به گزارش صراط، رژیم صهیونستی با تمام توان کوشید تا نتایج مذاکرات مسکو «شکست کامل»
باشد.امری که با توافق بر سر نشست‌های کارشناسی میان دو طرف محقق نشد.
شاید هیچ گاه طی 10 سال گذشته طرف غربی مجبور نشده بود در فرایند مذاکرات هسته ای وارد بحثهای فنی- حقوقی شود.
طی یک دهه گذشته غرب همواره با رویکردی «سیاسی» وارد مذاکرات شده بود و هموراه می کوشید از بحث های فنی دوری کند و مثلا به این امر که در بند سوم، ردیف سوم معاهده"ان پی تی" ذکر شده است که« پادمان مقرر در این ماده به نحوی اجرا خواهد شد که مانع از استفاده یا تولید مواد هسته‌ای برای اهداف صلح جویانه' بر طبق مقررات این معاهده نشود.» نپردازد و در عوض با کلی گویی و مبهم نمایی بکوشد وارد بده بستانی سیاسی با هدف دور شدن از مباحث فنی شود.
به همین دلیل هم پیش از مذاکرات مسکو کوشید تا با طفره رفتن از نشست های کارشناسی فضای مذاکرات را برعکس توافقات بغداد و استانبول بدل به یک «مباحثه سیاسی» کند. منطق حقوقی جمهوری اسلامی ایران اما در این مذاکرات توانست خود را غالب کند و در نهایت مقرر شده نشست کارشناسان فنی در 13 تیر ماه در ترکیه برگزار شود.
در این میان کارشناسان عقیده دارند حداقل 4 دلیل وجود دارد که باعث می شود تیم امریکایی ، به عنوان تصمیم گیرنده اصلی در 1+5 آمادگی ورود به بحث جدی و سازنده را نداشته باشد.
1-
فشار اسراییل. به نظر می رسد تفاهم پشت پرده امریکایی ها با اسراییل این
است که در مذاکرات صرفا روز تعلیق 20 درصد و عدم لغو تحریم ها تمرکز کنند
و به راه حل های دیگر مجال طرح جدی ندهند.
2- انتخابات اوباما. روشن است که باراک اوباما به این دلیل که در مبارزات انتخاباتی از جانب رقبای جمهوری خواهش متهم به کوتاه آمدن در مقابل ایران نشود، آمادگی تبدیل هیچ بحثی به یک توافق با ایران را نخواهد داشت. بنابراین جدی شدن تیم امریکا در مذاکرات تا قبل از نوامبر قابل تحقق نیست.
3- سیاست تغییر رژیم. سومین عامل این است که به نظر می رسد دولت اوباما اساسا نگران موضوع هسته ای ایران نیست، چرا که می داند ایران قصدی برای ساخت سلاح هسته ای ندارد. هدف اصلی دولت امریکا همانطور که در سخنرانی دکتر جلیلی در مجلس هم آمده پی گیری سیاست تغییر رژیم در ایران با بهانه کردن موضوعات مختلف از جمله موضوع هسته ای است. بنابراین، دولت امریکا اساسا به دلیل راهبرد کلان خود در قبال ایران آمادگی ورود جدی به مذاکرات را نخواهد داشت.
4- پای بند نبودن به توافقات گذشته. عملا هیچ نشانه ای وجود ندارد که امریکایی ها به اصول توافق شده در مذاکرات استانبول 2 و بغداد پای بند باشند. از جمله این اصول این است که مذاکرات باید گام به گام، مبتنی بر اصل عدم متقابل، مبتنی بر یک مدالیته جامع و بر مبنای ان پی تی باشد. رفتار امریکا در بغداد کاملا نشان داد که این کشور در عمل به توافقات جلیل اشتون در استانبول چندان جدی نیست و بعید است که در مسکو هم وضعیتی غیر از این رخ بدهد.
