خونبهاي حسين بن علي(ع)

درخصوص تحقق رسالت پيامبر درحوزه منطقه اي بايد گفت در سوره مباركه آل عمران فرمود: ما پيغمبر را براي همه فرستاديم. امّا آنهائي كه بهره مي برند، مردان با ايمان خالصند:لقد منّ الله علي المؤم نين ا ذ بعث ف يه م رسولاً م ن انفس ه م(1). ما براي همه فرستاديم، ولي مؤمنان،اين بار را مي كشند. منّت، ه ي النّ عمه العظمي. آن نعمت بزرگ توانفرسا را عرب مي گويد: «منّت»، نه منّت يعني زباني ممنون كردم اينها را ! اين بار سنگين را فقط مؤمنين مي كشند؛ پيغمبر براي همه آمده، ولي يك عدّه خاص گفتند لبيك !
حسين بن علي كه از پيغمبر است، آن هم منّت الهي است براي مؤمنين؛ اين گروه خاص گفتند لبيك. پيشاپيش همه، پيشگام همه،فرزندان شما پدران و مادران بزرگوار شهداست كه اينها گفتند لبيك.اين مؤمنين اند كه اين منّت را پذيرفتند، اين نعمت عظما را پذيرفتند و به اين داعيه پاسخ مثبت دادند. پس آثار محلّي و منطقه اي،يك بركتي است كه مؤمنان ويژه از آن استفاده مي كنند. امّا آن صبغه جهاني بودنش مورد بهره برداري همه مردم است.
ايام سوگ و ماتم سالار شهيدان هم همين طور است. در سراسر جهان اسلام، بلكه دركل عالم اينچنين است، در ايران اسلامي هم اينچنين است كه دو گروه از حسين بن علي استفاده مي كنند. يك عدّه روز عاشورا استفاده مي كنند، تا حدودي مسائل را رعايت مي كنند، در يك مقطع خاصي سعي مي كنند منزّه از عيب، مبرّاي از نقص باشند و يك عدّه مردان و زنان و دختران و پسران جوانند كه شيفته أبي عبد الله اند، بين خود و بين خداي خود حسابي باز مي كنند. حضرتش به ما فرمود: اگر شما به دنبال گناه رفتي، اينچنين نيست كه گناه در كام شما هميشه شيرين باشد ! فرمودند: شما يك غذاي فربهي داريد كه تا زنده ايد هم سود آور است، هم كام بخش. غذاي خوب را كه انسان در تمام مدّت عمر مي خورد؛ ميوه اينطور است، عسل اينطور است، شير اينطور است، غذاي سالم و حلال اينطور است. انسان تا زنده است از اين غذاها استفاده مي كند؛ اين غذاها هم فربه مي كند، سلامت او را تأمين مي كند، هم لذت بخش است. امّا برخي از امور است كه غذا نيست، سم است. يك نشاط كاذبي دارد در مقطع اوّل؛ بعد آدم معتاد مي شود در مقطع دوّم؛ بايد بار اين اعتياد را بكشد در مقطع سوّم؛ لذّت نبرد در مقطع چهارم. مگر آنهائي كه معتادند، در اواخر اعتياد مثل اوائل اعتياد از اين ماده سمّي طرفي مي بندند؟! اينها مجبورند اين سم را بخورند، بي لذّت !! اوّل ممكن است نعشه اي بشود و لذّت ببرد، معتادان خمر هم همين طورند؛ ممكن است خمر، آن خمّار را بد مستي بكند، ولي وقتي دستگاه گوارش او عادت كرد، او معتاد شد؛ ناچار است اين ماده حرام را بخورد، اين آلوده را بخورد، بارش را بكشد،دستگاه گوارش را تهديد بكند بي لذّت ! آخرها كه لذّت نمي برد، چون معتاد شد.
