گروه سیاسی صراط - اظهارات اخیر سعید حجاریان در خصوص سیاست اصلاح طلبان در قبال حسن روحانی، نکات قابل توجهی از مواضع کلی این جریان درباره رییس جمهور را برملا کرده است.
به گزارش گروه سیاسی صراط، تئورسین اصلاح طلبان اخیرا گفته است که "اتحاد با دولت باید به صورت علنی باشد و انتقاد از آن به صورت مخفی و حتماً این انتفادهای مخفی اثر خواهد داشت."
در این خصوص، صادق زیباکلام هم گفته است: "پیروزی آقای روحانی در انتخابات 92 مدیون و مرهون حمایت بدنه اجتماعی اصلاح‌طلبان از ایشان بود. بنابراین بنده امیدوارم اطرافیان ایشان مثل آقایان نوبخت، مرتضی بانک و نعمت‌زاده دچار این توهم نشوند که آنها پیروزی آقای روحانی را رقم زده‌اند."
به گفته او، "متأسفانه بعضاً شنیده می‌شود که آقای روحانی و اطرافیان ایشان می‌گویند: نزدیک به یک یا دو سال روی گفتمان اعتدال در دفتر مرکز مطالعات استراتژیک مجمع برنامه‌ریزی صورت گرفته، لذا این گفتمان بوده که موجب پیروزی آقای روحانی شده است. بنده امیدوارم آقای روحانی و اطرافیان ایشان خیلی این تحلیل‌ها را جدی نگیرند."
این گفته های صریح و تاکید همزمان بر مدیون بودن روحانی به اصلاح طلبان و نیز حفظ انتقادات مخفی از او، در کنار برخی از دیگر اخبار مربوط به انتقادات تلویحی و نه چندان آشکار اصلاح طلبان از عملکرد روحانی، تکمیل کننده پازلی است که به صراحت، استفاده ابزاری اصلاح‌طلبان از رییس جمهور را تداعی می‌کند.
البته قابل انکار نیست که مواضع اعتدال گرایان امروز با اصلاح طلبان، در موارد فراونی مشترک است اما آنچه اکنون مورد بحث است سیاست "تمامیت‌خواهی" دسته ای از اصلاح طلبان است.
بر اساس این سیاست، اصلاح طلبان افراطی تر، حضور هیچ فرد یا گروهی در مسئولیت های اجرایی را حتی اگر اشتراکاتی با آنها داشته باشد برنمی‌تابند.
در این میان علت عدم انتقاد آشکار اصلاح طلبان از روحانی را باید در سیاست مرحله به مرحله آنها برای بازگشت به قدرت جستجو کرد.
بر این اساس، با توجه به عدم اقبال گروه های اجتماعی به اصلاح طلبان به دلیل سابقه عملکرد آنها در 5 سال اخیر، این جریان سیاسی را به این نتیجه رسانده که برای بازگشت کامل به قدرت، که نمود اولیه آن در دست گرفتن کرسی های مجلس آتی است، نباید شکل اتحاد با روحانی و دولت از بین برود.
به بیان دیگر، اصلاح طلبان تندرو قصد دارند زیر سایه اتحاد با دولت، به تدریج صندلی‌های پارلمان را نیز در اختیار بگیرند. اظهاراتی همچون اظهارنظر اخیر محمدرضا خاتمی که گفته بود "آرزوی تفرقه میان اصلاح طلبان و روحانی را به گور خواهید برد!" نیز نشان از عزم جزم این عده برای نیل به هدف تعریف شده آنهاست.
اما اصلاح طلبان تا چه زمانی می‌توانند شکل اتحاد با روحانی را حفظ کنند؟ آیا انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی با وجود تمامی تلاش های اصلاح طلبان رگه هایی از جدایی این دو طیف از یکدیگر را نمایان خواهد کرد؟ و آیا کاندیدای اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری 96 کسی غیر از روحانی خواهد بود؟
به گزارش گروه سیاسی صراط، تئورسین اصلاح طلبان اخیرا گفته است که "اتحاد با دولت باید به صورت علنی باشد و انتقاد از آن به صورت مخفی و حتماً این انتفادهای مخفی اثر خواهد داشت."
در این خصوص، صادق زیباکلام هم گفته است: "پیروزی آقای روحانی در انتخابات 92 مدیون و مرهون حمایت بدنه اجتماعی اصلاح‌طلبان از ایشان بود. بنابراین بنده امیدوارم اطرافیان ایشان مثل آقایان نوبخت، مرتضی بانک و نعمت‌زاده دچار این توهم نشوند که آنها پیروزی آقای روحانی را رقم زده‌اند."
به گفته او، "متأسفانه بعضاً شنیده می‌شود که آقای روحانی و اطرافیان ایشان می‌گویند: نزدیک به یک یا دو سال روی گفتمان اعتدال در دفتر مرکز مطالعات استراتژیک مجمع برنامه‌ریزی صورت گرفته، لذا این گفتمان بوده که موجب پیروزی آقای روحانی شده است. بنده امیدوارم آقای روحانی و اطرافیان ایشان خیلی این تحلیل‌ها را جدی نگیرند."
این گفته های صریح و تاکید همزمان بر مدیون بودن روحانی به اصلاح طلبان و نیز حفظ انتقادات مخفی از او، در کنار برخی از دیگر اخبار مربوط به انتقادات تلویحی و نه چندان آشکار اصلاح طلبان از عملکرد روحانی، تکمیل کننده پازلی است که به صراحت، استفاده ابزاری اصلاح‌طلبان از رییس جمهور را تداعی می‌کند.
البته قابل انکار نیست که مواضع اعتدال گرایان امروز با اصلاح طلبان، در موارد فراونی مشترک است اما آنچه اکنون مورد بحث است سیاست "تمامیت‌خواهی" دسته ای از اصلاح طلبان است.
بر اساس این سیاست، اصلاح طلبان افراطی تر، حضور هیچ فرد یا گروهی در مسئولیت های اجرایی را حتی اگر اشتراکاتی با آنها داشته باشد برنمی‌تابند.
در این میان علت عدم انتقاد آشکار اصلاح طلبان از روحانی را باید در سیاست مرحله به مرحله آنها برای بازگشت به قدرت جستجو کرد.
بر این اساس، با توجه به عدم اقبال گروه های اجتماعی به اصلاح طلبان به دلیل سابقه عملکرد آنها در 5 سال اخیر، این جریان سیاسی را به این نتیجه رسانده که برای بازگشت کامل به قدرت، که نمود اولیه آن در دست گرفتن کرسی های مجلس آتی است، نباید شکل اتحاد با روحانی و دولت از بین برود.
به بیان دیگر، اصلاح طلبان تندرو قصد دارند زیر سایه اتحاد با دولت، به تدریج صندلی‌های پارلمان را نیز در اختیار بگیرند. اظهاراتی همچون اظهارنظر اخیر محمدرضا خاتمی که گفته بود "آرزوی تفرقه میان اصلاح طلبان و روحانی را به گور خواهید برد!" نیز نشان از عزم جزم این عده برای نیل به هدف تعریف شده آنهاست.
اما اصلاح طلبان تا چه زمانی می‌توانند شکل اتحاد با روحانی را حفظ کنند؟ آیا انتخابات آتی مجلس شورای اسلامی با وجود تمامی تلاش های اصلاح طلبان رگه هایی از جدایی این دو طیف از یکدیگر را نمایان خواهد کرد؟ و آیا کاندیدای اصلاح طلبان در انتخابات ریاست جمهوری 96 کسی غیر از روحانی خواهد بود؟