صراط: گویی عادت کرده‌ایم که هر ایده ناب و خوبی هم به مرحله اجرا می‌رسد را بعد
از مدتی دچار حاشیه کرده و خرابش کنیم وگرنه کیست که تعریف تکریم را نداند
یا از سختی های مراجعه سالمندان به کافی نت و غیره برای دریافت یک امتیاز
آگاه نباشد؟
طرح تکریم از سالمندان که با واگذاری کارت ویژه استفاده از خدمات شهری توسط شهرداری تهران، چند سالی است به اجرا در آمده و بعد از دریافت تایید و تمجیدهای فراوان، به چند کلانشهر دیگر کشورمان سرایت کرده، مدتی‌ست که با حاشیه‌هایی مواجه شده و ناراحتی هایی به همراه آورده است.
بر اساس این طرح که به نوعی سعی در یادآوری پیشینه احترام به کهنسالان در کشورمان داشت، کارت هایی برای سالمندان بالای 65 سال در کشور صادر می‌شد تا استفاده از حمل و نقل عمومی، از کتابخانه ها و برخی دیگر از خدمات شهری برای این گنجینه های جامعه رایگان شده و فرصت برای حضور سالمندان در شهر، فراهم آید اما در ادامه مشکلاتی پیش آمد که همه چیز را تحت شعاع خود قرار داد.
درست در روزگاری که بسیاری از اقدام به غایت زیبای مسئولان شهرداری تقدیر می‌کردند و آن را نشانه‌ای برای یادآوری وظایف قانونی بسیاری نهادهای دیگر در قبال سالمندان جامعه می‌دانستند، برخی تلاش کردند تا این خدمت را توسعه داده و در کنار خدمت رسانی به این قشر کمتر دیده شده، برای خود اسم و رسمی رقم بزنند و همین موضوع نخستین مشکلات را پدید آورد.
بر این اساس سخن از رایگان کردن بهره برداری از اماکن ورزشی و چند خدمت رایگان دیگر به میان آمد تا لازمه ادامه کار، تغییر نوع کارت ها به کارتهای هوشمند با امکان استفاده چند منظوره شود و همین تصمیم کافی بود تا مشکلات یکی پس از دیگری از راه برسند.
از یکسو به افراد واجد شرایط برای دریافت کارت منزلت اعلام شد که می‌بایست برای تعویض کارت خود از دستورالعمل جدیدی پیروی کنند و از سوی دیگر، میزان استفاده این قشر از خدمات رایگان محدود به سقفی شد که نمی‌توان از آن فراتر رفت.
بدین ترتیب ابتدا شیوه تعویض کارتهای منزلت از مراجعه به باجه‌های خدمات عمومی شهرداری در مترو و پیرامون ایستگاه ها و پایانه های حمل و نقل شهری به ثبت نام اینترنتی تغییر کرد و بعد کارت های منزلت، اعتبارهای محدود (کمتر از 200 هزار تومان در سال) یافت که قابلیت برداشت یا تمدید اعتبار ندارد و هر سال یکبار اعتبار سالانه به آن واریز می‌شود.
همین تصمیمات موجب شد که از یک سو روند دریافت و تمدید این کارت ها با دشواری هایی مانند لزوم ثبت نام اینترنتی مواجه شده و سالمندان بسیاری را به مشکلات جدید مواجه کند و از سوی دیگر، عملا سقف در نظر گرفته شده اصل رایگان بودن خدمات شهری برای شالمندان را زیر سوال ببرد.
البته در این میان، گاه توقف خدمت رسانی به افراد دارای کارت منزلت هم چنین شائبه هایی را بوجود آورده بود که ایده کارت منزلت، ایده ای زمان دار و برای بهره برداری های خاص است؛ شائبه ای که برخی بالا بودن سن در نظر گرفته شده برای دریافت این کارت را با توجه به کوتاه شدن عمر ایرانیان، مهر تاییدی بر آن می‌دانسته و می‌دانند.
جدای این موارد، برخی گیر کردن طرح تکریم منزلت سالمندان در ارائه رایگان برخی خدمات و سکوت مسئولان در قبال الزامات دیگر تکریم از این افراد، مثلا مجهز کردن تمامی ایستگاه های مترو به پله برقی و آسانسور، تعبیه صندلی ویژه این افراد در ناوگان حمل و نقل شهری، مناسب سازی معابر برای تردد این افراد و... را دستمایه شعاری خواندن صدور کارت منزلت می‌خوانند.
این در حالی است که اگر تمامی این انتقادات مطرح شده را هم مدنظر قرار دهیم، باز نمی‌توان توجه شهرداری ها به زحمتکشان دیروز جامعه را قابل تقدیر ندانست و از اینکه ایشان در برهوت خدمت رسانی به سالمندان، گامی ولو کوچک برداشته‌اند، سپاسگزاری نکرد اما آیا نمی‌شود به جای توسعه این اقدام مثبت که در نهایت نارضایتی برخی سالمندان را به همراه داشته، به سراغ نواوری های دیگر رفت تا یکی از معدود ایده های خوب اجرا شده درباره تکریم سالمندان لطمه نبیند؟!
