صراط: تنها استفاده از یک کلمه خاص از سوی مسعود فراستی کافی بود تا دشمنان برنامه هفت و بهروز افخمی که طی این ماهها برنامه اش خوب دیده می شود، شمشیرها را بکشند و به ناگاه از جایگاه منتقد سینمایی در نقش حقوقدان ظاهر شوند و برای جاری شد حد شلاق به میدان بیایند! گویی رمز عملیات حمله همه جانبه علیه «هفت» افخمی بلاخره صادر شد تا در دوران تغییرات مدیریتی صدا و سیما فشارها برای تغییر تیم سازنده مهمترین برنامه سینمایی تلویزیون افزون شود.
به گزارش فردانیوز، مسعود فراستی از دیرباز به خاطر لحن منتقدانه صریح و بدون تعارفش از سوی همین جماعت مورد فشار بوده است. اما گناه اصلی او همراهی با افخمی در برنامه ای است که عده ای تحمل آن را ندارند. جماعتی که کمتر تحمل نقدهای تند و تیز را دارند و البته عده ای با نام منتقد هم در میان آنها هستند، اما از منتقد بودن و انجمن منتقدان، بیشتر ایفای نقش روابط عمومی را ترجیح می دهند و برای این ایفای این نقش جشنواره های متعدد دولتی و حکومتی هم همیشه برای آنها فراهم است. شاید به گناهان فراستی نقد چند هفته پیش به حسن روحانی در همین برنامه هفت را هم باید افزود که بازهم با تمسک به گفتاری از آیت الله جوادی آملی صورت گرفته بود و به روش خارج از عرف رئیس جمهور در بازدید روز کارگر از کارخانه مپنا با خودروی شاسی بلند بر می گشت.
فراستی در «هفت» اخیر از واژه «دیاثت هنری» در توصیف فضای حاکم بر یک فیلم استفاده کرد. فیلمی ساخته شده با بودجه ژاپنی ها در مورد ایران که به خاطر فضای حاکم بر آن و توهین های مضمونی به جامعه ایرانی سالها در محاق توقیف بود اما به ناگاه سر از گروه هنر و تجربه برای اکران در آورد. فرایندی که خبرگزاری فارس اشکالاتی به آن وارد کرده است. اینکه در این فیلم چه می گذرد که فراستی در مورد آن اینگونه سخن رانده به کنار، فراستی اما ادبیاتش را برپایه گفتار اخیر آیت الله جوادی آملی درباره «دیاثت سیاسی» بنا کرد.
او درباره فیلم «دونده زمین» کمال تبریزی گفت: «کارگردان و تهیه کننده محترم در جایی گفته اند این فیلم نقدی بر وضعیت دولت قبل است. فیلم ابدا علیه دولت قبل نیست. فیلم علیه مردم است. فیلم به شدت بی غیرت است. همان بی غیرتی که اخیرا آقای جوادی آملی بر آن اشاره کردند که فروش خانه و مملکت به بیگانه مصداق کامل بی غیرتی است. ما دیاثت فرهنگی و هنری هم داریم که متاسفانه فیلم، چنین دیاثت و فروش غیرتی در آن است.»
به برکت رکود، بی کاری و اعتراض کارگران کلید واژه «شلاق» جزو کلیده واژه های پرکاربرد این روزهاست. اما دوباره در دهان اهل فرهنگ هم چرخیدن گرفته تا خاطرات سال‌های دور و تاریک مدریت بهشتی و انوار در دهه 60 بر سینمای کشور یادآور شود که شلاق زدن سینماگران در وزارت ارشاد جزو جدا ناشدنی آن است. خاطره ای که اخیرا محمدرضا فرحبخش بخشی از آن را بازگو کرده بود و عبدالله علیخانی (تهیه کننده) آن را تایید کرد که در سال 63 وقتی برای اعتراض به ممنوع الکار شدن جمشید هاشم پور به وزارت ارشاد رفته بود، او را به شکل «جوجه کبابی» بسته اند و فیض الله عرب سرخی در حضور بهشتی و انوار به او شلاق زده است.
فراستی در گفتگوی اخیر خود با سوره سینما نکات دیگری هم در این خصوص با این تیترها گفته است: «چیزی که من در هفت گفتم کاملا بر مبنای صحبت‌های آقای جوادی آملی بود. تمام فیلم‌های وطن‌فروش که جایزه جشنواره‌ها را گدایی می‌کنند مصداق این مفهوم‌اند. من اثر را نقد می‌کنم نه شخص را» او تاکید دارد که این عبارت منحصر به یک فیلم نیست و آثار متعددی از جمله «یک خانواده محترم» نیز از مصادیق آن هستند.
از کسانی که چنان سابقه هایی را در پس دارند تعیین چنین مجازات هایی برای نقد یک فیلم دور از انتظار نیست. حالا بعد از سه دهه همچنان کسانی هستند که یکجا در جایگاه قاضی و شاکی و دادستان دوست دارند با تمسک به «ماده 608 قانون مجازات اسلامی» شلاق را به سینما بازگردانند و تعداد 74 ضربه را هم برای آن مشخص می کنند! حتی اگر اجازه یابند بعید نیست خود برای اجرای حکم صادره خود پیش قدم شوند و برای تنبیه کسانی که لخت بودن پادشاه سینمای ایران را فریاد می زنند، تازیانه به دست گیرند. آری شلاق زن ها دوباره به سینما بازگشته اند!
