به گزارش ایسنا، داستان از فیلمی که ورودی‌اش یک درِ دایره‌ای شکل کوچک بود، در روستایی نزدیک تخت‌جمشید با نام «فاروق» آغاز شد و نور تلفن همراه یا چراغ قوه، دنیای کوچک آن درِ ورودی سنگی در فیلم را به یک دنیای بزرگ پر از اثر تاریخی یا همان «گنجِ» امروزی می‌رساند. واژه‌ای که از دوره‌ی قاجار مردم بیشتر با آن سر و کار پیدا کردند، تا امروز که خود یک شغلِ پول‌ساز هرچند غیرقانونی محسوب می‌شود.
نور چراغ داخل تونلی تاریک می‌شود و نخست دو اسکناس هزار و دو هزار تومانی را نشان می‌دهد، سپس دوربین روی یک‌سری مجسمه‌های کوچک از حیوانات و خدایان که بیشتر خدایان مِصر را به ذهن متبادر می‌کنند می‌رود، اسکلت و استخوان و کتیبه‌هایی که به خط میخی است نشان داده می‌شوند، اما یک نکته مهم نیز در میان این همه تصاویر جالب و پر متناقض وجود دارد و آن زردی بیش از حد مجسمه‌ها و کتیبه‌های موجود در این تونلِ است!
مصیب امیری، مدیرکل میراث فرهنگی وگردشگری استان فارس نیز که مانند دیگر مردم این فیلم و همه نقل‌های آن را دیده و شنیده، با دلایل علمی این مسئله را رد می‌کند، چون نسبت به همه یک وجه تمایز دارد؛ او سال‌هاست به عنوان باستان‌شناس، منطقه مرودشت را بررسی کرده است.
امیری به خبرنگار ما توضیح می‌دهد: من به عنوان یک باستان‌شناس سال‌ها در مرودشت و مناطق اطراف آن کار کرده‌ام و از همان سال‌ها آوازه‌ی کشف گنج میان مردم منطقه به شیرینی رد و بدل می‌شود، کلمه‌ای که از زمان قاجار در ایران رواج پیدا کرد، مانند «گنج دره»ی کرمانشاه یا «گنج‌دره» در همدان.
او با بیان اینکه برخلاف تصور مردمِ عامه، هیچ واژه خاصی برای «گنج» وجود ندارد، می‌گوید: همه‌ی کاوش‌هایی که در طول سال‌های گذشته توسط پژوهشکده باستان‌شناسی در کل کشور انجام شده است، با این هدف بوده تا اشیاء و اموال فرهنگیِ به دست آمده را نخست بررسی و سپس در موزه‌های مختلف نمایش داده و نگهداری کنیم.
مدیرکل میراث فرهنگی و گردشگری استان فارس در ادامه با بیان اینکه روستای «فاروق» - منطقه‌ای که در فیلمِ منتشرشده از آن یاد می‌شود - در مرودشت به عنوان یکی از دشت‌های غنی استان فارس قرار دارد و پیشینه‌آن به دوران پارینه سنگی تا متاخر اسلامی برمی‌گردد، ادامه می‌دهد: این دشت آثار زیادی دارد، چون با توجه شرایط زیست محیطی منطقه و وجود زمین‌های کشاوزی از دوران بسیار دور تا امروز مردم در دوره‌های تاریخی متفاوت در آن زندگی کرده‌اند.
وی با بیان اینکه ۳۰۰ اثر تاریخی در مرودشت به ثبت رسیده‌اند و از این تعداد پنج اثر تاریخی متعلق به روستای «فاروق» است، بیان می‌کند: روستای فاروق در فاصله ۲۵ کیلومتری تخت جمشید قرار دارد و تراکم آثار در این منطقه که نزدیک روستای فاروق است، از سوی دیگر در دامنه کوه رحمت و حد فاصل رود کُر قرار دارد. همچنین از تخت‌جمشید با ۱۲ هکتار مساحت که از اوایل دهه ۱۳۰۰ کشف و بررسی روی آن آغاز شد، آن میزان اثر تاریخی به دست نیامد که امروز گفته می‌شود در روستای «فاروق» به دست آمده است! این نکته یکی از دلایل رد ادعای مطرح شده درباره‌ی «گنج فاروق» است.