پروژه ای که شکست خورد:
2- انتخابات اوباما. روشن است که باراک اوباما به این دلیل که در مبارزات انتخاباتی از جانب رقبای جمهوری خواهش متهم به کوتاه آمدن در مقابل ایران نشود، آمادگی تبدیل هیچ بحثی به یک توافق با ایران را نخواهد داشت. بنابراین جدی شدن تیم امریکا در مذاکرات تا قبل از نوامبر قابل تحقق نیست.
3- سیاست تغییر رژیم. سومین عامل این است که به نظر می رسد دولت اوباما اساسا نگران موضوع هسته ای ایران نیست، چرا که می داند ایران قصدی برای ساخت سلاح هسته ای ندارد. هدف اصلی دولت امریکا همانطور که در سخنرانی دکتر جلیلی در مجلس هم آمده پی گیری سیاست تغییر رژیم در ایران با بهانه کردن موضوعات مختلف از جمله موضوع هسته ای است. بنابراین، دولت امریکا اساسا به دلیل راهبرد کلان خود در قبال ایران آمادگی ورود جدی به مذاکرات را نخواهد داشت.
4- پای بند نبودن به توافقات گذشته. عملا هیچ نشانه ای وجود ندارد که امریکایی ها به اصول توافق شده در مذاکرات استانبول 2 و بغداد پای بند باشند. از جمله این اصول این است که مذاکرات باید گام به گام، مبتنی بر اصل عدم متقابل، مبتنی بر یک مدالیته جامع و بر مبنای ان پی تی باشد. رفتار امریکا در بغداد کاملا نشان داد که این کشور در عمل به توافقات جلیل اشتون در استانبول چندان جدی نیست و بعید است که در مسکو هم وضعیتی غیر از این رخ بدهد.
پروژه ای که شکست خورد:
اسرائیل با تمام توان کوشید تا نتایج مذاکرات مسکو «شکست کامل» باشد . امری که با توافق بر سر برگزاری نشست های کارشناسی میان دو طرف محقق نشد و راه را بر میلیتاریزه کردن فضا بست.
در این میان البته قطعا اسرائیل دست به کار خواهد شد تا شعبده ای دیگر را رو کند. اما طی شدن مسیر گفتگوها در فضای حقوقی،فنی راه بر این امر خواهد بست و اتخاذ چارچوب مشخص برای مباحثات مسیر مناسبی را پیش روی غرب و ایران خواهد گذاشت.
امری که اسرائیل خواهان آن نیست و با فشار های غیر متعارف می کوشید از حادث شدن آن جلوگیری کند.
به نتیجه نرسیدن کامل مباحثات مسکو را می توان معلول همین امر دانست . راهبرد خسته کننده «مذاکره برای مذاکره» در دور اول مذاکرات آسمان مذاکرات مسکو را کاملا ابری کرد و باعث شد که منتطق گفتگو زیر سوال رود و در نهایت این ادله حقوق جمهوری اسلامی بود که روزنه ای از امید را باقی گذاشت.
مشخص است که در نتیجه فشارهای لابی اسرائیل 1+5 در مسکو نتوانست پیشنهادهای خود در چارچوب بلند مدتی که مشخص کننده الزامات و تبعات آن، و گام های بعدی باشد ارائه دهد و صرفا بر برداشته شدن یک گام-تعلیق غنی سازی 20درصد- تاکید داشتند.
طرف ایرانی در مقابل عقیده داشت این رویکرد باعث می شود که این چنین به نظر آید که گروه 1+5 به دنبال پیدا شدن راه حل کلانی برای مسئله نیست بلکه فقط بر گرفتن یک امتیاز تاکتیکی تمرکز کرده و بعد از آن هم احتمالا دوباره حرف های سابق خود را تکرار خواهد کرد.
در حالی که هرگونه مذاکره درباره یک گام مشخص بستگی به این دارد که آن گام در چه چاچوبی مطرح شود. این چارچوب احتمالا در مباحثات فنی ترکیه مشخص خواهد شد و آنگاه می توان برای مراحل بعدی اندیشید.
مراحلی که اگر اسرائیل در آن مداخله نکند و نظام مند شدن گفتگوها توان مداخله را از او سلب کند،جایی برای اعمال نفوذ و شاتاژ باقی نمی گذارد.
گزارش از محسن زارع