به گزارش صراط، روزهای آخر سال ۱۳۹۱ یکی
از آخرین روزهای پر خبر سیاسی سال بود. از یکسو آغاز تحرک های بیش و کم
انتخاباتی دوره ریاست جمهوری جدید و از سوی دیگر نزدیک شدن به روزهای پایان
ریاست جمهوری مردی که "در صدر اخبار بودن" یکی از اولویتهای بسیار بزرگ وی
در سیاست کلان در سطح جهانی بوده و هست.
در حالیکه روز به روز به پایان دوره ی این ریاست پرجنجال نزدیک و نزدیک تر می شویم بجای آنکه شاهد اقدامات ماندگارتر و سازنده تر برای به یادگار ماندن از این دوران باشیم همچنان بر طبق همان سیاست شاهد اقداماتی که بیشتر خبرساز باشد بیشتر احمدی نژاد را در صدر اخبار ایران و جهان نگه دارد و بیشتر از پیش به این سیاست "صدر اخبار بودن" وی جامه عمل بپوشاند پرداخته است.
اما یکی از بزرگترین و پیچیده ترین اتفاقاتی که به شکلی کاملا متفاوت و عجیب در این روزهای پایانی عمر دولت شاهد آن بودیم قضیه ی مجلس شورای اسلامی و پخش مذاکراتی از تریبون مجلس بود که بهت و حیرت همگان را برانگیخت.
بسیاری از مفسران به تحلیل و تبیین این مساله پرداختند. برخی آنرا بازی جدیدی برای امتیاز گرفتن دولت برای آخرین اقدامات خود در این دوره و حتی تاثیرگزاری در انتخابات دور بعد دانستند برخی اقدام وی را شجاع نمایاندن وی به مردم در برابر آنچه به نفع عامه مردم نیست اما در حال اتفاق است خواندند برخی این اقدام را یک بازی پر چالش جهت ورود دوران سیاسی ایران به مرحله جدیدی از رفتارهای سیاسی خواندند و برخی دیگر نیز این اقدام را حاکی از از کوره در رفتن احمدی نژاد در برابر فشارهایی که در خصوص ناکارایی دولت و نارضایتی مردم ایجاد شده بود تعبیر کردند که با این اهرم بتواند بخشی از افکار عمومی و تخصصی را از تحلیل و تببین شرایط فعلی دور کرده و حول این محور پرهیاهوی جدید به بازی بگیرد و با فراغ بال از این شرایط اقتصادی سیاسی و اجتماعی حاضر که حاصل عملکرد غیرتخصصی و ناکارامد دولت وی بوده عبور کرده و شرایط را با محوریت شجاع پندارانه ی خود تغییر دهد.
اما انچه در میان عامه مردم در گفتگوهای معمولی بررسی و مطرح می شد متفاوت از این قضایا بود. مردمی که از شهرهای کوچک و روستاهای دور دست دل در گروی مهربانی و به فکر مردم بودن مردی بسته بودن که با سبدهای متعدد مالی وارد دولت شده بوده که ماهیانه به خانه های آنها روانه می کرد و با وجود تمام آسیبی که این شیوه در سطح کلان به اقتصاد مملکتی وارد می کرد اما موجبات رضایت بخشی از مردم را به واسطه ی دریافتی مستقیم حاصل از این بابت حاصل کرده بود اما این روزها نارضایتی شان از روز به روز پیچیده تر شدن اقتصاد به شدت بالا گرفته بود و اخرین پایگاههای امید احمدی نژاد که با مدد همین نگاه در برخی اقشار ایجاد شده بود در حال از دست رفتن بود این روزها تلاش شد با این اقدامات بازگردانده شود
بازگرداندن امیدی که می رفت تا به کورسوی نامشخصی تبدیل شود و ناکارامدی شیوه ی دولت را به رخ همگان حتی عوام الناس بکشاند با یک عمل همچون اقدام انجام شده در مجلس تلاشی بود اگرچه نافرجام اما با تمام قوا برای جلب توجه عامه و رفع بخشی از نارضایتی حاصل شده در این زمینه که بنظر می رسد فقط تا سطح ایجاد هیجان موفق بود و در رسیدن به این هدف نتوانست به جایی که باید نائل شود.
خبر عجیب دیگر خبر دستور برکناری روسای دانشگاههای تهران و تربیت مدرس بود. نامه ای که با آب و تاب و تحلیل کاملی از شرایط و دلایل نگاشته شده بود.
