در باب دلایل و ریشه های این تغییر ناگهانی دلایل و مسائل متعددی مطرح شده است اما آنچه مورد وفاق بسیاری قرار دارد تاثیر ناکامی های امیر قطر در اجرای اهداف غرب در منطقه است که موجب شده تا آل ثانی برا حفظ چهره خویش و نیز پاسخ گویی به خشم دوستان غربی خود به این تغییر تن در دهد.
مسئله سوریه از مهمترین مولفه های تاثیرگذار در این عرصه است بگونه ای که بسیاری برکناری آل ثانی از قدرت توسط غرب را نتیجه شکست های وی در سوریه می دانند. در کنار این تحولات یک نکته بسیار مهم مطرح است و آن نحوه انتخاب تمیم به جای آل ثانی است. در این فرآیند صرفا یک اصل مطرح بوده است و آن خواست آل ثانی و البته دیدگاه مساعد غرب با این تغییر می باشد.
این روند در حالی صورت گرفته است که اولا قطر در دو سال اخیر با ادعای حمایت از حقوق بشر و اراده ملت ها برای تعیین سرنوشتشان به فتنه انگیزی در کل منطقه و حتی در آفریقا مبادرت ورزیده است. نمود عینی این امر را در سوریه می توان مشاهده کرد که قطر برای تحقق ادعاهایش از هیچ اقدامی حتی کشتار هزاران نفر از مردم این کشور و حمایت از گروه های تروریستی برای به نتیجه رسیدن خواسته های دوحه فروگذار نبوده است.
ثانیا کشورهای غربی نیز در دو سال اخیر ادعای حمایت از حقوق بشر را سر داده و با این عنوان علیه سوریه اقدام کرده اند. آنها بر این ادعایند که نظام سوریه برآمده از رای مردم نیست و باید دولتی که به زعم غربی ها برگرفته از آرای مردم باشد در سوریه به قدرت رسد.
این ادعاها از سوی سران قطر و غرب در حالی مطرح شده است که از یک سو آل ثانی بدون رویکرد به رای مردم و صرفا به سلیقه شخصی در اقدامی شاهانه فرزندش را به عنوان پادشاه و امیر مردم تعیین کرد و از سوی دیگر کشورهای غربی مدعی حمایت از حقوق بشر نیز نه تنها از این اقدام انتقاد نکردند بلکه پیام های تبریک خود را برای وی ارسال و بر ادامه دوستی با دوحه تاکید کردند. این رفتار از سوی کشورهای عربی منطقه که با ادعای حقوق بشر به دخالت در امور سوریه و سایر کشورهای منطقه می پردازند نیز صورت گرفته است.
با توجه به این شرایط می توان گفت که جابجایی قدرت در قطر سندی دیگر بر واهی بودن ادعاهای بشر دوستانه آل ثانی و کشورهای غربی در قبال تحولات منطقه از جمله درباره سوریه است.
آنها نشان دادند که تعریف آنها از احترام به رای مردم صرفا برای اهدافشان در سایر کشورها است ولی در قبال خودشان واژه ای به نام خواست و رای مردم معنا ندارد و همچون دوران گذشته این پادشاهان و اربابان غربی آنها هستند که تعیین کننده زمان و نحوه تغییرات در ساختار سیاسی این کشورها هستند.
منبع: سیاست روز