اصلی ترین نکته پنهان در سخن امام خمینی این است که ایشان نظم حاکم بر نظام و امور کشور را "سیستم محور" دیده بودند و نه "فرد محور" ولی کسانی که خلاف این ادعا را مطرح کردند نظم را فرد پایه در نظر گرفتند و از خلا وجود نمایندگانی مقتدر و با درایت و بصیرت سوء استفاده کرده و جرات به بیان ادعای کذبی کردند.
پس از گذشت ۲۷ سال برخی افراد، جسورانه حرف حساب امام راحل را بی حساب تفسیر کردند که در آن زمان نخست وزیر توسط مجلس تعیین می شد و از این جهت بود که مجلس در راس همه امور کشور بود اما بعد از تغییر در قانون اساسی در سال 1368 که نخست وزیر حذف و رئیس جمهور مستقیم با رای مردم انتخاب می شود دیگر مجلس تسلط قبل را در امور کشور ندارد.
هرچند پاسخ این افراد در این مدت بارها توسط نمایندگان و کارشناسان از رسانه ها منتشر شد و اینکه مثلا رئیس جمهور فعلی هم بایستی از مجلس تاییدیه بگیرید و یا اینکه وزرا که رتق و فتق امور کشور را به عهده دارند نیز از نماینگان رای اعتماد یا عدم اعتماد می گیرند اما با رای اعتماد وزیر اقتصاد در استیضاحش مشخص شد که مسئله چیز دیگری است.
سوالی که در پس استیضاح نافرجام وزیر اقتصاد مطرح می شود این است که چرا تا کنون یعنی در دوره های ۷،۶،۵،۴ مجلس این بحث مطرح نشده بود که مجلس در راس امور نیست؟ آیا ضعف عملکرد مجلس هشتم این اجازه را به افراد داد که حرف امام راحل را به سخره بگیرند؟ اگر ساختارشکنی های دولتمردان دهم در زمان دولت نهم مهار می شد آیا باز هم می گفتند که مجلس در راس امور نیست؟ شاید دولتهای قبلی با نمایندگان ادوار گذشته هماهنگ بودند و لزومی نمی دیدند مطرح کنند که چه کسی در راس امور است! و ..........
پاسخ تمام سوالات فوق بر می گردد به اینکه اقتدار مجلس هشتم که وابسته است به نمایندگان وقت مورد بررسی قرار گیرد و اینکه عملکرد نمایندگان هشتم مجلس شورای اسلامی چگونه بوده است که فرصت را برای چنین ادعایی فراهم کرد.
مجلس هشتم برای دومین بار بود که قاطبه آن را اصولگرایان تشکیل می دادند. پیش از آن در مجلس هفتم اصولگرایان به مجلس شورای اسلامی ورود پیدا کرده بودند. ورودی که انتخابات ریاست جمهوری را بعد از 16 سال به نفع اصولگرایان به ارمغان آورد و تمام مناصب انتخابی از جناح های مخالف اصولگرایی باز پس گرفته شد.
مسئله مهم قابل بررسي اين است كه چرا نمايندگان مجلس هشتم با عملكرد ضعيف خود اجازه دادند كه عده اي مجلس را از راس امور به كف امور تنزل مقام دهند. البته اكثر نمايندگان در پاسخ به اين پرسش هيئت رئيسه را مقصر اصلي مي دانند. هسته اصلي مجلس كه پيشاني كار است بايستي طوري عمل كند كه همواره قدرت مجلس نسبت به مابقي دستگاه ها و قوا در راس امور جلوه كند.
متاسفانه هيئت رئيسه مجلس هشتم نتوانست آن طور كه بايد و شايد عرضه اندام كند. عافيت طلبي برخي از اعضاي هيئت رئيسه باعث شد كه مجلس از بسياري از تخلفات چشم پوشي كند و در برابر عاملين انحراف از آرمان هاي نظام نتواند قد علم كند.
فارغ از ارزشگذاري بر جنس درخواستها مي توان به نمونه هايي از عدم تصميم گيري قاطع و بی ثباتی در هيئت رئيسه مجلس اشاره كرد.
عدم موضع گیری شفاف رئیس مجلس در حوادث فتنه 88. عدم پیگیری مطالبات منطقی و قانونی نمایندگان در سوال از وزرا. عدم پیگیری مصوبات مجلس برای اجرایی شدن در دولت. عدم قرائت سوال از رئیس جمهور که برای چندمین بار توسط نمایندگان امضا شد و دستخوش تفسیر شخصی معدود افرادی قرار گرفت. استیضاح ناموفق وزیر اقتصاد که اگر رای عدم اعتماد می گرفت کمترین مرهمی بود بر دل زخم خوده کسانی که در جریان اختلاس چند هزار میلیاردی نسبت به کل نظام بدبین شده بودند.
و بسیارند مواردی که بالاخره دولتمردان را بر آن داشت تا با صدایی بلند و محکم این ادعا را مطرح کنند که دیگر مجلس در رأس امور نیست ولی حقیقت این است که "مجلس هشتم در رأس امور نیست".