«یک ثانیه» مورد ادعای احمدی‌نژاد چقدر واقعی است؟

صراط: محمود احمدی نژاد حدود 40 روز پس از نگارش نامه به رهبر معظم انقلاب و اعلام عدم کاندیداتوری در انتخابات 96 اظهارات قابل تاملی بیان کرده که با عملکرد او در تناقض است.

به گزارش صراط، ماجرا از آنجایی آغاز شد که روز نهم شهریور ماه، رهبر معظم انقلاب در دیدار احمدی نژاد با ایشان، کاندیداتوری او را به مصلحت ندانستند. با این وجود، احمدی نژاد سفر استانی بعدی خود را کعه بوی تبلیغات انتخاباتی از آن بیش از هر موضوع دیگری به مشام می رسید، لغو نکرد و روز 25 شهریور ماه به گرگان رفت.

در همان روزها، زمزمه نهی احمدی نژاد از کاندیداتوری در انتخابات به انحای گوناگون مورد تایید قرار گرفته بود. در مهم ترین نمونه، مهدی فضائلی روز 28 شهریور نوشت که "هرچند هنوز جزئیات این دیدار که چند هفته قبل انجام شده است منتشر نشده، ولی این مقدار قطعی است که وی با نهی صریح رهبر معظم انقلاب، برای ورود به میدان رقابت انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده مواجه شده است!"

با این حال، نزدیکان احمدی نژاد پس از یک سکوت سنگین تصمیم گرفتند تا با ردگم کنی، طرح مسائل غیرمرتبط و زیر سوال بردن نحوه انتشار خبر نهی او از کاندیداتوری، اصل ماجرا را به حاشیه بکشانند.

کار به جایی رسید که رهبر معظم انقلاب روز پنجم مهرماه با انتقاد از این حاشیه سازی ها، در جلسه درس خارج فقه به تعبیر معظم له "پشت بلندگو" این مسئله را علنی کرده و حربه مذکور را خنثی کنند.

این بیانات بی سابقه رهبر معظم انقلاب سرانجام احمدی نژاد را که در هفته های پیش از آن، حتی یک کلمه هم در این باره صحبت نکرده بود، وادار کرد تا روز ششم مهرماه، طی نامه ای، عدم کاندیداتوری خود را در سال 96 اعلام کند. این در حالی است که اگر احمدی نژاد پس از حواشی به وجود آمده، پیش دستی می کرد و توصیه رهبر انقلاب را بازمی‌گفت، نیازی به بیان این موضوع از سوی رهبر معظم انقلاب "پشت بلندگو" هم احساس نمی شد.

البته سکوت احمدی نژاد سابقه دار است؛ او در ماجرای مشهور انتصاب مشایی به معاون اولی، نیز توصیه رهبر انقلاب را تا زمان انتشار دستخط ایشان، پشت گوش انداخته بود. همچنین در ماجرای استعفا و بازگشت حیدر مصلحی وزیر اطلاعات دولت دهم، رییس جمهور سابق حتی یک گام هم آن سو تر برداشت و علاوه بر سکوت رویه خانه نشینی را هم در پیش گرفت.

اکنون، در سیزدهم آبان و حدود 40 روز پس از آن نامه، و حواشی به وجود آمده قبل از آن، احمدی نژاد مدعی شده که حتی "یک ثانیه" هم در پذیرش مصلحت بینی رهبر انقلاب معطل نکرده. اما این ادعا با رفتار او در تناقض است. احمدی نژاد گفته: "این ماجرایی که پیش آمد خیال نکنید اشکال من و شما بوده است. بنشینیم و بگوییم آقا اشکال ما چه بوده؟ هرچه! ایشان یک مصلحتی دیدند. من حتی سوال نکردم چرا و به چه مصلحتی این را می گویید. آقا فرمودند مصلحت نیست، گفتم باشد. به یک ثانیه هم طول نکشید. حالا بیاییم بنشینیم و بگوییم علت چه بود؟ برخی شعارها ابراز احساسات مردم بود. البته من تذکر دادم این ها را نگویید. اما دلیل اینها نیست. مسائل کلان کشور و انقلاب که این طور نیست."

پذیرش فرمایش رهبری در ذهن خود، با آنچه در عمل باید رخ دهد تا نمود این ولایت پذیری را نمایان سازد، امری متفاوت است. اگر احمدی نژاد واقعا "یک ثانیه" هم طول نکشیده تا مصلحت بینی رهبر انقلاب را بپذیرد چرا دو هفته بعد به سفر استانی رفت و موضوع احتمال کاندیداتوری اش را زنده نگاه داشت. اگر سکوت او تا آن زمان قابل توجیه بود، چرا پس از طرح زمزمه های نهی او از کاندیداتوری و رسمی تر شدن آن تا 28 شهریور، حتی یک کلمه هم سخن نگفت و از آن مهم تر، در مقابل تکذیب های غیرمستقیم نزدیکان خود سکوت کرد و فقط وقتی این موضوع را در ششم مهر، علنی کرد که خود رهبر معظم انقلاب آن را پیش کشیدند؟