آموزش هوشمند در مدارس کپری!

برای رسیدن به جاذبه توریستی «گل افشان»، کافی است که از چابهار به سمت بندر کنارک حرکت کرده و در اواخر راه، مسیرتان را به سمت بندر تَنگ کج کنید. جاده بیابانی با آب‌نماهای فراوان که چشم‌اندازش، کوههای مینیاتوری، درختچه‌های پراکنده "گز»"، قافله‌های شتر و تعدادی روستاست که برخی هنوز از نعمت برق هم محروم هستند. گرچه ممکن است که در روستاهای همجوارشان هم برق باشد و هم کانکس‌های مدارس روستایی اما تصورش هم سخت خواهد بود اگر بدانیم که قرار است دانش آموزان این مدارس، از آموزش هوشمند بهره‌مند شوند. شاید هم این قرار تنها برای فرزندان کلانشهر‌ها گذاشته شده و "منطقهٔ سه کنکور" تنها سهم روستانشینان محروم است.

به گزارش «تابناک»، این وعده‌ای است که رئیس مرکز آمار و فناوری ارتباطات وزارت آموزش و پرورش داد و گفت: در هوشمندی مدارس تخته سیاه‌های کلاس درس به تخته هوشمند تبدیل می‌شود.
یوسف نوری که در حاشیه افتتاح نمایشگاه تخصصی هوشمندسازی مدارس استان فارس صحبت می‌کرد، افزود: با برنامه ریزی‌های صورت گرفته، امروز به دنبال نهادینه کردن علم و فناوری جدید در آموزش و پرورش هستیم.

این سخنان در حالی بیان می‌شود که هنوز بسیاری از مدارس کشور از نقایص مختلفی رنج می‌برند. از فرسودگی ساختمان گرفته تا فقدان سیستم گرمایشی مناسب و ایمن. ایراداتی فاحش که می‌توانند به قیمت جان بسیاری از دلبندان مردم تمام شوند و متاسفانه هر از چندگاهی صدر اخبار حوادث را به خود اختصاص می‌دهند.

۸۲ درصد مدارس خطر آفرین کشور در شهر و استان تهران واقع شده که نیاز به مقاوم سازی و نو سازی دارد. این آماری است که شهر تهران را در بالا‌ترین نقطه آسیب پذیری در حوزه مدارس فرسوده کشور قرار داده است. آماری که با در نظر گرفتن جمعیت این شهر، می‌تواند لقب «کلانشهر مدارس کپری» دنیا را برای پایتخت ایران به ارمغان بیاورد! چرا که به گفته وزیر آموزش و پروش، مدارس کپری مختص روستا‌ها نیست و در برخی شهر‌ها هم همچنان وجود دارد؛ مدارسی که استاندارد خود را از دست می‌دهند، کپری هستند.

این در حالی است که نوسازی مدارس، علاوه بر اینکه نیازمند بودجه‌های کلان عمرانی است، کاری زمان‌بر که از زمان مدیران گذشته نیز تلنبار شده است و بی‌انصافی است که این قصور را تنها به نام مدیران فعلی بنویسیم. گو اینکه خطای اسلاف، رافع مسئولیت مدیران فعلی نیست!

بحران ساختمان‌های نا‌ایمن مدارس به جایی رسیده که شاید بهتر است در برخی نقاط کشور، نوسازی را‌‌ رها کرده و تنها به ایمن سازی ساختمانهای موجود کفایت کنیم. آن هم به صورت ضربتی و با قید چند فوریت؛ شاید با اولویت رعایت موارد ایمنی فصلی.

در سال جاری، هنوز پاییز به نیمه نرسیده بود که سرمای هوا، همه را مجبور به استفاده از وسایل گرمایشی کرد و به روال سالهای گذشته، بخاری‌های نفتی و گازی هم پای ثابت برخی کلاسهای درس شدند. وسایل گرماساز پرخطری که سابقه خوبی در مدارس ندارند و از دید استاندارد تعریف شده برای فضاهای آموزی، ایمن نیستند.¹ در حالی که هنوز مدارسی داریم که از داشتن بخاری نفتی هم محروم هستند. فارغ از اینکه ممکن است هیچ امکانات آموزشی، کمک آموزشی، رفاهی و... هم نداشته باشند.²

اینجاست که با شنیدن خبر تجهیز مدارس به تخته‌های هوشمند (که احتمالا نرخ بالایی نیز دارند)، ناخودآگاه به یاد امثال کودکان درودزن می‌افتیم که در آتش بی‌سر و سامانی وزارت خانه سوختند. کودکان مظلومی که اگر بدیهی‌ترین نیاز‌هایشان تدارک دیده شده بود، حالا به ماسک صورت نیازی نداشتند.³

درست است که باید با علم روز به پیش رفته و نگذاریم که مشکلات، سدی مقابل پیشرفتمان بسازند اما از سوی دیگر هم نباید فراموش کنیم که درخت آرزو، همیشه از انسان بلند‌تر است؛ نه اینکه نتوان به بالایش رسید، بلکه تدبیر حکم می‌کند که پله پله به پیش برویم نه چند تا یکی!