صراط: رابرتو اشمیتز عکاس خبرگزاری
فرانسه که در هند و پاکستان عکاسی کرده است و عکسهای اخیرش از اوباما و
همسرش میشل در جریان مراسم یادبود ماندلا بحث های فراوانی در میان کاربران
شبکه های اجتماعی بوجود آورده است در این باره در بلاگ خبرگزاری فرانسه
توضیحاتی داده که حایز اهمیت است.
در نوشته اشمیتز آمده است: «خوب این یک عکس است ، عکس من ، که سریعا در دنیای شبکه اجتماعی و سایتهای خبری منتشر شد. ”عکاسی از خود” که سه رهبر در جریان خداحافظی از نلسون ماندلا همانند کودکان بجای اینکه در مراسمی این چنینی عزاداری کنند و از آنها انتظارش می رود از خود عکس می گیرند.»
در شکل کلی عکاسان همیشه داستانی پشت عکسهایی که گرفته اند برای روایت دارند . من روایت های خودم را برای عکسهایم که از پاکستان و هند ،جایی که در آنجا مستقر هستم ، دارم و این بار در باره این عکسم که از استادیوم سووتو، جایی که عده ای عکس خودشان را می گیرند. من حدس میزنم این نشانه ایست از زمانه ما که برخی اوقات تصاویر ی که گرفته می شوند توجه بیش از اندازه رابه خود جلب می کنند.
بهر حال ، من به همراه عده ای از عکاسان خبرگزاری فرانسه به افریقای جنوبی برای بدرقه و تشییغ جنازه ماندلا رسیدم. ما در استادیوم ورزشی سووتو و زیر باران شدید بودیم. بیش از دوساعت از آغاز مراسم یادبود گذشته بود که من این عکس را گرفتم.
از پشت جایگاه ، لحظاتی قبل اوباما ، نلسون ماندلا را غولی تعبیر کرد که ملتی را به سمت عدالت پیش برد. بعد از ستایش خیلی غلو آمیز او اولین رییس جمهور سیاه پوست امریکا در فاصله ۱۵۰ متری جایی که من بودم ، نشسته بود. او در محاصره دیگر رهبران جهان قرار گرفته بود و من تصمیم گرفتم حرکات او را به کمک لنز ۶۰۰ میلی متری و با اضافه کردن یک دوبل کننده قدرت لنز (۲ ایکس) زیر نظر بگیرم.
اوباما در جای خود و در میان رهبران دیگر کشورها که هر کدام از گوشه ای دنیا آمده بودند قرار گرفته بود. در میان آنها نخست وزیر بریتانیا دیوید کامرون، و خانمی که وقتی که عکس اش را گرفتم نشناختمش کنار اوباما بودند. بعدا فهمیدم نخست وزیر دانمارک هله تورنینگ اشمیتد است. من یک آلمانی-کلمبیایی هستم که در هند زندگی می کنم و احساس بدی نداشتم که او را نتوانسته بودم بشناسم. در همان لحظه فکر کردم او شاید یکی از کارمندان اوباما باشد.
بهر حال یک لحظه متوجه شدم آن زن موبایل اش را بیرون آورد و با لبخند عکسی از خود ، اوباما و کامرون گرفت. من با آگاهی و تفکر آن لحظه را ثبت کردم. در استادیوم همه مشغول رقص بودند و می خندیدند و به افتخار رهبری که از دست داده بودند جشن گرفته بودند. فضا بیشتر شبیه یک کارناوال شادی بود نه فضای یک سوگواری.
دوساعت از برنامه گذشته بود و دوساعت دیگر باقی مانده بود. خیلی فضای آرامی در آنجا حاکم بود، هیچ چیز مشکوکی که جلب نظر کند در چشمی دوربینم ندیدم ، رییس جمهور امریکا یا هر کس دیگری . ما در افریقا بودیم.
بعدا در شبکه های اجتماعی خواندم که میشل همسر اوباما، ناراحت و کج خلق بنظر می آید در لحظه ای که نخست وزیر دانمارک عکس می گرفت.