فرق ( حق ) و ( حلال ) با «باطل » و«حرام »
فرق حلال و حرام، فرق زشت و زيبا، فرق حسن و قبيح، فرق صدق و كذب، فرق حق و باطل اين است كه حق تا آخرين لحظه،هم كام بخش است، هم فربه كننده. باطل يك نشاط كاذبي دارد در اوائل، بعد آدم بايد بار آن را بكشد، بدون لذّت ! برويد از اين خمّارها و معتادها بپرسيد كه الآن شما از اين مواد لذّت مي بريد يا ناچاريد بار اعتياد را بكشيد؟ گفتند: گناه و خلاف اينطور است. اوّل يك لذّت كاذبي دارد، بعد آدم را معتاد مي كند، انسان در مقطع سوّم بايد بار اعتياد را بكشد، در مقطع چهارم دستش خالي است، اين يك باركشي رايگان است ! اوّل كساني كه حرف حسين بن علي و سائر ائمه (عليهم السّلام) را به خوبي ادراك كردند همين شهيدان بزرگوارهستندكه اجرشان را گرفتند.
لزوم پاسداشت ويژه مقام شهداء توسط خانواده هاي آنان
البتّه مسئولان موظّفند بيش از گذشته خدماتي كه مقدورشان باشد ارائه كنند، مردم موظّفند شما را بيش از گذشته تكريم كنند، هر چه از دستشان بر آيد كوتاهي نكنند و بهترين راه اين است كه به شما، مخصوصاً به فرزندان شاهد توجه بدهند كه عظمتتان را رايگان نفروشيد! مبادا كسي فرزند شهيد باشد و عمرش را تاراج كند، چوب حراج بزند !
جوان مخصوصاً فرزند شهيد بايد بداند عمر، وقت، فراغت نه درآمد است، نه هديه است، نه كادوئي است، نه غنيمت است، نه ميراث ! انسان اينها را مي تواند هزينه كند؛ عمر سرمايه است. هيچ عاقلي سرمايه را هزينه نمي كند! براي همه ما هم همينطور است. يك وقت است يك كسي تاجر است، درآمدي دارد؛ درآمدش را هزينه مي كند، چه براي خود، چه براي مهمانها. يا غنيمتي در جبهه نصيبش شده؛ اين را چه براي خودش، چه براي بچه هايش هزينه مي كند؛ اين كار خوبي است. يا مالي به او ارث رسيده، اين را هزينه مي كند. يا در يك جائي جايزه اي برنده شده، هديه اي دادند، چشم روشني اي دادند؛ اين را هزينه مي كند، اينها درست است. امّا اينكه يك كاسب بيايد سرمايه خود را بگيرد، براي مهمانها پذيرائي كند، هزينه كند؛ اين سرمايه خوري فردايش زندان رفتن است! آياهيچ عاقلي سرمايه را خرج مي كند؟ درآمد را خرج مي كنند، نه سرمايه را ! ما بالأخره يا 60 سال يا 70 سال عمرمي كنيم؛ اين 70 سال سرمايه است. اگر كسي سرمايه را داد، بايد دلمايه بگيرد ! دولت تا آن وقتي كه متوجه نبود كه نفت سرمايه است، خسارت ديد. وقتي متوجه شد كه نفت درآمد نيست تا هزينه بكند و سوبسيد بدهد؛ نفت سرمايه است. سرمايه را آدم مي دهد، به كارخانه تبديل مي كند؛ سرمايه را مي دهد، به پيشرفت فرهنگ تبديل مي كند؛ سرمايه را به سرمايه تبديل مي كند، نه سرمايه را هزينه بكند ! از آن روزي كه فهميدند نفت سرمايه است، نه در آمد؛ دارند راه اقتصاد صحيح را طي مي كنند.
