عکس/ حنابندان

نقل از مادر شهید :

به گزارش صراط، دفعه آخر که می خواست بره گفت: ساک نمی برم، فقط یه کیسه حنا برای من بزار. شب بلند شد حنابندان کرد و رفت حمام. موقعی که ساکش را بست چند بار رفت دم در و برگشت. گفتم: چرا نمی خوای ساکت رو ببری؟ گفت: می ترسم ساکم را برایت بیاورند. آقای واسعی (همرزم شهید) رسید و بهش ماجرا را گفتم. گفت: من خودم براش می برم.

صحبت های مادر شهید عربیان مرا به یاد فیلم حنابندان شهید آوینی انداخت. آنجایی که شهید مرتضی می گوید:
ساعاتی بیش به پایان روز باقی نمانده است و در اردوی سپاهیان حق، لشکر رسول الله، حنابندان است. آنها پیشاپیش، پیروزی و یا شهادت خود را جشن گرفته‌اند، چرا که در میان‌ سپاه حق شکست راه ندارد: «قل هل تربصون بنا ا‌لا احد‌ی الحسنیین؟»

هر چه به پایان روز نزدیک‌تر می‌شویم، شکوفه‌های شوق در دل بی‌قرارشان بیش‌تر و بیش‌تر شکفته می‌گردد و طبعشان به شوخی‌های لطیف متمایل می‌شود و از جان نثاران سیدالشهدا (ع) جز این نیز انتظار نمی‌رود. ترس روبهانه نه شایسته‌ی شیر شکارافکن است. منافق است که همچون موش کور به تاریکی خوی کرده است و از رو به رویی با ما می‌هراسد. اما شیردلان سپاه حق، حزب الله، آنانند که در شأن مصافشان سوره‌ی «والعادیات» نازل می‌گردد و پروردگار متعال به رزمشان و جرقه‌ی سم ستورانشان بر سنگ‌های جبهه قسم یاد می‌کند. اینان کجا و ترس از مرگ کجا!