این روزها هر یک از مقامات اروپایی سعی دارند در قبال حوادث تروریستی پاریس موضع گیری‌های صریح و سلسله واری داشته باشند. هر یک از مقامات ارشد اجرایی در کشورهای مختلف غربی سعی دارند به صورت مستمر حوادث پاریس را محکوم کرده و از تدابیر امنیتی ویژه (در اشتراک با مواضع پاریس) سخن به میان می‌آورند. در این میان مقامات دو کشور آلمان و فرانسه بیش از دیگر کشورها در خصوص معادلات امنیتی اروپا موضع گیری کرده و سعی دارند نقش محوری خود را در این خصوص تقویت کنند. با این حال شاهد سکوت معنادار دیوید کامرون در قبال حوادث پاریس هستیم. اگرچه انگلیس نیز سطح تدابیر امنیتی خود را افزایش داده و در خصوص حوادث اخیر بیانیه‌هایی صادر کرده است، اما در فضای رسانه‌ای غرب لندن چندان نقش پررنگی در ترسیم وضعیت اروپای موجود (اروپای پس از حملات پاریس) ایفا نمی‌کند.
سوال اصلی اینجاست که چرا لندن در چنین برهه حساسی نقش تبلیغاتی و امنیتی خود را در قبال این حوادث کمرنگ کرده یا حداقل این نقش را کمرنگ جلوه می‌دهد؟
واقعیت امر این است که ریشه رفتار مقامات فعلی دولت انگلیس را باید در فاکتوری مهم به نام اعمال حمایت گسترده لندن از گروه‌های تروریستی در منطقه و رژیم‌های دیکتاتوری عربی جستجو کرد. لندن در میان کشورهای اروپایی بیشترین تعهدات امنیتی را نسبت به ایالات متحده آمریکا دارد. استراتژی "مدیریت داعش" به جای "نابودی داعش" از اصلی ترین تزهای امنیتی انگلیس در قبال داعش محسوب می‌شود. حتی این تز از سوی مقامات انگلیسی به دیگر کشورهای اروپایی نیز سرایت داده شد. از این رو حوادث اخیر پاریس به نوعی شکست تز امنیتی انگلیس در قبال داعش محسوب می‌شود. در چنین شرایطی لندن ترجیح می‌دهد خود را داخل معادله فعلی در اروپا (که خود نیز در شکل دهی آن نقش پررنگی نسبت به دیگر اعضای اروپایی داشته است) نکند.
نکته مهم دیگر به بازی دوگانه لندن در قبال اروپای واحد و آمریکا باز می‌گردد. لندن در صدد است همچنان در میانه این دو بازی امنیتی خود را (البته متمایل به آمریکا) صورت دهد. لندن به عنوان متحد واشنگتن در صدد است به هر نحو ممکن مانع از تغییر استراتژی غرب در قبال داعش شود. از این رو هر گاه در اروپای واحد نیتی واقعی در خصوص نابودی داعش صورت گیرد، این موضوع ازسوی انگلیس به صورت غیر مستقیم به چالش کشیده می‌شود. هم اکنون انگلیس نسبت به وضعیت به وجود آمده در اروپا و تمایل اکثریت قریب به اتفاق افکار عمومی اروپا مبنی بر نابودی داعش راضی به نظر نمی‌رسد. انگلیس در صدد است به هر نحو ممکن داعش را در زمین بازی خود و آمریکا حفظ کند. در چنین شرایطی تبدیل استراتژی مدریت داعش به نابودی داعش مطلوب انگلیس نیست.
در تحلیل رفتار دولت انگلیس پس از حوادث پاریس باید این دو مولفه را در نظر گرفت. هم اکنون انگلیس در صدد است خود جزئی از پازل جدیدی که در اروپا بر سر تقابل با داعش شکل می‌گیرد نباشد. شکل دهی ائتلاف ضد داعش توسط غرب از سال گذشته محصول بازی مشترک آمریکا، انگلیس و کشورهای اروپایی بود. لندن در شکل دهی این ائتلاف صوری و تصنعی نقش مستقیمی ایفا کرد. انگلیس در کنار ایالات متحده آمریکا با هدف حفظ و مدیریت بخش عمده‌ای از گروه‌های تکفیری این ائتلاف را شکل داد.
چنانچه سرگئی لاوروف وزیر امور خارجه روسیه نیز عنوان کرده است، نتیجه و ماحصل یک سال فعالیت ائتلاف ضد داعش توسط غرب، تقویت گروه‌های تکفیری از جمله داعش و پیشروی آنها در مناطقی از عراق و سوریه بوده است.
به عبارت بهتر، در صحنه عملیاتی و تاکتیکی نیز طی یک سال اخیر بیشتر شاهد کمک رسانی مستقیم ائتلاف ضد داعش به تکفیری‌ها بوده‌ایم. لندن هم اکنون نگران است که اقدامات تصنعی غرب در مقابله با داعش در میان برخی کشورها به نیتی واقعی تبدیل شود. در این صورت انگلیس نیز به مانند ایالات متحده آمریکا بازنده واقعی بازی خواهد بود. بدون شک در آینده دلایل دیگری در خصوص چرایی رفتار فعلی لندن و کناره گیری نسبی دولت دیوید کامرون از مدیریت بحران فعلی در اروپا آشکار خواهد شد. نارضایتی بخش عمده‌ای از کشورهای اروپایی از سیاست‌های امنیتی انگلیس در قبال داعش مسئله‌ای نیست که بتوان آن را به سادگی کتمان کرد.