صراط: کارگردان و بازیگر تئاتر و مدیر تئاتر مستقل گفت: امروز مسیر تئاتر خصوصی دارد به انحراف کشیده می‌شود. اما اگر قطب الدین صادقی، کوهستانی و... هر کدام سالن خودشان را داشته باشند مشکل نخواهیم داشت.
به گزارش فارس، مهرداد رایانی مخصوص کارشناس تئاتر در برنامه چشم شب روشن میزبان افسانه ماهیان و مصطفی کوشکی درباره چالش های پیش روی تئاتر خصوصی بود.
وی در ابتدا با اشاره به تاکید مدیریت و شورای فکر شبکه تا تهیه کننده برنامه برای پرداختن به موضوع تئاتر خصوصی از دو مهمان خواست درباره حضور در این عرصه سخن بگویند.
ماهیان در این زمینه گفت: «کوکوی کبوتران حرم» اولین نمایشی است که در بخش تئاتر خصوصی در پردیس شهرزاد روی صحنه برده‌ام. اینکه بگوییم اگر یارانه‌ای به گروه اختصاص داده شود آن تئاتر دولتی است و در غیراین صورت خصوصی شاید معیار درستی نباشد. اکنون تئاترشهر 20 درصد از گروه‌ها می گیرد و تئاتر خصوصی 30 درصد! حالا تئاترشهر خصوصی می‌شود یا دولتی؟
کوشکی نیز درباره تئاتر خصوصی اظهار کرد: این تئاتر باید موسس آن یک فرد خصوصی باشد اما تئاتر دولتی، موسس فردی ندارد و دولت یا شهرداری آن را تاسیس کرده‌اند. اما در تمام دنیا تئاترها یارانه می گیرند و جمایت دولت از تئاتر خصوصی همیشگی است.
رایانی مخصوص نیز به خلاهای قانونی در تئاتر خصوصی اشاره کرد و از این موضوع سخن گفت که او هم در صدد کار در این حوزه است.
در ادامه ماهیان بیان کرد: هموار نبودن مسیرهای بروکراتیک و عملی، انگیزه را در هنرمند می‌کشد. مثلا شهرداری که در وهله اجازه ساخت و ساز یک فضای فیزیکی برای سالن تئاتر خصوصی را نمی‌دهند. چقدر روحیه، سعه صدر و مدیریت هنرمند کشش دارد که مسائل را جلو ببرد؟
کوشکی به عنوان کسی که در بخش خصوصی تماشاخانه‌ای را راه انداخته، در این بخش گفت: تئاتر خصوصی به زمانی برمی‌گردد که سیدعلی نصر در ابتدای قرن فعلی این کار را بنیانگذاری می‌کند. در کودتای سال 32 تئاترها را آتش می‌زنند، در دهه 40 به مرور آن سالن‌ها به محلی برای «آتراکسیون» تبدیل می شود و به مرور هم فید می شود. این فرآیند 30 ساله دارد در سه سال حالا رخ می دهد.
وی افزود: امروز مسیر تئاتر خصوصی دارد به انحراف کشیده می شود. اما اگر قطب الدین صادقی، کوهستانی و... هر کدام سالن خودشان را داشته باشند مشکل نخواهیم داشت. اکنون سرمایه گذارانی هستند که تحت هر شرایطی دنبال بازگشت سرمایه شان هستند.
در ادامه ارتباط تلفنی با صمد چینی فروشان، منتقد برقرار شد و او در سخنانی گفت: با نظرات دوستان موافقم. خوشحالم این گفت‌وگو را آغاز کردید. از زمانی که دولت کمک‌های مالی لازم برای تئاتر را پرداخت نکرد و از سوی دیگر تعداد دانشجویان تئاتر ناگهان به سقف انبوه غیرقابل کنترل رسید، تازه به فکر چاره افتادند.
وی افزود: وقتی گروه‌ها ناچار به حضور در تئاتر خصوصی می‌شوند، به مرور چاره ای جز تن دادن به خواسته های سرمایه گذاران نخواهند داشت. این سرنوشت نهایی و حتمی این ماجرا است و وقتی طی سه چهار سال به صورت ناگهانی اینگونه تئاتر خصوصی رشد می کند، تئاتری‌ها مجبورند تن به ساده سازی‌ها بدهند و تئاتر را درآمدساز کنند. هنرمند اینگونه مجبور است از چارچوب‌های علمی تئاتر عبور کند و به سمت نوعی «آتراکسیون» البته بسیار فرهنگی تر از گذشته بروند.
