صراط: سید حسن خمینی گفت: اگر مسئولی افرادی فاقد صلاحیت را به کار گمارد، حق الناس بر گردن اوست و باید از تک تک افراد جامعه برای حقوقی که از آنان زائل شده یا حقی که استیفا نشده، حلالیت بطلبد.
حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی در دیدار با معاونان استانداری‌ها و فرمانداران سراسر کشور که شامگاه روز شنبه 9 خرداد در حرم مطهر امام خمینی(س) برگزار شد به ضرورت‌های انتصاب افراد به مناصب حکومتی در روایات اشاره و اظهار کرد: رسول اکرم(ص) می‌فرمایند: «من ولی من امر المسلمین شیئاً، فأمَّر علیهم أحداً محاباة، فعلیه لعنة الله، لا یقبل الله منه صرفاً ولا عدلاً، حتّى یدخله جهنم» یعنی اگر شخصی در جامعه اسلامی مسئولیتی را بپذیرد و افرادی بدون صلاحیت را از روی دوستی یا مصلحت اندیشی به کار گمارد، لعنت خدا برای اوست، از او هیچ توبه و کفاره‌ای پذیرفته نمی‌شود تا زمانی که به جهنم وارد شود.
وی ادامه داد: این روایت به معنای آن است که اگر کسی به قدرت برسد و به دلایل مختلفی مثل ترسیدن از بالادست خود، به دست آوردن دل کسی که در بود و نبود او تأثیر دارد و یا با هدف برداشتن فشاری از خود، مسئولیتی را به فردی بدهد که لیاقت ندارد، لعنت خداوند برای اوست.
سید حسن خمینی با توجه به تأکید این روایت یعنی نابخشودنی بودن چنین عملی، گفت: چنین عملی قطعا حق الناس به حساب می‌آید و شخصی که چنین کاری از او سر بزند باید از تک تک مردم جامعه برای حقوقی که از آنان زایل شده یا حقی که استیفا نشده، حلالیت بطلبد. بنابراین در روایت گفته شده که لعنت خداوند بر چنین کسی باد، لعنتی که قابل خرید نیست و با توبه نمی‌توان آن را رفع کرد.
وی در ادامه به روایتی دیگر از پیامبر اکرم(ص) درباره احتیاط در امر حکومت داری اشاره کرد و افزود: هر سلطانى را قُرقگاهى است و قرقگاه خدا حلال و حرام اوست، اگر چوپانى گله گوسفند خود را کنار قرقگاه بچراند این خطر وجود دارد که ناگهان وارد قرقگاه شوند. تأکید این روایت بر این است که احتیاط باید کرد، اگر کسی مسئولیت قرقگاه الهی را بر عهده گیرد، در واقع مسئولیت جان، مال، ناموس و آبروی مردم را برعهده گرفته است. اگر مسئولیت این قرقگاه را به فردی نا اهل بدهد و او به محدوده آن تجاوز کند، لعنت خدا برای اوست.
سید حسن خمینی با تأکید بر ضرورت احتیاط در انتخاب افراد برای مناصب حکومتی تصریح کرد: مسئولیت مانند یک نردبان است که هم می‌توان از آن بالا رفت، هم می‌توان با سر به زمین افتاد و ضروری است که در انتخاب ها مراقب باشید به گونه‌ای که از سر محبت، دوستی یا در راستای منافع شخصی‌تان نباشد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به تفاوت میان راه صواب و ناصواب اشاره کرد و گفت: برخی عرفا معتقدند میان اولین مرحله سلوک و رسیدن به خداوند 100 منزل است برخی دیگر می‌گویند 1000 منزل. اما برخی دیگر معتقدند یک قدم است؛ یک قدم بر نفس خود نه دیگری بر کوی دوست. میان راه صواب و ناصواب و انتخاب درست و نادرست هم همین یک قدم فاصله وجود دارد.
سید حسن خمینی گفت: روایتی از امام صادق(ع) موجود است که در آن از ایشان پرسیدند: گفته می‌شود که شخص مریض نباید روزه بگیرد، اما حد این مریضی چقدر است؟ امام صادق(ع) در پاسخ گفتند: انسان بر نفس خود آگاه است و خودش بهتر می‌داند.