طرح تکریم از سالمندان که با واگذاری کارت ویژه استفاده از خدمات شهری توسط شهرداری تهران، چند سالی است به اجرا در آمده و بعد از دریافت تایید و تمجیدهای فراوان، به چند کلانشهر دیگر کشورمان سرایت کرده، مدتی‌ست که با حاشیه‌هایی مواجه شده و ناراحتی هایی به همراه آورده است.
بر اساس این طرح که به نوعی سعی در یادآوری پیشینه احترام به کهنسالان در کشورمان داشت، کارت هایی برای سالمندان بالای 65 سال در کشور صادر می‌شد تا استفاده از حمل و نقل عمومی، از کتابخانه ها و برخی دیگر از خدمات شهری برای این گنجینه های جامعه رایگان شده و فرصت برای حضور سالمندان در شهر، فراهم آید اما در ادامه مشکلاتی پیش آمد که همه چیز را تحت شعاع خود قرار داد.
درست در روزگاری که بسیاری از اقدام به غایت زیبای مسئولان شهرداری تقدیر می‌کردند و آن را نشانه‌ای برای یادآوری وظایف قانونی بسیاری نهادهای دیگر در قبال سالمندان جامعه می‌دانستند، برخی تلاش کردند تا این خدمت را توسعه داده و در کنار خدمت رسانی به این قشر کمتر دیده شده، برای خود اسم و رسمی رقم بزنند و همین موضوع نخستین مشکلات را پدید آورد.
بر این اساس سخن از رایگان کردن بهره برداری از اماکن ورزشی و چند خدمت رایگان دیگر به میان آمد تا لازمه ادامه کار، تغییر نوع کارت ها به کارتهای هوشمند با امکان استفاده چند منظوره شود و همین تصمیم کافی بود تا مشکلات یکی پس از دیگری از راه برسند.
از یکسو به افراد واجد شرایط برای دریافت کارت منزلت اعلام شد که می‌بایست برای تعویض کارت خود از دستورالعمل جدیدی پیروی کنند و از سوی دیگر، میزان استفاده این قشر از خدمات رایگان محدود به سقفی شد که نمی‌توان از آن فراتر رفت.
بدین ترتیب ابتدا شیوه تعویض کارتهای منزلت از مراجعه به باجه‌های خدمات عمومی شهرداری در مترو و پیرامون ایستگاه ها و پایانه های حمل و نقل شهری به ثبت نام اینترنتی تغییر کرد و بعد کارت های منزلت، اعتبارهای محدود (کمتر از 200 هزار تومان در سال) یافت که قابلیت برداشت یا تمدید اعتبار ندارد و هر سال یکبار اعتبار سالانه به آن واریز می‌شود.
همین تصمیمات موجب شد که از یک سو روند دریافت و تمدید این کارت ها با دشواری هایی مانند لزوم ثبت نام اینترنتی مواجه شده و سالمندان بسیاری را به مشکلات جدید مواجه کند و از سوی دیگر، عملا سقف در نظر گرفته شده اصل رایگان بودن خدمات شهری برای شالمندان را زیر سوال ببرد.
البته در این میان، گاه توقف خدمت رسانی به افراد دارای کارت منزلت هم چنین شائبه هایی را بوجود آورده بود که ایده کارت منزلت، ایده ای زمان دار و برای بهره برداری های خاص است؛ شائبه ای که برخی بالا بودن سن در نظر گرفته شده برای دریافت این کارت را با توجه به کوتاه شدن عمر ایرانیان، مهر تاییدی بر آن می‌دانسته و می‌دانند.
جدای این موارد، برخی گیر کردن طرح تکریم منزلت سالمندان در ارائه رایگان برخی خدمات و سکوت مسئولان در قبال الزامات دیگر تکریم از این افراد، مثلا مجهز کردن تمامی ایستگاه های مترو به پله برقی و آسانسور، تعبیه صندلی ویژه این افراد در ناوگان حمل و نقل شهری، مناسب سازی معابر برای تردد این افراد و... را دستمایه شعاری خواندن صدور کارت منزلت می‌خوانند.
این در حالی است که اگر تمامی این انتقادات مطرح شده را هم مدنظر قرار دهیم، باز نمی‌توان توجه شهرداری ها به زحمتکشان دیروز جامعه را قابل تقدیر ندانست و از اینکه ایشان در برهوت خدمت رسانی به سالمندان، گامی ولو کوچک برداشته‌اند، سپاسگزاری نکرد اما آیا نمی‌شود به جای توسعه این اقدام مثبت که در نهایت نارضایتی برخی سالمندان را به همراه داشته، به سراغ نواوری های دیگر رفت تا یکی از معدود ایده های خوب اجرا شده درباره تکریم سالمندان لطمه نبیند؟!