صراط: مسعود ده نمکی درباره شهادت هادی باغبانی و اسماعیل
حیدری و سکوت سینماگران دربرابر این جنایت گفت: فکر می کنم به نوعی کسانی
که معتقد به غیرخودی و خودی در حوزه سینما هستند دربرابر شهادت دو
مستندساز غیرمسئولانه رفتار می‌کنند. بحث ما اینجا دو طرف دعوای سینمای
ایران نیست که البته هر دو طیف را در برمی‌گیرد. چگونه است که بر سر مسایل
حاشیه‌ای بیانیه می دهند و موضع می گیرند اما در مورد شهادت دو همکار و
مستندساز حتی واکنش صنفی از خودشان نشان نمی دهند.
وی در ادامه گفت: من از هر دو طیف سینمای ایران که امروز مدعی دفاع از حقوق هنرمندان عرصه سینما هستند سوال می‌کنم آیا این دو مستندساز حتما باید بخشی از طرف دعوا می بودند تا در مراسم تشییع آنها شرکت می کردند و یا بیانیه‌ای می‌دادند؟ من برخلاف این دو طیف که انواع اتهامات را به یکدیگر وارد می کنند، سران هر دو طیف را از چهره‌های مسلمان می دانم اما سکوتشان را در برابر این اتفاق درک نمی‌کنم.
ده‌نمکی در ادامه تاکید کرد: شاید بتوان گفت حتی نهادهای فرهنگی _ مذهبی خارج از بدنه سینما به نوعی غیرمسئولانه در خصوص این دو مستندساز رفتار می‌کنند. حتما باید افراد ادای اپوزیسیون در بیاورند یا سیاه نمایی درباره مسایل کشور داشته باشند و فیلم برای حضور در جشنواره‌ها بسازند تا صنوف مرتبط با عرصه سینما یا نهادهای حکومتی و یا حتی چهره‌های شاخص فرهنگی ما احساس کنند این دو نفر از اعضای خانواده بودند که به شهادت رسیدند. آیا واقعا اگر این اتفاق در یک جای دیگر دنیا برای مستندساز یا ژورنالیست می افتاد هنرمندانشان اینگونه برخورد می‌کردند؟
کارگردان سه‌گانه «اخراجی‌ها» در ادامه گفت:آدم وقتی اینگونه واکنش‌های گزینشی را می بیند بیشتر به صداقت دعواهای امروز سینما که دغدغه صنف و سینماگر و هنر و هنرمند در آن عنوان می‌شود، شک می کند. شاید از منظر برخی دوستان شعار هر که با ما نیست بر ماست یا شهروند درجه یک و دو یا سینماگر خودی و غیرخودی امروز عینیت پیدا می‌کند در حالی که بر علیه این تقسیم بندی‌ها شعار های زیادی سر می‌دهند.
سکوت‌های بی موقع و واکنش‌های نابجا
وی درباره اشکال در حوزه سینما گفت: فکر می کنم مشکل سینمای ما در همین تبعیض ها و انحصار طلبی‌هاست سکوت‌های بی‌موقع و واکنش‌های نابجا مشکل ساز شده است. چطور درباره دستگیری برخی از مستندسازها احساس مسئولیت می‌کنیم اما دربرابر کشته شدن مستندسازهای دیگر سکوت می کنیم. چطور دربرابر قاچاق یک فیلم تظاهرات می کنیم در برابر قاچاق فیلم دیگری که مورد پسند‌مان نیست سکوت رضایت مندانه در پیش می‌گیریم .
وی درادامه گفت: همکاران سینماگر تعصب و واکنش نشان دادن انسانی نسبت به کشته شدن دو هم وطن، احتیاج به مجوز هیچ دستگاهی نداشت و خانه سینما 1 و 2 نمی‌شناسد. مگر اینکه کسانی که برای دفاع از آرمان‌های انقلاب کار می‌کنند را جزء این خانه‌ها حساب نکنند که امیدوارم اینگونه نباشد. چون این خانه‌ها برروی خون شهدا ساخته شده است و آرزو می کنم این سکوت از سوی هر دو طیف سینما سهوی بوده و پس از گذشت سه دهه از انقلاب دیگر شاهد اینگونه آپارتاید فرهنگی نباشیم.