چنین بنظر می رسد که رییس جمهور در این گام سعی در جلب توجه آن بخش جامعه ی دانشگاهی داشت که دلخور از عزل و نصب های ناصواب و شرایط ایجاد شده در طی این دولت از مدیریت و نحوه ی مدیریت دانشگاهی ناراضی بودند و حالا در آخرین روزهای دولت باید دل این بخش نیز به دست می آمد.
درست در همین روزهای پایان سال جشن بهاری برگزار شد و با حضور پررنگ اسفندیار رحیم مشایی جشنی بی سابقه توسط دولت برگزار شد که از نگاه جلب توجه عامه مشمول توجه بخشی از مردم اجتماع می شد که اداب و سنن ایرانی و برخی حرکات و گفتمانهای ایراد شده در این جشن را به شدت می پسندیدند.
با نگاهی به دوسه اتفاق پراکنده ی اخیر که بخش کوچکی از یک پروسه بزرگ دولت بنظر می رسد به راحتی می توان به یک تحرک عمومی دولت برای جلب توجه تمامی اقشار اجتماع پی برد که در نزدیک به هشت سال دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد نه تنها خبری از این اخبار نبود بلکه به طور جدی دیدگاه و مطالبات مردمی در حوزه سیاست اقتصاد و ... نادیده گرفته می شد و چه فشارهایی که مردم بخاطر سماجت دولت در اجرای یک سیاست مد نظر خود متحمل می شدند تاجاییکه در مواردی رهبر معظم انقلاب اسلامی ورود می کردند و به حمایت از شرایط مردم و مصالح نظام اقدام به تذکری رسمی یا غیررسمی به دولت می نمودند لیکن شاهد بودیم در برخی موارد گردن تابعیت ننهادن به این منویات از سوی دولت قلب بسیاری از مردمان این مرز و بوم را به درد می آورد.
حال نکته اینجاست که جای تامل و بررسی دارد که چه شده که پس از گذشت نزدیک به هشت سال از عمر این دولت و پس از پشت سر گذاشتن تمام فرصتهای طلایی فعالیت و سازندگی این دوره در هشت سال پیش در روزهای اخر و عبور از این دولت، آقای احمدی نژاد اینطور با نگاهی تحول گرایانه دست به اقداماتی همچون پخش مذاکراتی در صحن علنی مجلس شورای اسلامی (فارغ از صحت یا ساختگی بودن آن)، دستور مفصل و تحلیلی نصب و عزلهای یکی پس از دیگری خصوصا در سطح جامعه دانشگاهی، توجه خاص به مراسم ملی، و هزاران اقدام ریز و درشت دیگر که هر یک به نوعی مطلوب نظر بخشی از اهالی اجتماع است زده است؟ و جای این سوال را در ذهن همگان برانگیخته است که آقای رییس جمهور؟ آیا این دغدغه ها بتازگی در ذهن جنابعالی یا دولت ایجا شده؟ یا اینکه حجم انبوهی از اطلاعات در خصوص عملکرد بخشهای مختلف مملکتی به یکباره به جنابعالی رسیده و شما هم حسب وظیفه اقدام به گام به گام اقدامات مثبت در زمینه آنها نموده اید؟
اگر فرض اول صحیح است که این دغدغه ها به تازگی به ذهن دولت رسیده وا مصیبتاه بر ما مردمی که این سالها چشم انتظار تدبیر این دولت در امور مملکتی بودیم و وامصیبتاه از آنچه شما برای دولت بعدی بجای خواهید گزارد. اما اگر چنین نیست و این حجم اطلاعات از قبل در اختیار شما بوده و به صلاح ندانسته بودید تا به امروز چیزی به صورت علنی مطرح کنید پس این کدامین مصلحت است که شما را در شرایط حساس انتخابات جدید ریاست جمهوری به چنین ادای دینی به نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و خون شهدای گرانقدر واداشته است که این چنین خون به دل امت اسلامی کردن را روا می دانید؟
به هر روی به هر دلیل و هر نگاهی که این اتفاقات با همین ترتیب و تحلیل در حال عبور از این روزهای اخر دولت هستند تنها یک توقع بسیار بزرگ از دیدگاه مردم از دولت و اقای احمدی نژاد بصورت بسیار جدی و رسمی به چشم می خورد انهم اینکه:آقای رییس جمهور لطفا به درک مردم فهیم این مملکت احترام بگذارید.
نگاهی گذرا به این شرایط و اتفاقات در حال عبور به راحتی قابل تجزیه و تحلیل است. لطفا ما را بی بصیرت فرض نکنید... چه این اقدامات در راستای سیاست "در صدر اخبار بودن" دولت و جنابعالی باشد چه با فرض برنامه ای تدوین شده برای در دست گرفتن سکان انتخابات اخیر به نفع جریانی خاص و مبهم! مثل همیشه انتخاب را به ما وابگذارید. ما به هر آنچه به صلاح بدانیم شک نکنید عمل خواهیم کرد.
