۰۴ آبان ۱۳۹۵ - ۱۰:۵۱

تعریف و تمجیدهای عجیب در ورزش ایران به سبک «برره‌ای‌ها»!

برخی از روسای فدراسیون‎های ورزشی این روزها در اقدامی قابل تأمل، با تعریف و تمجید‎هایی عجیب و غریب به دنبال باز کردن جای خود در دل گزینه رئیس جمهور برای وزارت ورزش و جوانان هستند.
کد خبر : ۳۲۹۹۵۴
صراط: برخی از روسای فدراسیون‎های ورزشی این روزها در اقدامی قابل تأمل، با تعریف و تمجید‎هایی عجیب و غریب به دنبال باز کردن جای خود در دل گزینه رئیس جمهور برای وزارت ورزش و جوانان هستند.

به گزارش تسنیم، اوایل دهه 80 بود که مهران مدیری سریالی به نام پاورچین ساخت؛ سریالی محبوب که مخاطبان زیادی داشت و در آن اهالی شهر «برره» به طرز عجیبی از رئیس خود تعریف و در تمجید از او با یکدیگر رقابت می‌کردند. در این سریال موفق آن روزهای رسانه ملی، لغتی جدید به واژگان مردم این مرز و بوم اضافه شد. لغتی که جای کلمات بد و نه چندان مودبانه مترادف آن را به خوبی پر کرد؛ «پاچه‌خوار.»

پاچه‎خواری به معنای تملق، چاپلوسی و ریاکاری است. چیزی که در یکی دو روز گذشته به وفور در ورزش ما دیده است. البته قبل‎تر هم در مورد نفرات دیگر گفته می‎شد.

هیچ چیزی تلخ‎تر از این نیست که انسان یک خواب بد را دوبار ببنید. حالا در کمتر از 4 سال این خواب بد، برای چهارمین بار است که دیده می‎شود. هر بار که دولت تدبیر امید در آغاز راهش گزینه‎ای را برای وزارت ورزش به مجلس معرفی کرد، تعداد کثیری از روسای فدراسیون‎های ورزشی بر طبل شادانه کوبیدند که «ای دوست تو را که بهتر»، «آنچه همه خوبان دارند تو یک جا داری» و هزاران الهی قربانت شوم‎های دیگر، اما برای چه؟

چه اتفاقی می‎افتد که همه آنهایی که همگی مدعی نخبه بودن در ورزش هستند و در جمع‎های خانوادگی خود معقول‎ترند، در چنین فضایی این‎چنین بی‎نزاکت می‎شوند. قطعا پاسخ‎هایی کاملا علمی، جامعه‎شناسانه‎ و رفتارشناسانه در این خصوص وجود دارد اما مهمتر این است که چرا کسی عین خیالش هم نیست؟ قبلا اینطور نبود، روسای فدراسیون‎های ورزشی خودشان را به کوچه علی چپ نمی‎زدند. آنقدر بی‌خیال نبودند. یک وقت‎هایی هم اخلاق وجود داشت. حداقل ادایش را در می‎آوردند.

در دین مبین اسلام نه تنها چاپلوسی و ستایش نابه‌جا مردود است، بلکه مدح آمیخته به تملق نیز ایراد محسوب می‌شود. تملق‌گویی و چاپلوسی به‌عنوان یکی از رذایل اخلاقی اگر در جامعه به‌ویژه ‌میان مسئولان ورزش دیده شود –که متاسفانه نشان‎های آن به وفور در این دولت دیده شده است- موجبات بسیاری از رذائل پست اخلاقی دیگر می‌شود.

بهتر است مسئولان ورزشی کشور به جای صدور بیانیه‎های عاطفی و پر از احساس، به جای مصاحبه‎های آنچنانی در رسانه‎ها و سایت‎های فدراسیون، خود را با عملکردشان به وزیر جدید معرفی کنند. بهتر است توانایی‎های مدیریتی‎شان را به رخ بکشند تا اینکه بخواهند پاچه‎‎های مسعود سلطانی‎فر که معلوم نیست رای اعتماد بیاورد یا نه را بخارند! البته شاید برخی اطرافیان وزیر پیشین ورزش و گزینه امروز این وزارتخانه به آنها می‌گویند در مدح سلطانی‌فر حرف بزنند.