صراط: معمولا در جریان یک پرواز فضایی فضولات فضانوردان در مخزن های ویژه ای
ذخیره می شود و سپس این مخزن ها را در کپسول هایی که به زمین ارسال می شوند
بار می زنند تا در اتمسفر زمین سوخته و از بین بروند.
اما در این مطالعه جدید که در مجله Advances in Space Research منتشر شده است محققان دانشگاه فلوریدا می گویند روشی ابداع کرده اند که فضولات انسانی را به گازهای زیستی مورد استفاده در سوخت راکت ها تبدیل می کند.
در پروازهای فضایی کوتاه مدت بار زدن فضولات انسانی و سوزاندن آنها در اتمسفر زمین زیاد مشکل نیست اما در ماموریت های فضایی بلند مدت مانند برنامه سازمان فضایی آمریکا (ناسا) برای استقرار یک واحد قابل سکونت در ماه به مدت پنج سال از سال 2019 مشکل ساز می شود.
فضولات انسانی تولید شده در طول مدت این ماموریت را نمی توان در ماه جای گذاشت و بازگرداندن آنها به زمین نیز باعث افزایش قابل توجه بار شاتل می شود.
سازمان فضایی آمریکا برای حل این مشکل از رویکرد محققان دانشگاه فلوریدا استفاده کرد.
ناسا برای این مطالعه بسته هایی از فضولات انسانی که با روش شیمیایی تولید شده بود و نیز بسته های از فضولات غذایی، دستمال توالت و زباله های دیگری که ممکن است فضانوردان در جریان پنج سال اقامت بر روی ماه تولید کنند، در اختیار محققان قرار داد.
شاتل های فضایی معمولا با هیدروژن مایع و اکسیژن مایع کار می کنند اما در سال های اخیر دانشمندان به متان به عنوان یک منبع سوخت راکت روی آورده اند.
محققان می گویند: از متان می توان برای سوخت راکت ها استفاده کرد.
محققان در این مطالعه بررسی کردند تا دریابند آیا می توانند به اندازه کافی متان برای به حرکت در آوردن موشک تولید کنند و یا خیر.
محققان با ابداع یک رویه گوارشی بی هوازی موفق شدند پاتوژن های موجود در فضولات انسانی را قبل از تجزیه آنها به مواد آلی از بین ببرند و ترکیبی از متان و دی اکسید کربن تولید کنند.
محققان با استفاده از این رویه متوجه شدند که می توانند 290 لیتر متان در مدت یک هفته تولید کنند.
آنها متوجه شدند که می توانند متان کافی برای بازگشت از ماه تولید کنند و علاوه بر این یک سامانه حمایتی اکسیژن در اختیار فضانوردان قرار می دهد.
به گفته محققان، استفاده از این رویه پتانسیل تولید حدود 200 گالون آب غیر شرب را در سال دارد.آنها خاطر نشان کردند که این آب در ماده آلی فضولات انسانی وجود دارد و در جریان تجزیه فضولات آزاد می شود.
محققان افزوند: سپس این آب از طریق الکترولیز به اکسیژن و هیدروژن تبدیل می شود و فضانوردان می توانند این اکسیژن را استنشاق کنند.
اما در این مطالعه جدید که در مجله Advances in Space Research منتشر شده است محققان دانشگاه فلوریدا می گویند روشی ابداع کرده اند که فضولات انسانی را به گازهای زیستی مورد استفاده در سوخت راکت ها تبدیل می کند.
در پروازهای فضایی کوتاه مدت بار زدن فضولات انسانی و سوزاندن آنها در اتمسفر زمین زیاد مشکل نیست اما در ماموریت های فضایی بلند مدت مانند برنامه سازمان فضایی آمریکا (ناسا) برای استقرار یک واحد قابل سکونت در ماه به مدت پنج سال از سال 2019 مشکل ساز می شود.
فضولات انسانی تولید شده در طول مدت این ماموریت را نمی توان در ماه جای گذاشت و بازگرداندن آنها به زمین نیز باعث افزایش قابل توجه بار شاتل می شود.
سازمان فضایی آمریکا برای حل این مشکل از رویکرد محققان دانشگاه فلوریدا استفاده کرد.
ناسا برای این مطالعه بسته هایی از فضولات انسانی که با روش شیمیایی تولید شده بود و نیز بسته های از فضولات غذایی، دستمال توالت و زباله های دیگری که ممکن است فضانوردان در جریان پنج سال اقامت بر روی ماه تولید کنند، در اختیار محققان قرار داد.
شاتل های فضایی معمولا با هیدروژن مایع و اکسیژن مایع کار می کنند اما در سال های اخیر دانشمندان به متان به عنوان یک منبع سوخت راکت روی آورده اند.
محققان می گویند: از متان می توان برای سوخت راکت ها استفاده کرد.
محققان در این مطالعه بررسی کردند تا دریابند آیا می توانند به اندازه کافی متان برای به حرکت در آوردن موشک تولید کنند و یا خیر.
محققان با ابداع یک رویه گوارشی بی هوازی موفق شدند پاتوژن های موجود در فضولات انسانی را قبل از تجزیه آنها به مواد آلی از بین ببرند و ترکیبی از متان و دی اکسید کربن تولید کنند.
محققان با استفاده از این رویه متوجه شدند که می توانند 290 لیتر متان در مدت یک هفته تولید کنند.
آنها متوجه شدند که می توانند متان کافی برای بازگشت از ماه تولید کنند و علاوه بر این یک سامانه حمایتی اکسیژن در اختیار فضانوردان قرار می دهد.
به گفته محققان، استفاده از این رویه پتانسیل تولید حدود 200 گالون آب غیر شرب را در سال دارد.آنها خاطر نشان کردند که این آب در ماده آلی فضولات انسانی وجود دارد و در جریان تجزیه فضولات آزاد می شود.
محققان افزوند: سپس این آب از طریق الکترولیز به اکسیژن و هیدروژن تبدیل می شود و فضانوردان می توانند این اکسیژن را استنشاق کنند.