ضرورت مجهز شدن به همّت عالي و بسنده نكردن به امور متوسط
يك جواني كه در خيابان پرسه بزند، به جاي اينكه برود كتابخانه يا در منزلش مطالعه كند يا با دوست نا باب دارد قدم مي زند؛ او به عمرش چوب حراج زده. مگر آدم چقدر فرصت درس خواندن و ترقّي دارد؟ هرگز نگوئيد من ليسانس و فوق ليسانس شدم بس است ! براي اينكه حسين بن علي (ع) به ما فرمود: خداي سبحان همّت بلند را دوست دارد. يك وقت است يك كسي استعداد بيش از اين ندارد، همان مقدار درس بس اش است. اگر كسي در خويشتن احساس استعداد مي كند، يك فروغي در درون مي بيند، آمادگي اي دارد؛ هرگز به ليسانس و فوق ليسانس اكتفا نكند ! اين حتماً بايد استاد بشود، حتماً بايد دكتر بشود، حتماً بايد در سطح دانشگاه يا حوزه مدرّس رسمي بشود، نوآوري و فن آوري داشته باشد، به جهان اسلام خدمت بكند؛ اگرنشد به كشور خود خدمت بكند.
فرمود: نّ الله سبحانه و تعالي يح بّ معال ي الامور و يكره سفسافها (2). فرمود: خداي سبحان همّت هاي بلند، قدم هاي والا، طبع بلند را دوست دارد؛ طبع پست را هرگز دوست ندارد ! مبادا كسي فكر بكند كه اين براي روستاي من يا شهر من يا استان من كافي است! اگر كسي در خود استعدادي مي بيند، بايد بگويد من براي كشور بايد كارآمد باشم، براي جهان اسلام بايد كارآمد باشم؛ اين پيام حسين بن علي است.
بنابراين يك سلسله پيام هاي عمومي دارد، بر اساس رحمه ل لعالمين بودن، كافّهً ل لنّاس بودن كه صبغه انساني دارد، همه استفاده مي كنند؛ يك سلسله پيام هاي خصوصي دارد كه مؤمنان استفاده مي كنند و اوّلين گروه، شهداي بزرگوار، يعني فرزندان شما مادران و خواهران بزرگوار است كه اينها نداي هل م ن ناص ر(3) سالار شهيدان را پاسخ مثبت دادندومهمترين عاملي كه اين شهداء را با جاذبه خاص خود به صحنه هاي نبرد برد، همان عشق سالار شهيدان بود. ما در مراسم عزاداري به يكديگر اين دو مطلب را عرض مي كنيم كه: اعظم الله اجورنا و اجوركم ب مصاب نا ب الحسين و جعلنا و ا يّاكم م ن الطّال بين ل ثار ه (4). آن بخش اوّل، بخش الهي بودن صحنه است كه از خدا مي خواهيم اجر همه ما را در اين مصيبت،بزرگ بدارد. بخش دوّم آن وظيفه اي است كه ما نسبت به اسلام و مسلمانها و ميهن اسلامي مان داريم و آن اين است كه مي گوئيم: خدا آن توفيق را به ما بدهد كه ما خونبهاي حسين بن علي را بگيريم.
امكان خونخواهي امام حسين (ع) از مستكبران فعلي دنيا
آنهائي كه قاتلان سالار شهيدان (ع) بودند، اينها در كوفه به وسيله قيام مختار اعدام شدند و از بين رفتند؛ الآن آنها نيستند كه ما خونبها را از آنها بگيريم! به تعبير بزرگان، كساني كه بايد خونبها را از آنها گرفت، الآن شارون ها و امثال شارون ها هستند. چون اين شعار، شعار رسمي ماست كه در محرّم به يكديگر مي گوئيم: خدايا ! آن توفيق را به ما بده كه ما خونبهاي حسين بن علي را بگيريم.
اگر از ما بپرسند كه به تو چه كه حالا خونبها مي خواهي بگيري، خونبهاي هر كسي مال بچه هاي اوست. ما هم مي گوئيم: ما فرزندان حسين بن علي هستيم. چون خونبهاي پدر را پسر مي گيرد، ما هم فرزندان حسين بن علي هستيم. چرا؟ براي اينكه پيغمبر فرمود: أنا و عليّ ابوا هذ ه الامّه (5)، من و علي بن أبيطالب دو پدر اين مردميم و منظور از علي بن أبيطالب شخص آن حضرت نيست، بلكه مقام امامت است كه 12 امام داراي اين مقامند. امروز ما فرزندان ولي عصريم (أرواحنا فداه). براي اينكه امامت سايه افكن است بر سر ما ! پس حسين بن علي (ع) پدر روحاني ما بود. وقتي پدر روحاني ما را شهيد كردند، ما بايد خونبها را از شارون ها بگيريم.