در حالیکه روز به روز به پایان دوره ی این ریاست پرجنجال نزدیک و نزدیک تر می شویم بجای آنکه شاهد اقدامات ماندگارتر و سازنده تر برای به یادگار ماندن از این دوران باشیم همچنان بر طبق همان سیاست شاهد اقداماتی که بیشتر خبرساز باشد بیشتر احمدی نژاد را در صدر اخبار ایران و جهان نگه دارد و بیشتر از پیش به این سیاست "صدر اخبار بودن" وی جامه عمل بپوشاند پرداخته است.
اما یکی از بزرگترین و پیچیده ترین اتفاقاتی که به شکلی کاملا متفاوت و عجیب در این روزهای پایانی عمر دولت شاهد آن بودیم قضیه ی مجلس شورای اسلامی و پخش مذاکراتی از تریبون مجلس بود که بهت و حیرت همگان را برانگیخت.
بسیاری از مفسران به تحلیل و تبیین این مساله پرداختند. برخی آنرا بازی جدیدی برای امتیاز گرفتن دولت برای آخرین اقدامات خود در این دوره و حتی تاثیرگزاری در انتخابات دور بعد دانستند برخی اقدام وی را شجاع نمایاندن وی به مردم در برابر آنچه به نفع عامه مردم نیست اما در حال اتفاق است خواندند برخی این اقدام را یک بازی پر چالش جهت ورود دوران سیاسی ایران به مرحله جدیدی از رفتارهای سیاسی خواندند و برخی دیگر نیز این اقدام را حاکی از از کوره در رفتن احمدی نژاد در برابر فشارهایی که در خصوص ناکارایی دولت و نارضایتی مردم ایجاد شده بود تعبیر کردند که با این اهرم بتواند بخشی از افکار عمومی و تخصصی را از تحلیل و تببین شرایط فعلی دور کرده و حول این محور پرهیاهوی جدید به بازی بگیرد و با فراغ بال از این شرایط اقتصادی سیاسی و اجتماعی حاضر که حاصل عملکرد غیرتخصصی و ناکارامد دولت وی بوده عبور کرده و شرایط را با محوریت شجاع پندارانه ی خود تغییر دهد.
اما انچه در میان عامه مردم در گفتگوهای معمولی بررسی و مطرح می شد متفاوت از این قضایا بود. مردمی که از شهرهای کوچک و روستاهای دور دست دل در گروی مهربانی و به فکر مردم بودن مردی بسته بودن که با سبدهای متعدد مالی وارد دولت شده بوده که ماهیانه به خانه های آنها روانه می کرد و با وجود تمام آسیبی که این شیوه در سطح کلان به اقتصاد مملکتی وارد می کرد اما موجبات رضایت بخشی از مردم را به واسطه ی دریافتی مستقیم حاصل از این بابت حاصل کرده بود اما این روزها نارضایتی شان از روز به روز پیچیده تر شدن اقتصاد به شدت بالا گرفته بود و اخرین پایگاههای امید احمدی نژاد که با مدد همین نگاه در برخی اقشار ایجاد شده بود در حال از دست رفتن بود این روزها تلاش شد با این اقدامات بازگردانده شود
بازگرداندن امیدی که می رفت تا به کورسوی نامشخصی تبدیل شود و ناکارامدی شیوه ی دولت را به رخ همگان حتی عوام الناس بکشاند با یک عمل همچون اقدام انجام شده در مجلس تلاشی بود اگرچه نافرجام اما با تمام قوا برای جلب توجه عامه و رفع بخشی از نارضایتی حاصل شده در این زمینه که بنظر می رسد فقط تا سطح ایجاد هیجان موفق بود و در رسیدن به این هدف نتوانست به جایی که باید نائل شود.
خبر عجیب دیگر خبر دستور برکناری روسای دانشگاههای تهران و تربیت مدرس بود. نامه ای که با آب و تاب و تحلیل کاملی از شرایط و دلایل نگاشته شده بود.
چنین بنظر می رسد که رییس جمهور در این گام سعی در جلب توجه آن بخش جامعه ی دانشگاهی داشت که دلخور از عزل و نصب های ناصواب و شرایط ایجاد شده در طی این دولت از مدیریت و نحوه ی مدیریت دانشگاهی ناراضی بودند و حالا در آخرین روزهای دولت باید دل این بخش نیز به دست می آمد.