کوشکی در ادامه تأکید کرد: برخی تئاترها شخصی شده‌اند نه خصوصی. شاید چون قانون درستی نداریم. شخصی یعنی این منم و هر طور که دلم می‌خواهد رفتار می کنم. تو سر ما آرتیست‌ها خورده که پشت در تئاترشهر و ایرانشهر بایستیم و منتظر نوبت باشیم.
ماهیان نیز با بیان اینکه اگر ما سازوکار قانونی داشته باشیم، کسی نمی تواند از قانون تخطی کند، تصریح کرد: کمک دولت فقط تزریق پول نیست، بلکه هموار کردن مسیر هم هست که متاسفانه اتفاق نمی‌افتد. برخی جاها شانیت اسم تئاتر و تماشاخانه ندارند اما آنها هم 30 درصد فروش بلیت را می‌گیرند.
در ادامه چینی فروشان درباره حمایت از تئاترهای خصوصی افزود: یارانه‌های دولتی باید به گروه های مستقر در تئاترهایی اختصاص پیدا کند که در سالن‌هایی که توسط شهرداری یا دولت ساخته شده فعالیت می‌کنند. اما شهرداری ها از وظیفه شان در ارتقای فرهنگ شهری و عمومی شانه خالی می کنند.
وی افزود: آنچه در تئاتر ما رخ می دهد بسیار شوخی است و نظارت‌هایی که می شود هم بسیار سطحی است. پرداختن به این موضوعات ضروری است.
کوشکی با اشاره به تماشاخانه های خصوصی همچون «باران»، «دا»، «فانوس» و... که هنوز تولید اندیشه می‌کنند و وارد مباحث مطلق اقتصادی هم نشده اند،یادآور شد: برخی هنرمندان مثل آقای نعیمی با این تئاترها مشکل دارند، هنرمندان هم حق دارند و لابد برخی آسیب دیده‌اند که مشکل دارند. اما نمی شود کل تئاتر خصوصی را با یک چوب زد. اکنون به مدد همین تئاتر، تماشاگران از 30، 40 هزار نفر به 400، 500 هزار نفر رسیده اند.
به گزارش فارس، مهرداد رایانی مخصوص کارشناس تئاتر در برنامه چشم شب روشن میزبان افسانه ماهیان و مصطفی کوشکی درباره چالش های پیش روی تئاتر خصوصی بود.
وی در ابتدا با اشاره به تاکید مدیریت و شورای فکر شبکه تا تهیه کننده برنامه برای پرداختن به موضوع تئاتر خصوصی از دو مهمان خواست درباره حضور در این عرصه سخن بگویند.
ماهیان در این زمینه گفت: «کوکوی کبوتران حرم» اولین نمایشی است که در بخش تئاتر خصوصی در پردیس شهرزاد روی صحنه برده‌ام. اینکه بگوییم اگر یارانه‌ای به گروه اختصاص داده شود آن تئاتر دولتی است و در غیراین صورت خصوصی شاید معیار درستی نباشد. اکنون تئاترشهر 20 درصد از گروه‌ها می گیرد و تئاتر خصوصی 30 درصد! حالا تئاترشهر خصوصی می‌شود یا دولتی؟
کوشکی نیز درباره تئاتر خصوصی اظهار کرد: این تئاتر باید موسس آن یک فرد خصوصی باشد اما تئاتر دولتی، موسس فردی ندارد و دولت یا شهرداری آن را تاسیس کرده‌اند. اما در تمام دنیا تئاترها یارانه می گیرند و جمایت دولت از تئاتر خصوصی همیشگی است.
رایانی مخصوص نیز به خلاهای قانونی در تئاتر خصوصی اشاره کرد و از این موضوع سخن گفت که او هم در صدد کار در این حوزه است.