نجات « ظالم » و «مظلوم » از ذلّت؛ يكي از اهداف قيام سيّد الشهداء (ع)
وجود مبارك حسين بن علي (ع) در تمام اين صحنه ها به تك تك اصحاب بزرگوارشان اين جمله را مي فرمود كه ما براي آن قيام كرديم كه بشر را از ذلّت نجات بدهيم. هم ظالم ذليل است، هم مظلوم. ظالم ذليل است، زيرا در اسارت غضب است؛ مظلوم ذليل است، براي اينكه در اسارت ظالم است. ما آمديم كه ذلّت را از جامعه بشري طرد كنيم، ذلّت زدائي كنيم و همين طور هم شده ! تك تك اينها به اين آثار رسيدند. لذا هرگز اينها چيزي از كسي درخواست نمي كردند ! وقتي نوبت به خود سالار شهيدان رسيد،به او گفتند شما فقط بگوئيد ما حكومت اموي را قبول داريم. از همان مدينه مي فرمود: هيهات م نّا الذّ لّه، در بين راه هم فرمود و در كربلا هم فرمود و شعار رسمي آن حضرت اين بود كه: الا ا نّ الدّع ي وابن الدّع ي قد ركزني ب ين اثنتين؛ ما اهل ذلّت نيستيم (6) ! بچه هايمان هم اهل ذلّت نيستند ! اصحاب ما هم اهل ذلّت نيستند ! و ما اين شهادت را استقبال مي كنيم.
چون اينچنين بود، در مواقع حساس اينها گريه نمي كردند ! يعني مثلاً زينب كبري، زين العابدين، سائر دودمان نبوي و علوي (عليهم السّلام)، اينها اشكي نمي ريختند ! البتّه در جاي حساس كه خودشان تنها بودند، عزاداري مي كردند. وجود مبارك امام سجاد ساليان متمادي اشك مي ريخت كه با آن اشك و با آن گريه مسأله را حل كنند وگرنه در مجلسين دولت اموي، يعني آنجا كه جاي سخنراني زينب كبري بود يا جاي سخنراني امام سجاد (سلام الله عليهما) بود، هيچ كدام گريه نمي كردند ! فقط از عظمت أبي عبد الله و هدف نهضت و هدف سائر سربازان و اصحاب و انصار سخن مي گفتند. وجود مبارك زينب كبري هم در كوفه فرمود: هؤلآء قوم كتب الله عليه م القتل فبرزوا لي مضاج ع ه م (7). اينها رادمرداني بودند كه سرگذشت و سرنوشت اينها را ذات أقدس له شهادت قرار داد. اينها اين راه را عالمانه و مختارانه و متفكرانه و آزادانه انتخاب كردند براي حفظ دين و روزي معلوم مي شود كه حق با اينها بود و شما دودمان اموي محكوم به شكستيد !!
بيانات حضرت آيت الله العظمي جوادي آملي (مدظلّه العالي) در ديدار با خانواده هاي معظّم شاهد شهرستان آمل و مسئولان بنياد شهيد استان مازندران به مناسبت ايام سوگواري
امام حسين (ع) آمل ، حسينيه ارشاد؛ اسفند 1381
(1) آل عمران/ 164 (2) وسائل الشيعه/ 17/ 73 (3) ر. ك: بحار الأنوار/ 45/ 46
(4) وسائل الشيعه/ 14/ 509 (5) علل الشرايع/ 1/ 127 (6) اللّهوف/ 97 (7) بحار الأنوار/ 45/ 116
خوان حكمت روز هاي دوشنبه منتشر مي شود.