صراط: به نقل از واشنگتن پست، در بسیاری از مواقع اوباما از سیاه پوستان خواسته
که درک کنند وی در رابطه با موضوع نژاد، مجبور است روی لبه تیغ حرکت کند.
ما تحمل کرده ایم و به سخنرانی های مختلف رئیس جمهور در مورد اهمیت زنان، همجنس گرایان مرد و زن، مردم لاتین و امنیت متحدان مان گوش دادیم. ما جسارت وی در صحبت در مورد گرایشات جنسی طی سفرش به آفریقا را تحسین کردیم.
طی چهار سال گذشته، سکوت کرده ایم؛ برخی راضی بوده اند که حضور اوباما به عنوان نخستین رئیس جمهور سیاه پوست باعث مهر و موم شدن لب ها و خفه شدن صدای ما شده است. اما اکثراً متقاعد شده بودند که اوباما با ورود به دوره دوم ریاست جمهوری خود افسار نژادی که سیاست به تنش کرده بود، رها می شود.
اما در این دوره سکوت خودخواسته، شاهد نژادی شدن قوانین جنایی مان و جنایی شدن نژادمان بوده ایم. سیاه پوستان همچنان با بی عدالتی و نابرابری مجازات روبرو هستند. افزایش نرخ بیکاری، قوانین تبعیض آمیز مواد مخدر، مجازات های بی تناسب زندان، دسترسی نابرابر به خدمات درمانی و غذای سالم، سیاست های ناعادلانه توقف و تفتیش و شلیک های «تصادفی» به مردان غیرمسلح سیاه توسط پلیس، همه و همه رفتار بی تفاوت یا تحقیرآمیز مسئولان را به دنبال داشته است. به ما گفته می شود که شکایت را تمام کنیم تا بگذرد.
هیچ کس اهمیتی نمی دهد.اما دقیقاً همین مسئله، نکته زندگی کردن در ایالات متحده است. یک نفر باید اهمیت بدهد. مقامات منتخب ما که اولین نفرشان رئیس جمهور است، مسئول گوش سپردن به نیازها، نارضایتی ها، صدای مردم، از جمله مردم رنگین پوست هستند.
به همین دلیل است که تمام رهبران سیاه پوست، از فردریک داگلاس تا مارتین لوتر کینگ ما را ترغیب به صحبت، راه پیمایی، تحمل شجاعانه ضربات شلنگ و شلاق کرده اند تا وجدان مردم آمریکا را در مورد درستی خواسته هایمان برای دستیابی به فرصت برابر و عدالت آگاهی بخشیم.
سیاه پوستان آمریکا امیدوارند که اوباما همان کاری را کند که نسلون ماندلا زمانی که مجبور شد به جرم مبارزه برای آزادی در دادگاه حاضر شود، انجام داد. وی پوستین قبیله ای خود را به عنوان نشان خانواده به تن کرد و رنگ سیاه پوست خود را نشان افتخار می دانست. و زمانیکه از زندان آزاد شد، نه از انتقام و تلافی، که از عدالت و نیاز به جستجوی حقیقت و آشتی صحبت کرد. ماندلا برای همیشه به عنوان شخصیتی برجسته در سالن قهرمانان جهان خواهد ماند چراکه در مقابل دشمنان خود سرخم نکرد و نشکست. اما به دلیل شجاعتش در اینکه از مردمش خواست با حقیقت گذشته شان روبرو شوند، همواره از احترامی ویژه برخوردار خواهد بود.
یک رهبر حتما نباید سیاه پوست باشد تا در دفاع از کسانی که از نابرابری در جامعه شان رنج می برند، صحبت کند. جان اف کندی، رئیس جمهور سابق آمریکا و برادرش رابرت کندی با علاقه بسیار در مورد بایدهای اصلاح نابرابری های آشکاری که سیاه پوستان تجربه می کردند، صحبت کرده بودند. لیندون جانسون، از دیگر روسای جمهور آمریکا با استناد به سرود حقوق مدنی «ما باید غلبه کنیم» از مردم آمریکا خواست که «تمام نشانه های تبعیض و ستم که مبتنی بر نژاد و رنگ است را از این کشور پاک کنند» و قانون حق رای سال 1965 را تصویب کرد.
اما اینکه یک شخص حتما نباید سیاه باشد تا به مسئله تبعیض نژادی بپردازد، بدین معنا نیست که مردم سیاه پوست باید صبر کنند تا یک رهبر سفیدپوست انتخاب شود که آنها بتوانند آزادانه از دولت شان بخواهند که شکایت مشروع شان را جبران کند و التیام بخشد. در این شرایط شدیدا ضروری است که باراک اوباما با جسارت و صداقت در مورد نژاد و نژادپرستی و اینکه چرا ین مسئله هنوز در آمریکا اهمیت دارد، صحبت کند.
