صراط: رخشان بنی اعتماد در مصاحبه ای اعلام کرده که آخرین فیلمش یعنی قصه ها موفق به دریافت پروانه نمایش شده است. این در حالی است که این فیلم پیش از این بدون دریافت پروانه ساخت تولید شده بود.
فیلم قصه های رخشان بنی اعتماد که بعد از فتنه 88 ساخته شده بیشتر از فیلم، یک بیانیه سیاسی است؛ بیانیه ای ناشی از عصبانیت که بواسطه توهمات کارگردانش از اتفاقات سال 88 تولید شده است.
«قصه‌ها» فیلمی است چند اپیزودی که به صورت علنی منویات سیاسی کارگردان را ارائه می کند. «پیام غیر مستقیم» و «نگاه هنری» و «نگاه غیر سیاسی به هنر» هم گویا سازنده را راضی نکرده و در مواردی بیانیه وار به سان تئاترهای درجه 3 که قرار است پیامش را به مخاطب القا کند عمل می کند.
البته اینکه یک کارگردان چگونه فکر می کند و نظرش در مورد مسایل پیرامونی‌اش چیست به خودش مربوط است اما نکته ای که در مورد این فیلم وجود دارد تناقضات رفتاری مدیریت فرهنگی در قبال اینگونه پدیده ها است.
مدیریت محترم سازمان سینمایی که پیش از این برای اکران «پل چوبی» با موضوع فتنه 88 که دست گل مدیریت سابق بود از کارگردان مورد علاقه تلویزیون مستقیم وارد عمل شده بود، این بار نیز گویا برای تکریم یک هنرمند، اجازه پخش فیلمی صریح به نفع فتنه 88 را صادر کرده است غافل از اینکه او متصدی جایگاه حاکمیتی است که مسئولان ارشد آن به کرات این اتفاق را تقبیح کردند و درباره آن اظهارات صریحی داشته اند و عنوان کردند که برخی با این حوادث کشور را به لبه پرتگاه برده اند. حال یکی از مدیران درون حاکمیت به فیلمی که یک بیانیه سیاسی به نفع فتنه است و اتفاقا پروانه ساخت هم ندارد اجازه اکران می دهد.
اینجا مشخص می شود که اولا شعار بلند قانون‌گرایی مورد تاکید مدیران فرهنگی جدید بقول دبیر محترم جشنواره استثناهایی هم دارد و دوم اینکه منافع فیلمساز و تکریم آن از قانون،منافع مردم و نظام بالاتر است. به طوری که می توان به نفع یک جریان سیاسی محدود که صحت ادعاهای آن هیچ گاه به اثبات نرسید و با بهانه جذب حداکثری فیلم ساخت و منافع کشور و مردم را قربانی کرد.
این روند در بهترین حالت نشان می‌دهد که عقل احساسی مدیران فرهنگی بسیار قدرتمندتر از عقل علمی و سیستمی آنها حرکت می‌کند.
مدیران محترم سینمایی بهتر است برای جذب حداکثری برخی هنرمندانی که واقعا و بدون سیاسی کاری، سوالاتی را از اتفاقات 88 دارند ابهامات آن ها را پاسخ دهند و آنها را اقناع کنند نه اینکه اجازه دهند فیلمی که توهین به طیف گسترده ای از مردم و نظام است را اکران کنند تا به این شکل هنرمندی را از خود نرجانند.
فیلم قصه های رخشان بنی اعتماد که بعد از فتنه 88 ساخته شده بیشتر از فیلم، یک بیانیه سیاسی است؛ بیانیه ای ناشی از عصبانیت که بواسطه توهمات کارگردانش از اتفاقات سال 88 تولید شده است.
«قصه‌ها» فیلمی است چند اپیزودی که به صورت علنی منویات سیاسی کارگردان را ارائه می کند. «پیام غیر مستقیم» و «نگاه هنری» و «نگاه غیر سیاسی به هنر» هم گویا سازنده را راضی نکرده و در مواردی بیانیه وار به سان تئاترهای درجه 3 که قرار است پیامش را به مخاطب القا کند عمل می کند.
البته اینکه یک کارگردان چگونه فکر می کند و نظرش در مورد مسایل پیرامونی‌اش چیست به خودش مربوط است اما نکته ای که در مورد این فیلم وجود دارد تناقضات رفتاری مدیریت فرهنگی در قبال اینگونه پدیده ها است.
مدیریت محترم سازمان سینمایی که پیش از این برای اکران «پل چوبی» با موضوع فتنه 88 که دست گل مدیریت سابق بود از کارگردان مورد علاقه تلویزیون مستقیم وارد عمل شده بود، این بار نیز گویا برای تکریم یک هنرمند، اجازه پخش فیلمی صریح به نفع فتنه 88 را صادر کرده است غافل از اینکه او متصدی جایگاه حاکمیتی است که مسئولان ارشد آن به کرات این اتفاق را تقبیح کردند و درباره آن اظهارات صریحی داشته اند و عنوان کردند که برخی با این حوادث کشور را به لبه پرتگاه برده اند. حال یکی از مدیران درون حاکمیت به فیلمی که یک بیانیه سیاسی به نفع فتنه است و اتفاقا پروانه ساخت هم ندارد اجازه اکران می دهد.
اینجا مشخص می شود که اولا شعار بلند قانون‌گرایی مورد تاکید مدیران فرهنگی جدید بقول دبیر محترم جشنواره استثناهایی هم دارد و دوم اینکه منافع فیلمساز و تکریم آن از قانون،منافع مردم و نظام بالاتر است. به طوری که می توان به نفع یک جریان سیاسی محدود که صحت ادعاهای آن هیچ گاه به اثبات نرسید و با بهانه جذب حداکثری فیلم ساخت و منافع کشور و مردم را قربانی کرد.
این روند در بهترین حالت نشان می‌دهد که عقل احساسی مدیران فرهنگی بسیار قدرتمندتر از عقل علمی و سیستمی آنها حرکت می‌کند.
مدیران محترم سینمایی بهتر است برای جذب حداکثری برخی هنرمندانی که واقعا و بدون سیاسی کاری، سوالاتی را از اتفاقات 88 دارند ابهامات آن ها را پاسخ دهند و آنها را اقناع کنند نه اینکه اجازه دهند فیلمی که توهین به طیف گسترده ای از مردم و نظام است را اکران کنند تا به این شکل هنرمندی را از خود نرجانند.