صراط: سعید لیلاز که در جریان فتنه و آشوبگری سال 88 با برخی رابطین سفارت انگلیس در ارتباط بود در مصاحبه با ایرنا گفت: اخلاق در سیاست لباسی است که بر تن منافع طبقاتی هر گروه سیاسی پوشانده می‌شود؛ گروهی منافع خودش را در قالب ارزش‌ها و گروهی دیگر منافع خود را در حفظ آزادی می‌دانند.
وی افزود: هرکسی سعی می‌کند اخلاقی برای منافع خود دست و پا کند؛ بنابراین اخلاق در سیاست هیچ اصالتی ندارد چون فقط لباسی بر تن منافع طبقاتی اجتماعی هر گروه سیاسی است.
وی همچنین گفت: منافع ملی این است که آیا مصالح و منافع اکثریت یک ملتی در یک رویه‌ای بازتاب پیدا می‌کند یا نه؟ بنابراین اگر من از آرامش صحبت می‌کنم و بازتاب دهنده نظر اکثریت ملت ایران هستم، خوب منافع ملی ما در آرامش است.
ظاهراً در راستای تأمین همین آرامش بود که افراطیون در احزابی مانند کارگزاران و مشارکت، کشور را در سال 88 به کام آشوب 8 ماهه بردند و در حالی که سودای کسب قدرت به هر قیمت داشتند مدعی نگران برای آرای مردم شدند!
البته اظهارات عضو مرکزیت کارگزاران را در باب «اقرار العقلا علی انفسهم جایز» باید پذیرفت و امضا کرد که اخلاق و ثبات اصول در حزب ژلاتینی کارگزاران و برخی اعضای مؤثر آن هیچ جایگاهی نداشته به نحوی که بین جریان‌های سیاسی بازی کرده و از برخی سوابق چپ روی تا سوپرراست‌گرایی را تجربه کرده و سپس به واسطه اظهارات کسانی چون مرعشی سر از لیبرالیسم درآورده‌اند و هر چند به دیگر لوازم لیبرالیسم عمل نکرده‌اند اما گویا در نسبی‌گرایی اخلاقی، به لیبرالیسم وفادار بوده‌اند!
وی افزود: هرکسی سعی می‌کند اخلاقی برای منافع خود دست و پا کند؛ بنابراین اخلاق در سیاست هیچ اصالتی ندارد چون فقط لباسی بر تن منافع طبقاتی اجتماعی هر گروه سیاسی است.
وی همچنین گفت: منافع ملی این است که آیا مصالح و منافع اکثریت یک ملتی در یک رویه‌ای بازتاب پیدا می‌کند یا نه؟ بنابراین اگر من از آرامش صحبت می‌کنم و بازتاب دهنده نظر اکثریت ملت ایران هستم، خوب منافع ملی ما در آرامش است.
ظاهراً در راستای تأمین همین آرامش بود که افراطیون در احزابی مانند کارگزاران و مشارکت، کشور را در سال 88 به کام آشوب 8 ماهه بردند و در حالی که سودای کسب قدرت به هر قیمت داشتند مدعی نگران برای آرای مردم شدند!
البته اظهارات عضو مرکزیت کارگزاران را در باب «اقرار العقلا علی انفسهم جایز» باید پذیرفت و امضا کرد که اخلاق و ثبات اصول در حزب ژلاتینی کارگزاران و برخی اعضای مؤثر آن هیچ جایگاهی نداشته به نحوی که بین جریان‌های سیاسی بازی کرده و از برخی سوابق چپ روی تا سوپرراست‌گرایی را تجربه کرده و سپس به واسطه اظهارات کسانی چون مرعشی سر از لیبرالیسم درآورده‌اند و هر چند به دیگر لوازم لیبرالیسم عمل نکرده‌اند اما گویا در نسبی‌گرایی اخلاقی، به لیبرالیسم وفادار بوده‌اند!