به گزارش صراط به نقل از عصرایران هر چند حکومت بشار اسد با استانداردهای یک حکومت دموکراتیک بسیار غریبه است و حکمرانی او و پدرش بر سوریه کمابیش به سلطنت موروثی شباهت دارد ، اما عملکرد مخالفان او در مبارزه علیه حکومت غیردمکراتیک اسد نیز فاقد مشخصه های یک انقلاب آزادیخواهانه - مانند آنچه در مصر و تونس افتاد - است.
اگر در کشورهای عربی دیگر ، عموم مردم علیه دیکتاتورهای حاکم بپاخاستند و در روندی انقلابی و دموکراسی خواهانه ، خواسته های خود را پیگیری کردند ، دو اتفاق در سوریه رخ داده که حرکت ضد اسد را زیر سوال برد ؛ هر چند که این اتفاقات منزه کننده حکومت اسد نیستند:
شهروندان ایرانی ربوده شده در سوریه که در ساخت نیروگاه برق شهر حمص، فعالیت می کردند
1 - در هیچ کدام از انقلاب ها ،انقلابیون اقدام به آدم ربایی نکردند و شهروندان کشورهای دیگر را نربودند. ولی در سوریه مخالفان اسد ، دستکم در 3 مرحله اقدام به آدم ربایی کردند. یک بار 5 مهندس ایرانی را که در یک نیروگاه برق کار می کردند ربودند ، دفعه بعد 2 نفر دیگر را گرفتند و بار دیگر جلوی یک اتوبوس حامل زائران را در جاده گرفته ، 11 نفر از مسافران را با خود بردند و زنان و سالخوردگان را رها کردند؛ علاوه بر آن به مثابه راهزنان هر چه پول و طلا به همراه مسافران بود دزدیدند.
جالب این که این "مثلاً انقلابیون" اعلام کردند افراد ربوده شده نظامیان ایرانی بودند و علتش را نیز چنین اعلام کردند که در گذرنامه آنها امضای یک مقام نیروی انتظامی ایران وجود دارد و این در حالی است که همه گذرنامه ها با امضای مقامات انتظامی اداره گذرنامه - که زیر مجموعه ناجاست - صادر می شوند.
2 - هیچ کدام از انقلاب های مردمی در کشورهای عربی شاهد بمب گذاری های شهری توسط انقلابیون نبودند اما در سوریه ،نه علیه اهداف دولتی که در معابر عمومی دمشق بمب گذاری های متعددی توسط مخالفان اسد صورت گرفته که به بمب گذاری های عراق شباهت دارند و طی آن تعداد زیادی از شهروندان عادی کشته و مجروح شده اند.
حال سوال این است که کدام یک از این رفتارهای با استانداردهای یک انقلاب آزادیخواهانه و دموکراسی جویانه همخوانی دارد؟ آیا قرار است انقلاب این افراد با آدم ربایی و راهزنی و خالی کردن جیب پیرمردان و کیف زنان و بمب گذاری در شهرهای به پیروزی برسد؟!
نقدهای وارده بر حکومت تک نفره و تک حزبی بشار اسد ، نباید به معنای حقانیت همه مخالفان او باشد. این یک امر مسلم است که بخش عمده ای از مردم سوریه در گذر زمان به توده های ناراضی تبدیل شده اند و رفتن اسد خواسته بسیاری از آنهاست اما آنچه امروز در عرصه درگیری های روز سوریه می گذرد ، تماماً تقابل خواست مردم با اراده دیکتاتوری نیست و عوامل متعددی در آن دخیل است که بی توجهی به هر کدام از آنها می تواند در ارائه تحلیل و تصویری از آنچه در سوریه امروز می گذرد خلل زا باشد.
اگر در کشورهای عربی دیگر ، عموم مردم علیه دیکتاتورهای حاکم بپاخاستند و در روندی انقلابی و دموکراسی خواهانه ، خواسته های خود را پیگیری کردند ، دو اتفاق در سوریه رخ داده که حرکت ضد اسد را زیر سوال برد ؛ هر چند که این اتفاقات منزه کننده حکومت اسد نیستند:
شهروندان ایرانی ربوده شده در سوریه که در ساخت نیروگاه برق شهر حمص، فعالیت می کردند
1 - در هیچ کدام از انقلاب ها ،انقلابیون اقدام به آدم ربایی نکردند و شهروندان کشورهای دیگر را نربودند. ولی در سوریه مخالفان اسد ، دستکم در 3 مرحله اقدام به آدم ربایی کردند. یک بار 5 مهندس ایرانی را که در یک نیروگاه برق کار می کردند ربودند ، دفعه بعد 2 نفر دیگر را گرفتند و بار دیگر جلوی یک اتوبوس حامل زائران را در جاده گرفته ، 11 نفر از مسافران را با خود بردند و زنان و سالخوردگان را رها کردند؛ علاوه بر آن به مثابه راهزنان هر چه پول و طلا به همراه مسافران بود دزدیدند.
جالب این که این "مثلاً انقلابیون" اعلام کردند افراد ربوده شده نظامیان ایرانی بودند و علتش را نیز چنین اعلام کردند که در گذرنامه آنها امضای یک مقام نیروی انتظامی ایران وجود دارد و این در حالی است که همه گذرنامه ها با امضای مقامات انتظامی اداره گذرنامه - که زیر مجموعه ناجاست - صادر می شوند.
2 - هیچ کدام از انقلاب های مردمی در کشورهای عربی شاهد بمب گذاری های شهری توسط انقلابیون نبودند اما در سوریه ،نه علیه اهداف دولتی که در معابر عمومی دمشق بمب گذاری های متعددی توسط مخالفان اسد صورت گرفته که به بمب گذاری های عراق شباهت دارند و طی آن تعداد زیادی از شهروندان عادی کشته و مجروح شده اند.
حال سوال این است که کدام یک از این رفتارهای با استانداردهای یک انقلاب آزادیخواهانه و دموکراسی جویانه همخوانی دارد؟ آیا قرار است انقلاب این افراد با آدم ربایی و راهزنی و خالی کردن جیب پیرمردان و کیف زنان و بمب گذاری در شهرهای به پیروزی برسد؟!
نقدهای وارده بر حکومت تک نفره و تک حزبی بشار اسد ، نباید به معنای حقانیت همه مخالفان او باشد. این یک امر مسلم است که بخش عمده ای از مردم سوریه در گذر زمان به توده های ناراضی تبدیل شده اند و رفتن اسد خواسته بسیاری از آنهاست اما آنچه امروز در عرصه درگیری های روز سوریه می گذرد ، تماماً تقابل خواست مردم با اراده دیکتاتوری نیست و عوامل متعددی در آن دخیل است که بی توجهی به هر کدام از آنها می تواند در ارائه تحلیل و تصویری از آنچه در سوریه امروز می گذرد خلل زا باشد.
آخرین اخبار و تصاویر سیاسی را در سرویس سیاست صراط بخوانید.