"صراط" - سرویس سیاسی / "اصولگرایی" یکی از مبهم ترین گفتمان هایی است که در عرصه سیاست روز مطرح شده است. اصولگرایی در واقع واژه ای است که در ابتدا مقابل "اصلاح طلبی" برای مبارزه با گفتمانی که با تابلوی اصلاحات تصمیم داشت اصل اهداف انقلاب اسلامی ملت ایران را تغییر دهد، مطرح شد. اصلاحات با یک حرکت خزنده و چراغ خاموش سال های ابتدایی را گذراند و در نیمه های راه با صدای بلند اعلام کرد، انقلابی نو در راه است.
سال ها گذشت و اصلاحات با همه بزرگی اش به علت انحراف بزرگان اش از خط انقلاب و مسیر ولایت پذیری و بی توجهی طولانی مدت به خواسته های قاطبه مردم از صحنه سیاست کشور حذف شد.
فتنه ای رخ داد که چه بسا اگر هوشیاری ملت و رهبری مدبرانه امام خامنه ای نبود بر اثر چنددستگی و مشکلات عدیده رخ داده در دل خواص جامعه، انقلابی نمی ماند که اصولگرایان برای بهره مندی از میراث آن این چنین پر قدرت وارد میدان شوند.
عده ای را دنیا وسوسه کرد و گروهی دیگر را شیطان رجیم! آن چه ماند مهر روسیاهی بر پیشانی مسامحه کاران و ساکتین و همکاران با فتنه گران بود. بحثی که امروز مطرح است فراتر از یک انتخابات و دو جبهه مطرح است. چرا که هر دو گروه خود را وامدار اصولگرایی محض می دانند و اختلافات شان را جزئی معرفی می کنند اما آیا با این مسامحه آشکار، جبهه و آرمان واقعی اصولگرایی را ناخودآگاه در مسیری که اصلاحات وارد آن شد و عاقبت اش برای هر سیاستمداری روشن است، وارد نمی کنیم؟
اختلافات اصلی اصولگرایان فعلی اعم از اعضاء جبهه پایداری و جبهه متحد نشات گرفته از همان اتفاقاتی است که در زمان فتنه بزرگ رخ داد. بخش مهم دیگر این تفاوت ها ناشی از سربرآوردن گروهی با تابلوی انحراف از داخل دولت مردمی احمدی نژاد است. دولتی که با خواسته و تلاش بی اندازه مردمی روی کار آمد اما با قدرنشناسی مدیران اش در آستانه کاهش محبوبیت فاحش نسبت به گذشته نه چندان دور قرار گرفته است.
به نظر نویسنده، بهتر است سیاسیون مطرح گفتمان اصولگرایی یک بار برای همیشه مانیفستی جامع از اندیشه هایی که در برگیرنده خواسته های مردم فهیم ایران در انقلاب ۵۷ است و بارها در طول ۳۲ سال گذشته بر اهمیت آن صحه گذاشته شده است، تهیه کنند و به جای مقایسه افراد منتسب به گفتمان انقلاب با یکدیگر، افکار و اندیشه ها و میزان پایبندی مدعیان در طول حیات شان را با مانیفست اصولگرایی بسنجند. به این ترتیب یک بار برای همیشه این مسئله بغرنج حل خواهد شد و احزاب و گروه هایی که در آینده متولد خواهند شد فارغ از هر گونه نقد و زیر سوال بردن اندیشه های انقلابی یکدیگر، صرفا تکیه بر تبلیغ سلایق و برنامه هایی خواهند کرد که برای پیشبرد اهداف سیاسی شان مدنظر دارند.
متاسفانه هنوز در جمهوری اسلامی احزاب برای انتخابات مجلس برنامه مدونی ارائه نمی دهند و مردم صرفا باید به گفته ها و کلی گویی های داوطلبین، در زمان کاندیداتوری توجه کنند. با توجه به کثرت نظرات و افراد مدعی، بعد از کسب کرسی نمایندگی نیز هیچ امکانی برای بازخواست یا مقایسه کاری افراد وجود ندارد.