وی ادامه داد: قطعا هر فرد بهتر از هر کسی از نیت خود آگاه است، بنابراین نیت شما از اینکه پست و مقامی را به زید بدهید یا به عمرو برای خودتان آشکار است و بدانید که نیت خوب منجر به تعالی می‌شود و نیت بد به جز همه مصائبی که با خود به همراه دارد، لعنت خدا را می‌آورد.
سید حسن خمینی در این قسمت از مراسم به قرائت بیتی از یک قصیده سعدی «هرکه را خوف و طمع در کار نیست/ از ختا باکش نباشد وز تتار» پرداخت.
وی اظهار داشت: امام صادق(ع) در روایتی تکان دهنده می‌فرمایند که صاحبان امر در سه چیز نباید کوتاهی کنند، یکی حفظ مرزها که علاوه بر مباحث امنیتی، حفاظت از مرزهای فرهنگی و اقتصادی کشور را نیز شامل می‌شود، به گونه‌ای که نگذارند بی تدبیری‌ها و هیجانات مرزها را نا امن کند. دوم رسیدگی به شکایات و اهمیت دادن به درد دل مردم و سوم اینکه کسانی را به کار گمارند که صلاحیت دارند.
وی با بیان این نکته که لازمه پا گذاشتن روی نفس، شجاعت است، تأکید کرد: یکی از ویژگی‌های امام که هرکس به ایشان نزدیک تر بود درک بهتری از آن داشت، پا گذاشتن روی نفس بود. کسی که پا روی نفس خود می‌گذارد شجاع است و آن کس که از این کار خودداری می‌کند در حقیقت به علت ترسی است که دارد و می‌خواهد از خودش محافظت کند.
سید حسن خمینی در پایان گفت: باید این بعد شخصی حضرت امام را مد نظر قرار دهیم. این به معنای نفی مصلحت اندیشی نیست، بلکه به معنای آن است که نباید نیت شما نفع شخصی باشد یا پیشبرد کارتان. فرق امیر المؤمنین علی(ع) و معاویه در استفاده از علوم روز نبود، بلکه نیت‌هایشان بود. حضرت علی(ع) برای خدا مصلحت اندیشی می‌کرد، اما معاویه برای خودش.
حجت الاسلام و المسلمین سید حسن خمینی در دیدار با معاونان استانداری‌ها و فرمانداران سراسر کشور که شامگاه روز شنبه 9 خرداد در حرم مطهر امام خمینی(س) برگزار شد به ضرورت‌های انتصاب افراد به مناصب حکومتی در روایات اشاره و اظهار کرد: رسول اکرم(ص) می‌فرمایند: «من ولی من امر المسلمین شیئاً، فأمَّر علیهم أحداً محاباة، فعلیه لعنة الله، لا یقبل الله منه صرفاً ولا عدلاً، حتّى یدخله جهنم» یعنی اگر شخصی در جامعه اسلامی مسئولیتی را بپذیرد و افرادی بدون صلاحیت را از روی دوستی یا مصلحت اندیشی به کار گمارد، لعنت خدا برای اوست، از او هیچ توبه و کفاره‌ای پذیرفته نمی‌شود تا زمانی که به جهنم وارد شود.
وی ادامه داد: این روایت به معنای آن است که اگر کسی به قدرت برسد و به دلایل مختلفی مثل ترسیدن از بالادست خود، به دست آوردن دل کسی که در بود و نبود او تأثیر دارد و یا با هدف برداشتن فشاری از خود، مسئولیتی را به فردی بدهد که لیاقت ندارد، لعنت خداوند برای اوست.
سید حسن خمینی با توجه به تأکید این روایت یعنی نابخشودنی بودن چنین عملی، گفت: چنین عملی قطعا حق الناس به حساب می‌آید و شخصی که چنین کاری از او سر بزند باید از تک تک مردم جامعه برای حقوقی که از آنان زایل شده یا حقی که استیفا نشده، حلالیت بطلبد. بنابراین در روایت گفته شده که لعنت خداوند بر چنین کسی باد، لعنتی که قابل خرید نیست و با توبه نمی‌توان آن را رفع کرد.
