صراط: بخشی از برنامه «هفت» جمعه شب 23 آبان ماه به میزگردی درباره سیاه‌نمایی درسینمای ایران اختصاص داشت که در این قسمت غلامرضا موسوی و محسن یزدی درباره این موضوع به گفت‌‌وگو نشستند.
غلامرضا موسوی در این مناظره درباره سینمای اجتماعی گفت: «همه مردم حق دارند به هر چیزی اعتراض کنند، اما حق ندارند که جلوی فیلمی که پروانه نمایش دارد را بگیرند. ما اگر نتوانیم به قوانین موضوعه‌ای کشورمان احترام بگذاریم و اگر هرج و مرجی به وجود می‌آید دقیقا لطمه آن را عرصه فرهنگ و هنر کشور می‌بیند. بنابراین منطقی‌ترین شکل آن این است که فیلم ساخته می‌شود. اما به هنرمند نمی‌شود سفارش داد. چرا که هنرمند مسائلی را که در اجتماعش می‌بیند در فیلم اجتماعی استفاده می‌کند و طبیعتا این آدم حق دارد آنچه را که می‌بیند تصویر کند. ضمن آنکه به گمان من هنرمندی که در داخل کشور درحال کار کردن است مطمئنا با خط قرمزها آشنا است.»
او ادامه داد: یکی از مشکلاتی که در سینما ایران و جامعه وجود دارد و ما با آن برخورد می‌کنیم این است که خط قرمزهای جدیدی در حال ساخت است. در هر حال ما خط قرمزهایی داریم که قانون تعیین کرده است و طبیعی است که هنرمندان و غیرهنرمندان آنها را باید رعایت کنند و البته که رعایت نیز می‌کنند، اما بعضی مواقع این خط قرمزها را سلیقه‌ای تغییر می‌دهند و جابه‌جا می‌کنند و اینجا جایی است که جامعه هنری نمی‌تواند با سیستم کنار بیاید.»
محسن یزدی از دیگر مهمانان حاضردراستودیو هفت نیز در مورد مناظره مطرح شده اذعان داشت: «به دوگونه می‌توان بحث کرد. اشکالاتی که در حال حاضر فیلم‌های اجتماعی ما دارند که باعث بعضی مسائل شده است و اینکه تفاوت بین سینمای اجتماعی و سیاه نمایی چیست.»
او افزود: «برخی از فیلم‌های اجتماعی که در حال حاضر وجود دارد فیلم‌های رگ گردنی و احساسی است. فیلم‌هایی است که فاقد پژوهش و تحقیق عمیق است علی‌رغم صحبت‌هایی که به وجود می‌آید. در واقع احساسی است تا اینکه بیشتر تعقلی باشد و این نیز مشکل ایجاد می‌کند.»
او با بیان اینکه انتها تحقیقات این گونه فیلم‌ها اینترنتی است گفت: «در مورد چند فیلم اخیرنیز به همین ترتیب است که نه تنها بر یک پژوهش عمیق نیست بلکه بر مبنای یک کار احساسی و از سرعصبانیت است فیلم «قصه‌ها» و «عصبانی نیستم» که خود کارگردان فیلم نیز اظهار داشتند که از یک دوره‌ای ناراحت بودند. یکی از مشکلات سینمای اجتماعی ما دقیقا همین است. به هر حال اتفاقاتی در پنج سال گذشته رخ داد، اما این نیز دارای اسناد و حرف‌هایی است. من معتقدم فیلم‌های اجتماعی کنونی فیلم‌هایی سیاسی با ردای اجتماعی است.»
غلامرضا موسوی در این مناظره درباره سینمای اجتماعی گفت: «همه مردم حق دارند به هر چیزی اعتراض کنند، اما حق ندارند که جلوی فیلمی که پروانه نمایش دارد را بگیرند. ما اگر نتوانیم به قوانین موضوعه‌ای کشورمان احترام بگذاریم و اگر هرج و مرجی به وجود می‌آید دقیقا لطمه آن را عرصه فرهنگ و هنر کشور می‌بیند. بنابراین منطقی‌ترین شکل آن این است که فیلم ساخته می‌شود. اما به هنرمند نمی‌شود سفارش داد. چرا که هنرمند مسائلی را که در اجتماعش می‌بیند در فیلم اجتماعی استفاده می‌کند و طبیعتا این آدم حق دارد آنچه را که می‌بیند تصویر کند. ضمن آنکه به گمان من هنرمندی که در داخل کشور درحال کار کردن است مطمئنا با خط قرمزها آشنا است.»
او ادامه داد: یکی از مشکلاتی که در سینما ایران و جامعه وجود دارد و ما با آن برخورد می‌کنیم این است که خط قرمزهای جدیدی در حال ساخت است. در هر حال ما خط قرمزهایی داریم که قانون تعیین کرده است و طبیعی است که هنرمندان و غیرهنرمندان آنها را باید رعایت کنند و البته که رعایت نیز می‌کنند، اما بعضی مواقع این خط قرمزها را سلیقه‌ای تغییر می‌دهند و جابه‌جا می‌کنند و اینجا جایی است که جامعه هنری نمی‌تواند با سیستم کنار بیاید.»
محسن یزدی از دیگر مهمانان حاضردراستودیو هفت نیز در مورد مناظره مطرح شده اذعان داشت: «به دوگونه می‌توان بحث کرد. اشکالاتی که در حال حاضر فیلم‌های اجتماعی ما دارند که باعث بعضی مسائل شده است و اینکه تفاوت بین سینمای اجتماعی و سیاه نمایی چیست.»
او افزود: «برخی از فیلم‌های اجتماعی که در حال حاضر وجود دارد فیلم‌های رگ گردنی و احساسی است. فیلم‌هایی است که فاقد پژوهش و تحقیق عمیق است علی‌رغم صحبت‌هایی که به وجود می‌آید. در واقع احساسی است تا اینکه بیشتر تعقلی باشد و این نیز مشکل ایجاد می‌کند.»
او با بیان اینکه انتها تحقیقات این گونه فیلم‌ها اینترنتی است گفت: «در مورد چند فیلم اخیرنیز به همین ترتیب است که نه تنها بر یک پژوهش عمیق نیست بلکه بر مبنای یک کار احساسی و از سرعصبانیت است فیلم «قصه‌ها» و «عصبانی نیستم» که خود کارگردان فیلم نیز اظهار داشتند که از یک دوره‌ای ناراحت بودند. یکی از مشکلات سینمای اجتماعی ما دقیقا همین است. به هر حال اتفاقاتی در پنج سال گذشته رخ داد، اما این نیز دارای اسناد و حرف‌هایی است. من معتقدم فیلم‌های اجتماعی کنونی فیلم‌هایی سیاسی با ردای اجتماعی است.»