يك منتقد سينما و تلويزيون در گفت‌وگو با خبرنگار سرويس تلويزيون خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، عنوان كرد: اگر بخواهيم برنامه‌هاي كمدي تلويزيون را بررسي كنيم، بايد به ظرفيت تلويزيون و پتانسيل آن براي جذب مخاطب توجه كنيم. تلويزيون بر خلاف سينما يك وسيله‌ي سرگرمي براي اعضاي خانواده است. طبيعتا وقتي همه اعضاي خانواده در كنار هم پاي تلويزيون مي‌نشينند، نوع برنامه‌ها بايد به گونه‌اي باشد كه تمام مخاطبان لذت ببرند و از يك برنامه تلويزيوني راضي باشند.
وي ادامه داد: به همين دليل تلويزيون با يك فيلم سينمايي كه براي قشر خاصي ساخته مي‌شود، متفاوت است. وقتي همه‌ي اعضاي خانواده يك برنامه تلويزيوني را در كنار هم مي‌بينند نوع ساختار اين برنامه بسيار متفاوت با يك فيلم سينمايي است؛ بنابراين در قضاوت‌هايمان ابتدا بايد ببينيم چه چارچوب‌هايي را براي كمدي تلويزيوني قائل هستيم، سپس بر اساس آن تحليل و ارزيابي كنيم.
اين كارشناس سينما و تلويزيون با اعتقاد بر اينكه تلويزيون آثار كمدي كمي توليد مي‌كند، افزود: مردم در شرايطي هستند كه با خستگي روزمره وارد خانه مي‌شوند و دوست دارند كمي استراحت كنند. طبيعتا برنامه‌هاي طنز تلويزيون مي‌تواند به رفع خستگي مردم كمك كند و در كنار آن بتواند برخي مسائل سياسي، اجتماعي، فرهنگي جامعه را هم از اين طريق منتقل كند.
گبرلو ادامه داد: نكته‌ي مهمي كه به عنوان آفت در اين ميان وجود دارد، اين است كه برخي سازندگان سريال‌هاي كمدي، دور از شأن سينما و حتي خودشان گام برمي‌دارند و آثاري را خلق مي‌كنند كه سطحي و ضعيف هستند. اين اشكال جدي به خود سازندگان برمي‌گردد.
وي تاكيد كرد: اين اشكال به مديران تلويزيون برنمي‌گردد، اين مديران به برخي از برنامه‌سازان بر اساس سابقه‌اي كه دارند اطمينان مي‌كنند و سوژه‌اي را پس از تصويب در اختيارشان قرار مي‌دهند اما آنها متاسفانه سعي نمي‌كنند تلاش جدي انجام دهند تا يك طنز موثر و حرفه‌يي را ارائه دهند. به همين دليل گاهي اوقات شاهد سريال‌هاي طنز بسيار سطحي و سخيف در تلويزيون هستيم.
اين كارشناس سينما و تلويزيون در ادامه اظهار كرد: معتقدم تعداد خيلي كمي سريال‌ساز طنز در تلويزيون داريم. هر كسي نمي‌تواند كار طنز انجام دهد. چون تعداد كارگردان‌ها و برنامه‌سازهاي ما محدود است، تلويزيون هم اين ريسك را نمي‌كند كه سرمايه‌اش را در اختيار كارگرداناني قرار دهد كه تا به حال سابقه كار طنز نداشته‌اند.
وي بار ديگر تاكيد كرد: چون تعداد سازندگان و كارگردان‌هاي سريال طنز در ايران محدود است، تلويزيون مجبور است به آنها بسنده كند. اين افراد گاهي در يك اثر موفق مي‌شوند و گاه در يك اثر موفق نمي‌شوند. در اين جا در وهله‌ي اول مديران تلويزيون را مقصر نمي‌دانم. البته اگر ما بتوانيم كارگردان‌هاي حرفه‌يي سينما و تلويزيون را به سمت كارهاي كمدي طنز تشويق كنيم، خيلي خوب است، اما چون بضاعتمان كم است مجبوريم به همين تعداد بسنده كنيم.
گبرلو در پايان به اين نكته اشاره كرد كه براي يك مدير ريسك بسيار خطرناكي است كه سوژه و سرمايه‌اي را در اختيار يك كارگردان قرار دهد كه تا به حال كار طنز انجام نداده است.