وی در ادامه به روایتی دیگر از پیامبر اکرم(ص) درباره احتیاط در امر حکومت داری اشاره کرد و افزود: هر سلطانى را قُرقگاهى است و قرقگاه خدا حلال و حرام اوست، اگر چوپانى گله گوسفند خود را کنار قرقگاه بچراند این خطر وجود دارد که ناگهان وارد قرقگاه شوند. تأکید این روایت بر این است که احتیاط باید کرد، اگر کسی مسئولیت قرقگاه الهی را بر عهده گیرد، در واقع مسئولیت جان، مال، ناموس و آبروی مردم را برعهده گرفته است. اگر مسئولیت این قرقگاه را به فردی نا اهل بدهد و او به محدوده آن تجاوز کند، لعنت خدا برای اوست.
سید حسن خمینی با تأکید بر ضرورت احتیاط در انتخاب افراد برای مناصب حکومتی تصریح کرد: مسئولیت مانند یک نردبان است که هم می‌توان از آن بالا رفت، هم می‌توان با سر به زمین افتاد و ضروری است که در انتخاب ها مراقب باشید به گونه‌ای که از سر محبت، دوستی یا در راستای منافع شخصی‌تان نباشد.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به تفاوت میان راه صواب و ناصواب اشاره کرد و گفت: برخی عرفا معتقدند میان اولین مرحله سلوک و رسیدن به خداوند 100 منزل است برخی دیگر می‌گویند 1000 منزل. اما برخی دیگر معتقدند یک قدم است؛ یک قدم بر نفس خود نه دیگری بر کوی دوست. میان راه صواب و ناصواب و انتخاب درست و نادرست هم همین یک قدم فاصله وجود دارد.
سید حسن خمینی گفت: روایتی از امام صادق(ع) موجود است که در آن از ایشان پرسیدند: گفته می‌شود که شخص مریض نباید روزه بگیرد، اما حد این مریضی چقدر است؟ امام صادق(ع) در پاسخ گفتند: انسان بر نفس خود آگاه است و خودش بهتر می‌داند.
وی ادامه داد: قطعا هر فرد بهتر از هر کسی از نیت خود آگاه است، بنابراین نیت شما از اینکه پست و مقامی را به زید بدهید یا به عمرو برای خودتان آشکار است و بدانید که نیت خوب منجر به تعالی می‌شود و نیت بد به جز همه مصائبی که با خود به همراه دارد، لعنت خدا را می‌آورد.
سید حسن خمینی در این قسمت از مراسم به قرائت بیتی از یک قصیده سعدی «هرکه را خوف و طمع در کار نیست/ از ختا باکش نباشد وز تتار» پرداخت.
وی اظهار داشت: امام صادق(ع) در روایتی تکان دهنده می‌فرمایند که صاحبان امر در سه چیز نباید کوتاهی کنند، یکی حفظ مرزها که علاوه بر مباحث امنیتی، حفاظت از مرزهای فرهنگی و اقتصادی کشور را نیز شامل می‌شود، به گونه‌ای که نگذارند بی تدبیری‌ها و هیجانات مرزها را نا امن کند. دوم رسیدگی به شکایات و اهمیت دادن به درد دل مردم و سوم اینکه کسانی را به کار گمارند که صلاحیت دارند.
وی با بیان این نکته که لازمه پا گذاشتن روی نفس، شجاعت است، تأکید کرد: یکی از ویژگی‌های امام که هرکس به ایشان نزدیک تر بود درک بهتری از آن داشت، پا گذاشتن روی نفس بود. کسی که پا روی نفس خود می‌گذارد شجاع است و آن کس که از این کار خودداری می‌کند در حقیقت به علت ترسی است که دارد و می‌خواهد از خودش محافظت کند.
سید حسن خمینی در پایان گفت: باید این بعد شخصی حضرت امام را مد نظر قرار دهیم. این به معنای نفی مصلحت اندیشی نیست، بلکه به معنای آن است که نباید نیت شما نفع شخصی باشد یا پیشبرد کارتان. فرق امیر المؤمنین علی(ع) و معاویه در استفاده از علوم روز نبود، بلکه نیت‌هایشان بود. حضرت علی(ع) برای خدا مصلحت اندیشی می‌کرد، اما معاویه برای خودش.