به گزارش فردانیوز، مسعود فراستی از دیرباز به خاطر لحن منتقدانه صریح و بدون تعارفش از سوی همین جماعت مورد فشار بوده است. اما گناه اصلی او همراهی با افخمی در برنامه ای است که عده ای تحمل آن را ندارند. جماعتی که کمتر تحمل نقدهای تند و تیز را دارند و البته عده ای با نام منتقد هم در میان آنها هستند، اما از منتقد بودن و انجمن منتقدان، بیشتر ایفای نقش روابط عمومی را ترجیح می دهند و برای این ایفای این نقش جشنواره های متعدد دولتی و حکومتی هم همیشه برای آنها فراهم است. شاید به گناهان فراستی نقد چند هفته پیش به حسن روحانی در همین برنامه هفت را هم باید افزود که بازهم با تمسک به گفتاری از آیت الله جوادی آملی صورت گرفته بود و به روش خارج از عرف رئیس جمهور در بازدید روز کارگر از کارخانه مپنا با خودروی شاسی بلند بر می گشت.
فراستی در «هفت» اخیر از واژه «دیاثت هنری» در توصیف فضای حاکم بر یک فیلم استفاده کرد. فیلمی ساخته شده با بودجه ژاپنی ها در مورد ایران که به خاطر فضای حاکم بر آن و توهین های مضمونی به جامعه ایرانی سالها در محاق توقیف بود اما به ناگاه سر از گروه هنر و تجربه برای اکران در آورد. فرایندی که خبرگزاری فارس اشکالاتی به آن وارد کرده است. اینکه در این فیلم چه می گذرد که فراستی در مورد آن اینگونه سخن رانده به کنار، فراستی اما ادبیاتش را برپایه گفتار اخیر آیت الله جوادی آملی درباره «دیاثت سیاسی» بنا کرد.
او درباره فیلم «دونده زمین» کمال تبریزی گفت: «کارگردان و تهیه کننده محترم در جایی گفته اند این فیلم نقدی بر وضعیت دولت قبل است. فیلم ابدا علیه دولت قبل نیست. فیلم علیه مردم است. فیلم به شدت بی غیرت است. همان بی غیرتی که اخیرا آقای جوادی آملی بر آن اشاره کردند که فروش خانه و مملکت به بیگانه مصداق کامل بی غیرتی است. ما دیاثت فرهنگی و هنری هم داریم که متاسفانه فیلم، چنین دیاثت و فروش غیرتی در آن است.»
به برکت رکود، بی کاری و اعتراض کارگران کلید واژه «شلاق» جزو کلیده واژه های پرکاربرد این روزهاست. اما دوباره در دهان اهل فرهنگ هم چرخیدن گرفته تا خاطرات سال‌های دور و تاریک مدریت بهشتی و انوار در دهه 60 بر سینمای کشور یادآور شود که شلاق زدن سینماگران در وزارت ارشاد جزو جدا ناشدنی آن است. خاطره ای که اخیرا محمدرضا فرحبخش بخشی از آن را بازگو کرده بود و عبدالله علیخانی (تهیه کننده) آن را تایید کرد که در سال 63 وقتی برای اعتراض به ممنوع الکار شدن جمشید هاشم پور به وزارت ارشاد رفته بود، او را به شکل «جوجه کبابی» بسته اند و فیض الله عرب سرخی در حضور بهشتی و انوار به او شلاق زده است.
فراستی در گفتگوی اخیر خود با سوره سینما نکات دیگری هم در این خصوص با این تیترها گفته است: «چیزی که من در هفت گفتم کاملا بر مبنای صحبت‌های آقای جوادی آملی بود. تمام فیلم‌های وطن‌فروش که جایزه جشنواره‌ها را گدایی می‌کنند مصداق این مفهوم‌اند. من اثر را نقد می‌کنم نه شخص را» او تاکید دارد که این عبارت منحصر به یک فیلم نیست و آثار متعددی از جمله «یک خانواده محترم» نیز از مصادیق آن هستند.
از کسانی که چنان سابقه هایی را در پس دارند تعیین چنین مجازات هایی برای نقد یک فیلم دور از انتظار نیست. حالا بعد از سه دهه همچنان کسانی هستند که یکجا در جایگاه قاضی و شاکی و دادستان دوست دارند با تمسک به «ماده 608 قانون مجازات اسلامی» شلاق را به سینما بازگردانند و تعداد 74 ضربه را هم برای آن مشخص می کنند! حتی اگر اجازه یابند بعید نیست خود برای اجرای حکم صادره خود پیش قدم شوند و برای تنبیه کسانی که لخت بودن پادشاه سینمای ایران را فریاد می زنند، تازیانه به دست گیرند. آری شلاق زن ها دوباره به سینما بازگشته اند!