صراط: دروازه‌بان این روزهای منچستریونایتد در مصاحبه‌ای جنجالی از مشکلاتش در بارسلونا گفت و پرده از برخی ابهامات برداشت.
ویکتور والدس که این روزها عملا یک دروازه‌بان نیمکت‌نشین است و راهی جز صبوری و تحمل وضعیت ممکن ندارد، در مصاحبه با شبکه خبری کلمبیا گفت: وقتی از بارسلونا بیرون می‌آمدم بسیار اندوهگین بودم و باید بدانید که من تحت فشار زیادی بارسا را ترک کردم، هرگز دوست نداشتم از بارسلونا بروم و این باشگاه بود که بارها به من پیغام روشن داد و تصریح کرد که نیازی به من ندارد.
وی ادامه داد: اگر یک بار دیگر به دنیا بیایم هرگز دوست ندارم دروازه‌بان شوم، هرگز دوست ندارم در یک فصل کامل از فوتبال تمام زندگیم را استرس و درد و مصدومیت و توهین مردم فرا بگیرد، دروازه‌بانی بسیار سخت است و وقتی گل می‌خوری مسئول همه سوء مدیریت‌ها و دفاع اشتباه و حمله ضعیف و مربیگری غلط هستی، فقط تویی که مسئولی چون دروازه‌ات باز شده و گل خورده‌ای، این منصفانه نیست اما مردم با این چیزها کاری ندارند، روزی که از بارسلونا می رفتم هواداران برایم هورا کشیدند اما دلم از آنها پر بود و هرگز آنها نمی‌بخشم، آنها مرا در روزی که خانواده‌ام در استادیوم بودند هو کردند و بدترین ناسزاها را خطاب به من سر دادند.
والدس افزود: وقتی 12 سال داشتم در آکادمی بارسلونا فعال بودم، روی درد شدیدی در ناحیه پا احساس کردم و با پدرم به بیمارستان رفتیم، آنها دو ماه آزمایش انجام دادند و در نهایت متوجه شدند که عفونت باکتریایی در پای من اوج گرفته است، باکتریها استخوان درشت نی پای مرا تقریبا تا مرز نابودی تخریب کرده بودند و این برای من پایان زندگی بود، این عفونت از زخمی که در بازوی من هنگام دروازه بانی ایجاد شده بود وارد بدنم شده و شدت گرفته بود. من ماه‌ها در بیمارستان بودم و پس از درمانی سخت و طاقت فرسا بالاخره پای من نجات پیدا کرد و پزشکی که مطمئن بود به زودی باید پای مرا قطع کند، خبر خوشی به والدینم داد و گفت که نیازی به قطع پای من نیست. از آن روز به بعد یکی از پاهای من کمی بلند‌تر از دیگری بوده اما چندان معلوم نیست و من با همین مشکل بزرگ به کار خودم در فوتبال حرفه‌ای ادامه دادم.
ویکتور والدس که این روزها عملا یک دروازه‌بان نیمکت‌نشین است و راهی جز صبوری و تحمل وضعیت ممکن ندارد، در مصاحبه با شبکه خبری کلمبیا گفت: وقتی از بارسلونا بیرون می‌آمدم بسیار اندوهگین بودم و باید بدانید که من تحت فشار زیادی بارسا را ترک کردم، هرگز دوست نداشتم از بارسلونا بروم و این باشگاه بود که بارها به من پیغام روشن داد و تصریح کرد که نیازی به من ندارد.
وی ادامه داد: اگر یک بار دیگر به دنیا بیایم هرگز دوست ندارم دروازه‌بان شوم، هرگز دوست ندارم در یک فصل کامل از فوتبال تمام زندگیم را استرس و درد و مصدومیت و توهین مردم فرا بگیرد، دروازه‌بانی بسیار سخت است و وقتی گل می‌خوری مسئول همه سوء مدیریت‌ها و دفاع اشتباه و حمله ضعیف و مربیگری غلط هستی، فقط تویی که مسئولی چون دروازه‌ات باز شده و گل خورده‌ای، این منصفانه نیست اما مردم با این چیزها کاری ندارند، روزی که از بارسلونا می رفتم هواداران برایم هورا کشیدند اما دلم از آنها پر بود و هرگز آنها نمی‌بخشم، آنها مرا در روزی که خانواده‌ام در استادیوم بودند هو کردند و بدترین ناسزاها را خطاب به من سر دادند.
والدس افزود: وقتی 12 سال داشتم در آکادمی بارسلونا فعال بودم، روی درد شدیدی در ناحیه پا احساس کردم و با پدرم به بیمارستان رفتیم، آنها دو ماه آزمایش انجام دادند و در نهایت متوجه شدند که عفونت باکتریایی در پای من اوج گرفته است، باکتریها استخوان درشت نی پای مرا تقریبا تا مرز نابودی تخریب کرده بودند و این برای من پایان زندگی بود، این عفونت از زخمی که در بازوی من هنگام دروازه بانی ایجاد شده بود وارد بدنم شده و شدت گرفته بود. من ماه‌ها در بیمارستان بودم و پس از درمانی سخت و طاقت فرسا بالاخره پای من نجات پیدا کرد و پزشکی که مطمئن بود به زودی باید پای مرا قطع کند، خبر خوشی به والدینم داد و گفت که نیازی به قطع پای من نیست. از آن روز به بعد یکی از پاهای من کمی بلند‌تر از دیگری بوده اما چندان معلوم نیست و من با همین مشکل بزرگ به کار خودم در فوتبال حرفه‌ای ادامه دادم.