اما عکسها می توانند دروغ بگویند.
در حقیقت فقط لحظاتی قبلتر بانوی اول امریکا با دور و بری های خود شوخی می کرد که اشمیتد و کامرون هم جزو آنها بودند.این لحظه ای که ثبت شده است فقط شانسی بود.
من عکسها را بصورت تک عکس گرفتم و اصلا فکر نکردم که اینها در مجموعه ای می توانند معنی خاصی داشته باشند.
در آن لحظه با خود فکر کردم رهبران دنیا هم مانند هر انسانی عکس العمل نشان دادند ، مانند خودم و شما. من شک دارم کسی یادآوری کرده باشد که طول مدت زمان مراسم چقدر بوده است، زمانی که هزاران نفر در استادیوم مشغول جشن و شادی بودند.
برای من عکس گرفتن این رهبران از خودشان کاملا یک حرکت طبیعی بود. من چیزی ندیدم که بخاطر آن شکایتی کرده یا غر بزنم و به احتمال زیاد برای آنها هم همانطور بوده است. تیم خبرگزاری فرانسه خیلی سخت مشغول کار بود تا مراسم در استادیوم در افریقای جنوبی را برای ملتی مخابره کنند که پدر خویش را از دست داده بودند.
ما پانصد عکس مخابره کرده بودیم و تلاش می کردیم چهره ای واقعی از مراسم را نشان دهیم و چیزهای بی اهمیت می توانست کار اصلی و منتخب را تحت تاثیر قرار دهد.
خیلی جالب است که ما سیاستمداران را همانند انسانهای عادی نمی بینیم بخاطر اینکه معمولا همواره عادت داریم آنها را در وضعیت های کنترل شده ببینیم. ممکن است این خیلی موضوع مهمی نباشد اگر ما بعنوان مطبوعات و اهالی رسانه به لحظاتی از زندگی شخصیتهای برجسته دسترسی داشته باشیم تا نشان دهیم آنها هم مانند ما انسانند.
من اعتراف می کنم این مرا ناراحت می کند که بجای مسایل مهم حقیقی هر روز در مسایل پیش پا افتاده ای غرق شده ایم.
در نوشته اشمیتز آمده است: «خوب این یک عکس است ، عکس من ، که سریعا در دنیای شبکه اجتماعی و سایتهای خبری منتشر شد. ”عکاسی از خود” که سه رهبر در جریان خداحافظی از نلسون ماندلا همانند کودکان بجای اینکه در مراسمی این چنینی عزاداری کنند و از آنها انتظارش می رود از خود عکس می گیرند.»
در شکل کلی عکاسان همیشه داستانی پشت عکسهایی که گرفته اند برای روایت دارند . من روایت های خودم را برای عکسهایم که از پاکستان و هند ،جایی که در آنجا مستقر هستم ، دارم و این بار در باره این عکسم که از استادیوم سووتو، جایی که عده ای عکس خودشان را می گیرند. من حدس میزنم این نشانه ایست از زمانه ما که برخی اوقات تصاویر ی که گرفته می شوند توجه بیش از اندازه رابه خود جلب می کنند.
بهر حال ، من به همراه عده ای از عکاسان خبرگزاری فرانسه به افریقای جنوبی برای بدرقه و تشییغ جنازه ماندلا رسیدم. ما در استادیوم ورزشی سووتو و زیر باران شدید بودیم. بیش از دوساعت از آغاز مراسم یادبود گذشته بود که من این عکس را گرفتم.
از پشت جایگاه ، لحظاتی قبل اوباما ، نلسون ماندلا را غولی تعبیر کرد که ملتی را به سمت عدالت پیش برد. بعد از ستایش خیلی غلو آمیز او اولین رییس جمهور سیاه پوست امریکا در فاصله ۱۵۰ متری جایی که من بودم ، نشسته بود. او در محاصره دیگر رهبران جهان قرار گرفته بود و من تصمیم گرفتم حرکات او را به کمک لنز ۶۰۰ میلی متری و با اضافه کردن یک دوبل کننده قدرت لنز (۲ ایکس) زیر نظر بگیرم.