در ادامه ماهیان بیان کرد: هموار نبودن مسیرهای بروکراتیک و عملی، انگیزه را در هنرمند می‌کشد. مثلا شهرداری که در وهله اجازه ساخت و ساز یک فضای فیزیکی برای سالن تئاتر خصوصی را نمی‌دهند. چقدر روحیه، سعه صدر و مدیریت هنرمند کشش دارد که مسائل را جلو ببرد؟
کوشکی به عنوان کسی که در بخش خصوصی تماشاخانه‌ای را راه انداخته، در این بخش گفت: تئاتر خصوصی به زمانی برمی‌گردد که سیدعلی نصر در ابتدای قرن فعلی این کار را بنیانگذاری می‌کند. در کودتای سال 32 تئاترها را آتش می‌زنند، در دهه 40 به مرور آن سالن‌ها به محلی برای «آتراکسیون» تبدیل می شود و به مرور هم فید می شود. این فرآیند 30 ساله دارد در سه سال حالا رخ می دهد.
وی افزود: امروز مسیر تئاتر خصوصی دارد به انحراف کشیده می شود. اما اگر قطب الدین صادقی، کوهستانی و... هر کدام سالن خودشان را داشته باشند مشکل نخواهیم داشت. اکنون سرمایه گذارانی هستند که تحت هر شرایطی دنبال بازگشت سرمایه شان هستند.
در ادامه ارتباط تلفنی با صمد چینی فروشان، منتقد برقرار شد و او در سخنانی گفت: با نظرات دوستان موافقم. خوشحالم این گفت‌وگو را آغاز کردید. از زمانی که دولت کمک‌های مالی لازم برای تئاتر را پرداخت نکرد و از سوی دیگر تعداد دانشجویان تئاتر ناگهان به سقف انبوه غیرقابل کنترل رسید، تازه به فکر چاره افتادند.
وی افزود: وقتی گروه‌ها ناچار به حضور در تئاتر خصوصی می‌شوند، به مرور چاره ای جز تن دادن به خواسته های سرمایه گذاران نخواهند داشت. این سرنوشت نهایی و حتمی این ماجرا است و وقتی طی سه چهار سال به صورت ناگهانی اینگونه تئاتر خصوصی رشد می کند، تئاتری‌ها مجبورند تن به ساده سازی‌ها بدهند و تئاتر را درآمدساز کنند. هنرمند اینگونه مجبور است از چارچوب‌های علمی تئاتر عبور کند و به سمت نوعی «آتراکسیون» البته بسیار فرهنگی تر از گذشته بروند.
کوشکی در ادامه تأکید کرد: برخی تئاترها شخصی شده‌اند نه خصوصی. شاید چون قانون درستی نداریم. شخصی یعنی این منم و هر طور که دلم می‌خواهد رفتار می کنم. تو سر ما آرتیست‌ها خورده که پشت در تئاترشهر و ایرانشهر بایستیم و منتظر نوبت باشیم.
ماهیان نیز با بیان اینکه اگر ما سازوکار قانونی داشته باشیم، کسی نمی تواند از قانون تخطی کند، تصریح کرد: کمک دولت فقط تزریق پول نیست، بلکه هموار کردن مسیر هم هست که متاسفانه اتفاق نمی‌افتد. برخی جاها شانیت اسم تئاتر و تماشاخانه ندارند اما آنها هم 30 درصد فروش بلیت را می‌گیرند.
در ادامه چینی فروشان درباره حمایت از تئاترهای خصوصی افزود: یارانه‌های دولتی باید به گروه های مستقر در تئاترهایی اختصاص پیدا کند که در سالن‌هایی که توسط شهرداری یا دولت ساخته شده فعالیت می‌کنند. اما شهرداری ها از وظیفه شان در ارتقای فرهنگ شهری و عمومی شانه خالی می کنند.
وی افزود: آنچه در تئاتر ما رخ می دهد بسیار شوخی است و نظارت‌هایی که می شود هم بسیار سطحی است. پرداختن به این موضوعات ضروری است.
کوشکی با اشاره به تماشاخانه های خصوصی همچون «باران»، «دا»، «فانوس» و... که هنوز تولید اندیشه می‌کنند و وارد مباحث مطلق اقتصادی هم نشده اند،یادآور شد: برخی هنرمندان مثل آقای نعیمی با این تئاترها مشکل دارند، هنرمندان هم حق دارند و لابد برخی آسیب دیده‌اند که مشکل دارند. اما نمی شود کل تئاتر خصوصی را با یک چوب زد. اکنون به مدد همین تئاتر، تماشاگران از 30، 40 هزار نفر به 400، 500 هزار نفر رسیده اند.