صراط: در سال‌های اخیر و به ویژه سال 91، پیشکسوتان عرصه اخلاق و ورزش بارها از لزوم اخلاق مداری و فرهنگ صحیح هواداری صحبت کردند. مغز کلام آنها این بود که هواداران یک تیم باید به معنای واقعی کلمه «هوادار تیم خود» باشند و در هر شرایطی از آن حمایت کنند. هوادار باید تیم خود را تشویق کند و به تیم حریف احترام بگذارد. تنها در این صورت است که فرهنگ و اخلاق در ورزشگاه ها حاکم می‌شود.
هنوز چند روز از آغاز سال جدید نگذشته بود که بر خلاف انتظار همگان، مبنی بر رواج اخلاق در ورزشگاه‌ها در سال 92 ، هواداران دو تیم مطرح کشور در دیدار نیمه نهایی جام حذفی با شدت هر چه تمام‌تر از خجالت هم در آمدند و شعارهایی سر دادند که عجیب بود چرا چمن سبز ورزشگاه آزادی از شرم آنها سرخ نشد؟!
پدری گوش‌های فرزند خردسالش را گرفت که مبادا کودکش حرف تازه‌ای یاد بگیرد و با بازگو کردن آن در محفلی خانوادگی آبروی خاندانش را ببرد. پخش کننده تلویزیونی و رادیویی بازی هم از شرم انتشار حرف‌ها و شعارها پیچ صدای بازی را آنقدر کم کردند که گویی ورزشگاه از تماشاگر خالی است؛ این کارها به خاطر همان هوادارانی بود که سال‌ها «بهترینشان» می خواندند.
سخن فقط از هواداران استقلال و سپاهان نیست، بلکه همه تماشاگران فوتبال در ایران از همین فرهنگ – یا بهتر است بگوییم بی‌فرهنگی – تبعیت می‌کنند. گویی فحاشی در ورزشگاه به یک قانون تبدیل شده و اگر هوادارانی علیه بازیکن رقیب – و بدتر از آن بازیکنان تیم خودی – فحاشی نکنند، کارشان را درست انجام نداده‌اند.
امروز (دوشنبه) بار دیگر استقلال و سپاهان با هم دیدار می‌کنند و این بار ، مصاف آنها برای کسب قهرمانی لیگ برتر است. هواداران این دو تیم و همه تیم‌های دیگر باید بدانند که جام قهرمانی را به تیمی می‌دهند که بهتر بازی کند و از فرصت‌هایش بیشترین بهره را ببرد نه تیمی که هوادارانش ناسزاهای تند و صریح‌تری سر داده باشند.
فصل دوازدهم لیگ برتر فوتبال در کنار تمام نقص‌ها واشکالاتش، خوبی‌هایی هم داشت. یکی از این نکات مثبت – و شاید مثبت‌ترین رویداد فوتبال ایران در سال‌های اخیر – حرکت اخلاقی هواداران گهر دورود بود. آنها هرگز علیه حریف شعار ندادند و حتی پس از باخت، بازیکنان حریف را تشویق کردند. به جرأت می‌توان گفت که در حال حاضر تنها هواداران گهر هستند که نشانی از «بهترین هواداران دنیا» را با خود دارند.
بهترین هوادار دنیا کسی است که تیمش را اگر بالای جدول باشد یا پایین آن، ببرد یا ببازد و صرفا به این دلیل که تلاش خود را برای پیروزی انجام دهد، لایق تشویق بداند و دست از حمایتش برندارد. روی سخن ما با کسانی است که از این پس برای تشویق تیم‌هایشان به ورزشگاه می‌روند. مهم هم نیست که طرفدار کدام تیم هستند. آبی هستند یا سرخ، سبز، سفید یا زرد. دیگر تعارف و چرب زبانی کافیست. روزگاری است که در ورزشگاه‌های ایران از «بهترین هواداران دنیا» خبری نیست. بیایید پیش از آن که گونه این نوع هوادار، کاملا منقرض شود، کمی با فرهنگ‌تر باشیم و به آبروی خود بیش از این چوب حراج نزنیم.