصد موارد فرد موی کنده شده را به دهانش فرو می‌برد که می‌تواند عوارض جسمی در پی داشته باشد، به طور مثال در برخی کودکانی که با این اختلال مواجه هستند، گاهی برای خارج کردن توده‌ای از موهای سر باید به عمل جراحی متوسل شد.
باغبانیان گفت: فرد بعد از مدتی در حضور جمع نیز به کندن مو می‌پردازد که از بعد روانی مشکل‌زا و موجب احساس حقارت و اعتماد به نفس پائین او می‌شود، بنابراین این افراد به تدریج گوشه‌نشین می‌شوند، همچنین تغییراتی که در صورت این افراد ایجاد می‌شود، اطرافیان را متوجه مشکل فرد می‌کند که از این منظر نیز می‌تواند باعث سر خوردگی فرد مبتلا شود.
باغبانیان اظهار داشت: مهمترین اقدام درمانی از بین بردن اضطراب است چرا که عامل اصلی این اختلال محسوب می‌شود. بر این اساس دارودرمانی و روان‌درمانی باید توسط متخصصان بهداشت و روانی انجام شود. بعد از کاهش اضطراب نیز باید یک سری روش‌ها به فرد آموزش دهیم تا موقع بیکاری به کندن موها نپردازند.
وی خاطرنشان ساخت: پوشیدن دستکش، ورزش و آرام‌سازی عضلانی می‌تواند در کاهش اضطراب فرد مبتلا و درمان این اختلال مؤثر باشد.
علی باغبانیان در پاسخ به سوال یکی از شهروندان درباره وسواس کندن مو توسط فردی که با احساس اجبار در کندن موهای بدن خود مواجه می‌شود، اظهار داشت: این رفتار برای کاهش اضطرابی که در فرد وجود دارد، صورت می‌گیرد. در واقع از بعد آسیب‌شناسی روانشناختی، فرد همزمان با احساس تنش به طور تصادفی با تصویری دلنشین یا صدایی آرام مواجه می‌شود و چون آن زمان قسمتی از موهای بدنش را کنده است، به طور شرطی و عادتی فکر می‌کند که این کار موجب آرامش او شده است، بنابراین آن را مدام تکرار می‌کند.
وی افزود: کندن مو در آقایان، در صورت به ویژه ریش و در خانم در ابروهایشان شایع است.
این متخصص بهداشت و روانی ادامه داد:به تدریج چون کندن مو تأثیری در کاهش اضطراب ندارد، به شکل عادت و احساس اجباری در می‌آید و ممکن است آن ناحیه کاملا خالی شود. 50 درصد موارد فرد موی کنده شده را به دهانش فرو می‌برد که می‌تواند عوارض جسمی در پی داشته باشد، به طور مثال در برخی کودکانی که با این اختلال مواجه هستند، گاهی برای خارج کردن توده‌ای از موهای سر باید به عمل جراحی متوسل شد.
باغبانیان گفت: فرد بعد از مدتی در حضور جمع نیز به کندن مو می‌پردازد که از بعد روانی مشکل‌زا و موجب احساس حقارت و اعتماد به نفس پائین او می‌شود، بنابراین این افراد به تدریج گوشه‌نشین می‌شوند، همچنین تغییراتی که در صورت این افراد ایجاد می‌شود، اطرافیان را متوجه مشکل فرد می‌کند که از این منظر نیز می‌تواند باعث سر خوردگی فرد مبتلا شود.
باغبانیان اظهار داشت: مهمترین اقدام درمانی از بین بردن اضطراب است چرا که عامل اصلی این اختلال محسوب می‌شود. بر این اساس دارودرمانی و روان‌درمانی باید توسط متخصصان بهداشت و روانی انجام شود. بعد از کاهش اضطراب نیز باید یک سری روش‌ها به فرد آموزش دهیم تا موقع بیکاری به کندن موها نپردازند.
وی خاطرنشان ساخت: پوشیدن دستکش، ورزش و آرام‌سازی عضلانی می‌تواند در کاهش اضطراب فرد مبتلا و درمان این اختلال مؤثر باشد.