۱۰ خرداد ۱۳۹۵ - ۱۱:۴۸

«عماد الاسلام» امام خمینی که بود؟

باید تواضع و فروتنی را به عنوان ویژگی بارز و شاخص آیت‌الله روحی معرفی کنیم؛ چراکه بر اساس سنت و سیره نبوی، ایشان تلاش وافر داشت تا به همه سلام گوید و در سلام کردن سبقت بگیرد.
کد خبر : ۳۰۲۱۸۳

صراط: سخن از عالمی جلیل القدر به نام آیت‌الله حاج شیخ عبدالوهاب روحی یزدی، از چهره‌های سرشناس در علم و اخلاق و از روحانیون وارسته حوزه علمیه قم است؛ آنکه در سال 1281 در شهر یزد دیده به جهان گشود و دروس مقدمات و برخی از دروس سطح را در همان حوزه علمیه یزد فرا گرفت و نزد استادانی مانند حضرات آیات و حجج اسلام سید احمد مدرس طباطبایی و میرزا حسن محمودآبادی تلمذ کرد و سپس به قصد ادامه تحصیل، عازم حوزه علمیه خراسان شد و دو سال در آنجا بود.

شوق تعلم بیشتر و همچنین آوازه حوزه منوره علمیه قم، شیخ عبدالوهاب را به سوی خود جذب کرد و در آن دیار نورانی از درس استادان شاخصی مانند حضرات آیات عظام حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی، سید صدرالدین صدر، سید محمد حجت کوه کمره‌ای، سید محمدتقی خوانساری و سید احمد خوانساری نور جست و به مراحل علمی و ملکات اخلاقی بالایی دست یافت.

آیت‌الله روحی از همان سال‌های آغازین تحصیل و بنا به سنت دیرینه حوزه‌های علمیه، به تدریس نیز می‌پرداخت و آموختن دقیق درس استادان و البته تلاش و کوشش خودش موجب شد تا در امر تدریس هم از استادان صاحب نام باشد.

کم کم شهرت او فراگیر شد و جزو معتمدان حضرات مراجع ثلاث قم یعنی حضرات آیات عظام صدر، حجت و خوانساری قرار گرفت. همچنین در زمان زعامت آیت‌الله بروجردی بر حوزه‌ها نیز، آیت‌الله روحی عضو هیأت استفتای معظم‌له بود و از طرف ایشان، به عنوان ممتحن رسمی حوزه علمیه قم تعیین شد.

باید تواضع و فروتنی را به عنوان ویژگی بارز و شاخص آیت‌الله روحی معرفی کنیم؛ چراکه بر اساس سنت و سیره نبوی، ایشان تلاش وافر داشت تا به همه سلام گوید و در سلام کردن سبقت بگیرد. همچنین هنگام ورود به مجالس هم با تأسی از سنت رسول اعظم، هر کجا که خالی بود، همانجا می‌نشست و به جا باز کردن مردم برای حضور در صدر مجلس نمی‌اندیشید.

ویژگی دیگر اخلاقی این عالم ربانی، حریت و صراحت کلام او بود و اگر عمل یا سخنی نادرست از کسی مشاهده می‌کرد، با حفظ احترام مخاطب، آن را با آزادگی، صراحت کلام و البته نرم‌خویی و خوش برخوردی تذکر می‌داد.

اما آیت‌الله روحی را باید از دوستان نزدیک حضرت امام به شمار آورد و امام در نامه‌هایی که از نجف برای ایشان ارسال می‌داشتند، آیت‌الله روحی را با لقب «عماد الاسلام» خطاب می‌فرمودند که خود نشان از شخصیت مثال زدنی این عالم اخلاقی است.

این رابطه دوستی و مودت چنان بود که امام در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی و در اوایل ورودشان به قم، شبی به همراه دامادشان یعنی حجت الاسلام اشراقی، فرزندنشان یعنی حاج احمد آقا به دیدار آیت‌الله روحی در منزلش شتافتند و جویای احوالات ایشان شدند.

این عالم مجاهد عمرش را برای تبلیغ معارف الهی و تربیت شاگردان در حوزه علمیه صرف کرد و سرانجام مانند چنین روزی در سن 87 سالگی و در دهم خرداد ماه 1368، پس از دو سال تحمل درد، رنج و بیماری و چند روز پیش از ارتحال ملکوتی امام خمینی، دعوت حق را لبیک گفت و به دیدار معبود شتافت.

پیکر پاک آن عالم ربانی بر دوش شاگردان، ارادتمندان و مردم قم، از مسجد «حاج غضنفر»، در خیابان خاکفرج قم  - که بیش از 40 سال در آنجا به اقامه نماز، بیان معارف الهی و ارشاد مردم پرداخته بود - به سمت حرم مطهر تشییع و پس از ادای نماز توسط آیت‌اللّه سید محمدرضا گلپایگانی، در حجره 30 صحن اصلی حرم مطهر کریمه اهل بیت علیهم السلام به خاک سپرده شد؛ رحمت الله علیه.


منبع: فارس