وی در ادامه گفت: من از هر دو طیف سینمای ایران که امروز مدعی دفاع از حقوق هنرمندان عرصه سینما هستند سوال می‌کنم آیا این دو مستندساز حتما باید بخشی از طرف دعوا می بودند تا در مراسم تشییع آنها شرکت می کردند و یا بیانیه‌ای می‌دادند؟ من برخلاف این دو طیف که انواع اتهامات را به یکدیگر وارد می کنند، سران هر دو طیف را از چهره‌های مسلمان می دانم اما سکوتشان را در برابر این اتفاق درک نمی‌کنم.
ده‌نمکی در ادامه تاکید کرد: شاید بتوان گفت حتی نهادهای فرهنگی _ مذهبی خارج از بدنه سینما به نوعی غیرمسئولانه در خصوص این دو مستندساز رفتار می‌کنند. حتما باید افراد ادای اپوزیسیون در بیاورند یا سیاه نمایی درباره مسایل کشور داشته باشند و فیلم برای حضور در جشنواره‌ها بسازند تا صنوف مرتبط با عرصه سینما یا نهادهای حکومتی و یا حتی چهره‌های شاخص فرهنگی ما احساس کنند این دو نفر از اعضای خانواده بودند که به شهادت رسیدند. آیا واقعا اگر این اتفاق در یک جای دیگر دنیا برای مستندساز یا ژورنالیست می افتاد هنرمندانشان اینگونه برخورد می‌کردند؟
کارگردان سه‌گانه «اخراجی‌ها» در ادامه گفت:آدم وقتی اینگونه واکنش‌های گزینشی را می بیند بیشتر به صداقت دعواهای امروز سینما که دغدغه صنف و سینماگر و هنر و هنرمند در آن عنوان می‌شود، شک می کند. شاید از منظر برخی دوستان شعار هر که با ما نیست بر ماست یا شهروند درجه یک و دو یا سینماگر خودی و غیرخودی امروز عینیت پیدا می‌کند در حالی که بر علیه این تقسیم بندی‌ها شعار های زیادی سر می‌دهند.
سکوت‌های بی موقع و واکنش‌های نابجا
وی درباره اشکال در حوزه سینما گفت: فکر می کنم مشکل سینمای ما در همین تبعیض ها و انحصار طلبی‌هاست سکوت‌های بی‌موقع و واکنش‌های نابجا مشکل ساز شده است. چطور درباره دستگیری برخی از مستندسازها احساس مسئولیت می‌کنیم اما دربرابر کشته شدن مستندسازهای دیگر سکوت می کنیم. چطور دربرابر قاچاق یک فیلم تظاهرات می کنیم در برابر قاچاق فیلم دیگری که مورد پسند‌مان نیست سکوت رضایت مندانه در پیش می‌گیریم .
وی درادامه گفت: همکاران سینماگر تعصب و واکنش نشان دادن انسانی نسبت به کشته شدن دو هم وطن، احتیاج به مجوز هیچ دستگاهی نداشت و خانه سینما 1 و 2 نمی‌شناسد. مگر اینکه کسانی که برای دفاع از آرمان‌های انقلاب کار می‌کنند را جزء این خانه‌ها حساب نکنند که امیدوارم اینگونه نباشد. چون این خانه‌ها برروی خون شهدا ساخته شده است و آرزو می کنم این سکوت از سوی هر دو طیف سینما سهوی بوده و پس از گذشت سه دهه از انقلاب دیگر شاهد اینگونه آپارتاید فرهنگی نباشیم.