او تاکید می‌کند: باید به این نکته نیز توجه کرد که چطور ممکن است دو بنای مهم در یک فاصله بسیار کم از یکدیگر ساخته شوند؟
امیری با اشاره به روش‌های مختلف شناساسی آثار و محوطه های تاریخی توسط پژوهشکده باستان‌شناسی تاکید می‌کند: در «بررسی و شناسایی محوطه‌های مختلف»، «انجام پیمایش در نقاط مختلف شهرها توسط باستان‌شناسان» و در ادامه «ثبت وضبط اطلاعات به دست آمده از این بررسی‌ها»، «اطلاع‌رسانی انجمن‌های دوستدار میراث فرهنگی» و حتی «انتشار اخبار مردمی» می‌توانند منابع خبری برای میراث فرهنگی در کشف چنین نقاط تاریخی باشند، مواردی که قاعدتا در صورت مطرح شدن در قالب یک حرف اولیه، میراث‌فرهنگی آن شهر موظف است بررسی‌های مورد نیاز را روی آن انجام دهد و به همین دلیل نیز حدود سه هفته‌ی پیش با مطرح شدن بحث «فاروق»، کارشناسان به منطقه مورد نظر رفتند و همه منطقه را وجب به وجب بررسی کردند؛ اما هیچ اثری از این محوطه مورد ادعا به دست نیامد.
او همچنین با بیان اینکه عکس‌های منتشر شده در فضای مجازی تقلبی و بدلی بودن این آثار را به وضوح نشان می‌دهد، می‌گوید: از سوی دیگر اگر گفته‌های همان افرادی که این خبر را در فضای مجازی منتشر کرده‌اند کنار هم بگذاریم، می‌توانیم از دروغ بودن آنها نیز اطمینان حاصل کنیم.
وی با اشاره با حرف‌های مطرح شده مبنی بر اینکه این مکان شبیه به یک زمین فوتبال است، به درِ ورودی و تونل کوچک نشان داده شده در فیلم اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: درِ وردوی آن فضا در فیلم بسیار کوچک است، حتی در ادامه یک تونل کوچک نشان داده می‌شود، این خود جای تعجب دارد که چطور ممکن است آثار از این محوطه خارج یا به آن وارد شده باشد؟ آن هم در شرایطی که برای ایجاد چنین فضایی باید خروارها خاک از همین در ِکوچک خارج شده باشد.
او همچنین با اشاره به چیدمان آثار به طور مرتب در کنار یکدیگر در فیلم منتشر شده اظهار می‌کند: چطور ممکن است از یک سایت ۲۵۰۰ ساله پس از این همه سال این آثار به طور منظم و کنار یکدیگر قرار گرفته باشند؟ همچنین همه آثار نشان داده شده زرد رنگ هستند، در حالی که در دوره‌های گذشته بیشترین آثار تاریخی کشف شده از جنس‌های مختلفی مانند شیشه، نقره یا حتی مفرغ بوده‌اند. همچنین تصاویر منتشر شده کاملا مشخص است که متعلق به ایران نیستند.
وی ادامه می‌دهد: کسی که فیلم را گرفته، در یک فضای سربسته با یک چراغ قوه و نشان دادن دو اسکناس متعلق به ایران که تلاش دارد ثابت کند این فیلم متعلق به ایران است، دروغ خود را نشان می‌دهد و چون مردم از نزدیک این منطقه را ندیده‌اند، آن را به راحتی باور می‌کنند. اما در حالی این سناریو چیده شده که همه‌ی کارها از همان ابتدا غلط است.
امیری تاکید می‌کند: در حالی که در این مدت به طور دائم از رسانه‌ها تاکید و ثابت کرده‌ایم این محوطه و اطلاعات منتشر شده درست نیستند، مردم زیادی به آنجا رفته‌اند، حتی اعضای شورای شهر نیز محل را بررسی کرده‌اند و خوشبختانه همه به یک نتیجه رسیده‌اند و«خبر منتشر شده کاملا دروغ است.»