ما تحمل کرده ایم و به سخنرانی های مختلف رئیس جمهور در مورد اهمیت زنان، همجنس گرایان مرد و زن، مردم لاتین و امنیت متحدان مان گوش دادیم. ما جسارت وی در صحبت در مورد گرایشات جنسی طی سفرش به آفریقا را تحسین کردیم.
طی چهار سال گذشته، سکوت کرده ایم؛ برخی راضی بوده اند که حضور اوباما به عنوان نخستین رئیس جمهور سیاه پوست باعث مهر و موم شدن لب ها و خفه شدن صدای ما شده است. اما اکثراً متقاعد شده بودند که اوباما با ورود به دوره دوم ریاست جمهوری خود افسار نژادی که سیاست به تنش کرده بود، رها می شود.
اما در این دوره سکوت خودخواسته، شاهد نژادی شدن قوانین جنایی مان و جنایی شدن نژادمان بوده ایم. سیاه پوستان همچنان با بی عدالتی و نابرابری مجازات روبرو هستند. افزایش نرخ بیکاری، قوانین تبعیض آمیز مواد مخدر، مجازات های بی تناسب زندان، دسترسی نابرابر به خدمات درمانی و غذای سالم، سیاست های ناعادلانه توقف و تفتیش و شلیک های «تصادفی» به مردان غیرمسلح سیاه توسط پلیس، همه و همه رفتار بی تفاوت یا تحقیرآمیز مسئولان را به دنبال داشته است. به ما گفته می شود که شکایت را تمام کنیم تا بگذرد.
هیچ کس اهمیتی نمی دهد.اما دقیقاً همین مسئله، نکته زندگی کردن در ایالات متحده است. یک نفر باید اهمیت بدهد. مقامات منتخب ما که اولین نفرشان رئیس جمهور است، مسئول گوش سپردن به نیازها، نارضایتی ها، صدای مردم، از جمله مردم رنگین پوست هستند.
به همین دلیل است که تمام رهبران سیاه پوست، از فردریک داگلاس تا مارتین لوتر کینگ ما را ترغیب به صحبت، راه پیمایی، تحمل شجاعانه ضربات شلنگ و شلاق کرده اند تا وجدان مردم آمریکا را در مورد درستی خواسته هایمان برای دستیابی به فرصت برابر و عدالت آگاهی بخشیم.
سیاه پوستان آمریکا امیدوارند که اوباما همان کاری را کند که نسلون ماندلا زمانی که مجبور شد به جرم مبارزه برای آزادی در دادگاه حاضر شود، انجام داد. وی پوستین قبیله ای خود را به عنوان نشان خانواده به تن کرد و رنگ سیاه پوست خود را نشان افتخار می دانست. و زمانیکه از زندان آزاد شد، نه از انتقام و تلافی، که از عدالت و نیاز به جستجوی حقیقت و آشتی صحبت کرد. ماندلا برای همیشه به عنوان شخصیتی برجسته در سالن قهرمانان جهان خواهد ماند چراکه در مقابل دشمنان خود سرخم نکرد و نشکست. اما به دلیل شجاعتش در اینکه از مردمش خواست با حقیقت گذشته شان روبرو شوند، همواره از احترامی ویژه برخوردار خواهد بود.
یک رهبر حتما نباید سیاه پوست باشد تا در دفاع از کسانی که از نابرابری در جامعه شان رنج می برند، صحبت کند. جان اف کندی، رئیس جمهور سابق آمریکا و برادرش رابرت کندی با علاقه بسیار در مورد بایدهای اصلاح نابرابری های آشکاری که سیاه پوستان تجربه می کردند، صحبت کرده بودند. لیندون جانسون، از دیگر روسای جمهور آمریکا با استناد به سرود حقوق مدنی «ما باید غلبه کنیم» از مردم آمریکا خواست که «تمام نشانه های تبعیض و ستم که مبتنی بر نژاد و رنگ است را از این کشور پاک کنند» و قانون حق رای سال 1965 را تصویب کرد.
اما اینکه یک شخص حتما نباید سیاه باشد تا به مسئله تبعیض نژادی بپردازد، بدین معنا نیست که مردم سیاه پوست باید صبر کنند تا یک رهبر سفیدپوست انتخاب شود که آنها بتوانند آزادانه از دولت شان بخواهند که شکایت مشروع شان را جبران کند و التیام بخشد. در این شرایط شدیدا ضروری است که باراک اوباما با جسارت و صداقت در مورد نژاد و نژادپرستی و اینکه چرا ین مسئله هنوز در آمریکا اهمیت دارد، صحبت کند.