اوباما در جای خود و در میان رهبران دیگر کشورها که هر کدام از گوشه ای دنیا آمده بودند قرار گرفته بود. در میان آنها نخست وزیر بریتانیا دیوید کامرون، و خانمی که وقتی که عکس اش را گرفتم نشناختمش کنار اوباما بودند. بعدا فهمیدم نخست وزیر دانمارک هله تورنینگ اشمیتد است. من یک آلمانی-کلمبیایی هستم که در هند زندگی می کنم و احساس بدی نداشتم که او را نتوانسته بودم بشناسم. در همان لحظه فکر کردم او شاید یکی از کارمندان اوباما باشد.
بهر حال یک لحظه متوجه شدم آن زن موبایل اش را بیرون آورد و با لبخند عکسی از خود ، اوباما و کامرون گرفت. من با آگاهی و تفکر آن لحظه را ثبت کردم. در استادیوم همه مشغول رقص بودند و می خندیدند و به افتخار رهبری که از دست داده بودند جشن گرفته بودند. فضا بیشتر شبیه یک کارناوال شادی بود نه فضای یک سوگواری.
دوساعت از برنامه گذشته بود و دوساعت دیگر باقی مانده بود. خیلی فضای آرامی در آنجا حاکم بود، هیچ چیز مشکوکی که جلب نظر کند در چشمی دوربینم ندیدم ، رییس جمهور امریکا یا هر کس دیگری . ما در افریقا بودیم.
بعدا در شبکه های اجتماعی خواندم که میشل همسر اوباما، ناراحت و کج خلق بنظر می آید در لحظه ای که نخست وزیر دانمارک عکس می گرفت.
اما عکسها می توانند دروغ بگویند.
در حقیقت فقط لحظاتی قبلتر بانوی اول امریکا با دور و بری های خود شوخی می کرد که اشمیتد و کامرون هم جزو آنها بودند.این لحظه ای که ثبت شده است فقط شانسی بود.
من عکسها را بصورت تک عکس گرفتم و اصلا فکر نکردم که اینها در مجموعه ای می توانند معنی خاصی داشته باشند.
در آن لحظه با خود فکر کردم رهبران دنیا هم مانند هر انسانی عکس العمل نشان دادند ، مانند خودم و شما. من شک دارم کسی یادآوری کرده باشد که طول مدت زمان مراسم چقدر بوده است، زمانی که هزاران نفر در استادیوم مشغول جشن و شادی بودند.
برای من عکس گرفتن این رهبران از خودشان کاملا یک حرکت طبیعی بود. من چیزی ندیدم که بخاطر آن شکایتی کرده یا غر بزنم و به احتمال زیاد برای آنها هم همانطور بوده است. تیم خبرگزاری فرانسه خیلی سخت مشغول کار بود تا مراسم در استادیوم در افریقای جنوبی را برای ملتی مخابره کنند که پدر خویش را از دست داده بودند.
ما پانصد عکس مخابره کرده بودیم و تلاش می کردیم چهره ای واقعی از مراسم را نشان دهیم و چیزهای بی اهمیت می توانست کار اصلی و منتخب را تحت تاثیر قرار دهد.
خیلی جالب است که ما سیاستمداران را همانند انسانهای عادی نمی بینیم بخاطر اینکه معمولا همواره عادت داریم آنها را در وضعیت های کنترل شده ببینیم. ممکن است این خیلی موضوع مهمی نباشد اگر ما بعنوان مطبوعات و اهالی رسانه به لحظاتی از زندگی شخصیتهای برجسته دسترسی داشته باشیم تا نشان دهیم آنها هم مانند ما انسانند.
من اعتراف می کنم این مرا ناراحت می کند که بجای مسایل مهم حقیقی هر روز در مسایل پیش پا افتاده ای غرق شده ایم.