چرا واقعیت های ورزش گفته نمی شود؟

صراط:  چندی قبل محمد عباسی (وزیر ورزش و جوانان) به مجلس رفته بود. دلیل این اتفاق نیز پرسش هایی بود که نمایندگان ملت درباره برخی ابهامات در کارنامه وی و مجموعه ورزش داشتند. در آن روز پرسش های فراوانی مطرح شد که در حیطه این مطلب نیست؛ مگر یک مورد که به نظر می رسد بایستی بدان توجه ویژه ای داشت و حتی ریشه یابی کرد تا مانع از رشد آن شد.
وی درباره عزل برخی روسای فدراسیون ها که در دوره خود با موجی از شگفتی همراه بود، اظهار داشت: "تمام تغییرات مدیریتی در سطح فدراسیون ها بر مبنای قانون بوده، برخی بازنشسته شده اند، برخی مشکل امنیتی داشته و صلاح نمی دانم به لحاظ فرهنگی دلیل برکناری برخی را مطرح کنم." در حقیقت وی سه دلیل را برای برکناری ها عنوان داشته که هر یک در جای خود قابل تامل است و البته یک نتیجه گیری و هشدار در انتهای مطلب.

* آیا بازنشسته ها از ورزش رفتند؟
وی اشاره به بازنشستگی برخی مدیران داشته که در نوع خود جالب و البته، افسوس برانگیز است. اگر رئیسی به دلیل بازنشستگی از منصب کنار گذاشته شده که دارای مبنایی قانونی نیز هست، پس چه عاملی موجب شده تا خیل قابل توجهی از بازنشستگان همچنان در مصدر قدرت باقی بمانند؟ اگر بازنشستگی معیاری برای برکناری ها بوده، امروز چرا علی کفاشیان که مصداق اتم و اکمل چنین ماجرایی است، همچنان عنوان ریاست را یدک می کشد؟ این سیاست و عملکرد دوگانه چه معنایی دارد؟
به نظر می رسد در این زمینه، وزیر ورزش یا دچار دوگانگی است که قلیلی را با این بهانه تغییر داده یا حقیقت ماجرا را باید در جای دیگری جستجو کرد. ماجرای بازنشستگی نمی تواند دلیلی متقن برای برکناری روسایی باشد که برخی از آنها در زمره سرمایه ها و توانمندترین مدیران ورزش در سال های بعد از پیرزی انقلاب اسلامی بوده اند.

* کدام مشکل امنیتی و فرهنگی؟
در ادامه وزیر به دو دلیل احتجاج کرده که به قدری کلی و مبهم است که فقط منجر به متهم کردن شماری از مدیران برکنار شده در سال های اخیر می شود. وی دلیل امنیتی را عنوان می کند؛ اما ادامه نمی دهد کدام رئیس فدراسیون مصداق این سخن است. داشتن اتهام امنیتی به معنای جاسوس بودن یا اقدام علیه امنیت ملی از سوی شخص است. کدام رئیس فدراسیون چنین بوده و چه خطایی از سویش رخ داده است؟ واقعیت ماجرا چیست؟
اما عذر فرهنگی برای عدم بیان دلیل برکناری نیز در نوع خود نوآوری وزیری است که به نظر می رسد اشرافی به فضای ورزش و واقعیت های آن ندارد. اگر فردی متخلف است و تخلف وی احراز شده، عدم بیان آن به دلیل محذورات فرهنگی را به کج سلیقگی (در خوش بینانه ترین حالت) وی می توان نسبت داد. آخر با عدم بیان مصادیق این سخنان، جمع کثیری متهم شده و مورد مظان مردم قرار می گیرند. آیا این عذر به شخص وزیر باز می گردد یا به اقدام آن اشخاص؟ آیا پاسخ کلی و نامربوط دادن به مردم را می توان عملی سنجیده دانست؟ چرا وزیر به شکلی صریح دلیل اقدامات خود را نمی گوید؟

* اقدامی ضد فرهنگی از سوی یک وزیر
وزیر ورزش و جوانان که خود را فردی فرهنگی و معلم می داند، با نوع برخورد خود با چنین مسئله مهمی، پایه گذار بدعتی نامطلوب شده است. اگر مدیران یک مجموعه با تخلف و جرمی مواجه هستند، بایستی این موضوع در محفلی قانونی و کارشناسانه بررسی شود. در پایان، اگر این موضوع به اثبات رسید، بایستی تخلف را به اطلاع عموم مردم رساند تا در جریان امور قرار گیرند. در غیر اینصورت، فضای تهمت و شایعه داغ است و نتیجه نامطلوب کنونی را در پی خواهد داشت.

رفتار اخیر عباسی مصداقی از یک عمل ضد فرهنگی در برخورد با تخلف احتمالی است که تنویر افکار عمومی را به پاسخ هایی کلی و شائبه برانگیز احاله داده است. با عمل کنونی وی، مردم تمام مدیران برکنار شده را مستعد جرم امنیتی و فرهنگی می دانند که این رفتاری مغایر قانون، شرع و عرف است. به نظر می رسد وزیر ورزش بایستی به سرعت اقدام کرده و در این راستا با مردم بدون واهمه و صادقانه صحبت کند تا اگر مشکلی نیز بوده، به همگان انتقال یابد. رویه کنونی بدعتی است که می تواند روزی به آفتی تبدیل شود که دامن گیر مبدعان آن نیز شود!