درست در همین روزهای پایان سال جشن بهاری برگزار شد و با حضور پررنگ اسفندیار رحیم مشایی جشنی بی سابقه توسط دولت برگزار شد که از نگاه جلب توجه عامه مشمول توجه بخشی از مردم اجتماع می شد که اداب و سنن ایرانی و برخی حرکات و گفتمانهای ایراد شده در این جشن را به شدت می پسندیدند.
با نگاهی به دوسه اتفاق پراکنده ی اخیر که بخش کوچکی از یک پروسه بزرگ دولت بنظر می رسد به راحتی می توان به یک تحرک عمومی دولت برای جلب توجه تمامی اقشار اجتماع پی برد که در نزدیک به هشت سال دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد نه تنها خبری از این اخبار نبود بلکه به طور جدی دیدگاه و مطالبات مردمی در حوزه سیاست اقتصاد و ... نادیده گرفته می شد و چه فشارهایی که مردم بخاطر سماجت دولت در اجرای یک سیاست مد نظر خود متحمل می شدند تاجاییکه در مواردی رهبر معظم انقلاب اسلامی ورود می کردند و به حمایت از شرایط مردم و مصالح نظام اقدام به تذکری رسمی یا غیررسمی به دولت می نمودند لیکن شاهد بودیم در برخی موارد گردن تابعیت ننهادن به این منویات از سوی دولت قلب بسیاری از مردمان این مرز و بوم را به درد می آورد.
حال نکته اینجاست که جای تامل و بررسی دارد که چه شده که پس از گذشت نزدیک به هشت سال از عمر این دولت و پس از پشت سر گذاشتن تمام فرصتهای طلایی فعالیت و سازندگی این دوره در هشت سال پیش در روزهای اخر و عبور از این دولت، آقای احمدی نژاد اینطور با نگاهی تحول گرایانه دست به اقداماتی همچون پخش مذاکراتی در صحن علنی مجلس شورای اسلامی (فارغ از صحت یا ساختگی بودن آن)، دستور مفصل و تحلیلی نصب و عزلهای یکی پس از دیگری خصوصا در سطح جامعه دانشگاهی، توجه خاص به مراسم ملی، و هزاران اقدام ریز و درشت دیگر که هر یک به نوعی مطلوب نظر بخشی از اهالی اجتماع است زده است؟ و جای این سوال را در ذهن همگان برانگیخته است که آقای رییس جمهور؟ آیا این دغدغه ها بتازگی در ذهن جنابعالی یا دولت ایجا شده؟ یا اینکه حجم انبوهی از اطلاعات در خصوص عملکرد بخشهای مختلف مملکتی به یکباره به جنابعالی رسیده و شما هم حسب وظیفه اقدام به گام به گام اقدامات مثبت در زمینه آنها نموده اید؟
اگر فرض اول صحیح است که این دغدغه ها به تازگی به ذهن دولت رسیده وا مصیبتاه بر ما مردمی که این سالها چشم انتظار تدبیر این دولت در امور مملکتی بودیم و وامصیبتاه از آنچه شما برای دولت بعدی بجای خواهید گزارد. اما اگر چنین نیست و این حجم اطلاعات از قبل در اختیار شما بوده و به صلاح ندانسته بودید تا به امروز چیزی به صورت علنی مطرح کنید پس این کدامین مصلحت است که شما را در شرایط حساس انتخابات جدید ریاست جمهوری به چنین ادای دینی به نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران و خون شهدای گرانقدر واداشته است که این چنین خون به دل امت اسلامی کردن را روا می دانید؟
به هر روی به هر دلیل و هر نگاهی که این اتفاقات با همین ترتیب و تحلیل در حال عبور از این روزهای اخر دولت هستند تنها یک توقع بسیار بزرگ از دیدگاه مردم از دولت و اقای احمدی نژاد بصورت بسیار جدی و رسمی به چشم می خورد انهم اینکه:آقای رییس جمهور لطفا به درک مردم فهیم این مملکت احترام بگذارید.
نگاهی گذرا به این شرایط و اتفاقات در حال عبور به راحتی قابل تجزیه و تحلیل است. لطفا ما را بی بصیرت فرض نکنید... چه این اقدامات در راستای سیاست "در صدر اخبار بودن" دولت و جنابعالی باشد چه با فرض برنامه ای تدوین شده برای در دست گرفتن سکان انتخابات اخیر به نفع جریانی خاص و مبهم! مثل همیشه انتخاب را به ما وابگذارید. ما به هر آنچه به صلاح بدانیم شک نکنید عمل خواهیم کرد.