سال ۸۵ خبر دوپینگ ۹ وزنه‌بردار ایرانی مثل بمب اتم، صدا کرد و خیلی زود به گوش همه رسید. پشت بند این خبر یک مصاحبه از حسین رضازاده هم آمد با این تیتر؛ «مردم بدانند قهرمان‌شان سالم است!» او در آن مصاحبه گفت: «من از خودم مطمئن هستم و حتی زمانی که آزمایش می‌دادم مطمئن بودم که داروی غیر مجاز مصرف نکرده‌ام.»
به گزارش خبر آنلاین، با این حال و باگذشت ۱۴ سال، معمای حسین رضازاده، هنوز هم یکی از چند معمای بی پاسخ آن روز سیاه است. آن زمان برخی از نفرات همان تیم گفتند حقایقی را می‌گوییم که ورزش ایران را تکان بدهد. حتی یکی از روزنامه‌ها از قول مهدی عطار اشرفی سرپرست وقت اردوی تیم ملی تیتر زد؛ «نمونه دوپینگ حسین رضازاده عوض شده است» که البته خود عطار اشرفی همان زمان با تکذیب این شایعات، آن را شیطنت رسانه‌ای خواند و گفت: من هیچ گاه نگفته‌ام نمونه‌ی دوپینگ رضازاده عوض شده است!
وزنه برداران چه گفتند
سجاد بهروزی: خانه مان را عوض کردیم!
سجاد بهروزی هنوز هم جوان‌ترین وزنه بردار تاریخ ایران است که در مسابقات جهانی وزنه زده است. او یک سال پس از اینکه در ۱۶ سالگی دوبنده تیم ملی را پوشید و به مسابقات جهانی ۲۰۰۵ رفت، دوپینگش مثبت شد تا دو سال از بهترین سال‌های ورزشی اش از دست برود. خودش درباره آن روز‌ها می‌گوید: روز‌های سختی بود. دو سال از جوانی ام، با حسرت وزنه بردار را دنبال کردم. آن اوایل همه من را مسخره می‌کردند و می‌گفتند دوپینگی. برای همین مجبور شدیم خانه‌مان را عوض کنیم. هدف من المپیک بود. از سوی فدراسیون هم قول‌هایی به ما می‌دادند که محرومیت ما کم می‌شود و به المپیک می‌رویم. برای همین آمادگی خوبی برای المپیک داشتم. به رکورد‌های ۱۴۰ کیلوگرم در یک ضرب و ۱۷۰ کیلوگرم در دو ضرب رسیدم که همین رکورد‌ها در المپیک مدال گرفت. این‌ها برای من حسرت داشت.
سعید علی‌حسینی: افسوس
در آن دو سالی که محروم بودم خوب تمرین کردم. در تمرین‌ها به رکورد‌های خوبی رسیدم. ۲۱۰ کیلوگرم یک ضرب می‌زدم، ۲۵۵ کیلوگرم دو ضرب. با همین رکورد‌ها قهرمان المپیک می‌شدم. اما، حیف شد.
علی دهقانیان: سه ماه در شوک بودم
سه ماه اول پس از محرومیت در شوک بودم. همه چیزم داغون شده بود. پس از آن شروع کردم به تمرین. حتی به رکورد‌هایی رسیدم که نسبت به دوران حضورم در اردو بهتر بود. یک مقدار هم احتمال بخشیده شدن‌مان کمک می‌کرد تا انگیزه داشته باشیم. در کل آن دو سال تجربه‌های جدیدی برای من داشت و فهمیدم که زندگی خارج از اردو و تمرین چیز‌های دیگری هم هست.
رسول تقیان: به ناحق محروم شدیم
آن محرومیت دو ساله برای من سخت‌ترین روز‌های عمرم بود. نه انگیزه‌ای داشتم و نه امیدی. شاید اگر فدراسیون در آن مقطع از ما حمایت نمی‌کرد، ورزش را برای همیشه کنار می‌گذاشتم. من فکر می‌کنم به ناحق محروم شدیم. من باید مدال المپیک پکن را می‌گرفتم، اما راحت مدال را از دست دادم.
محسن داودی: با آبروی مان بازی شد
در میان ۹ دوپینگی وزنه برداری، ۸ نفر با محرومیت دو ساله مواجه شدند، اما حکم محرومیت محسن داودی مادام العمر بود. او پیشتر یک بار دوپینگ کرده بود و دومین مورد باعث شد برای همیشه وزنه برداری را کنار بگذارد. داودی وقتی خبر دوپینگش را شنید گفت: یک سال و نیم شبانه‌روز در تمرینات زحمت کشیده بودیم، اما با آبرویمان بازی شد. همه می‌دانستند که تمام کار‌های ما زیر نظر فدراسیون وزنه‌برداری بود و مکمل‌ها و ویتامین‌ها با تایید پزشک تیم و فدراسیون مصرف می‌شد. فدراسیون وزنه‌برداری همان زمان بار‌ها اعلام کرد که اردو‌ها باید طبق نظر آن‌ها انجام شود و هر کسی که مخالف آن بود کنار گذاشته می‌شد، همانگونه که برخی کنار رفتند.
به گزارش خبر آنلاین، با این حال و باگذشت ۱۴ سال، معمای حسین رضازاده، هنوز هم یکی از چند معمای بی پاسخ آن روز سیاه است. آن زمان برخی از نفرات همان تیم گفتند حقایقی را می‌گوییم که ورزش ایران را تکان بدهد. حتی یکی از روزنامه‌ها از قول مهدی عطار اشرفی سرپرست وقت اردوی تیم ملی تیتر زد؛ «نمونه دوپینگ حسین رضازاده عوض شده است» که البته خود عطار اشرفی همان زمان با تکذیب این شایعات، آن را شیطنت رسانه‌ای خواند و گفت: من هیچ گاه نگفته‌ام نمونه‌ی دوپینگ رضازاده عوض شده است!
وزنه برداران چه گفتند
سجاد بهروزی: خانه مان را عوض کردیم!
سجاد بهروزی هنوز هم جوان‌ترین وزنه بردار تاریخ ایران است که در مسابقات جهانی وزنه زده است. او یک سال پس از اینکه در ۱۶ سالگی دوبنده تیم ملی را پوشید و به مسابقات جهانی ۲۰۰۵ رفت، دوپینگش مثبت شد تا دو سال از بهترین سال‌های ورزشی اش از دست برود. خودش درباره آن روز‌ها می‌گوید: روز‌های سختی بود. دو سال از جوانی ام، با حسرت وزنه بردار را دنبال کردم. آن اوایل همه من را مسخره می‌کردند و می‌گفتند دوپینگی. برای همین مجبور شدیم خانه‌مان را عوض کنیم. هدف من المپیک بود. از سوی فدراسیون هم قول‌هایی به ما می‌دادند که محرومیت ما کم می‌شود و به المپیک می‌رویم. برای همین آمادگی خوبی برای المپیک داشتم. به رکورد‌های ۱۴۰ کیلوگرم در یک ضرب و ۱۷۰ کیلوگرم در دو ضرب رسیدم که همین رکورد‌ها در المپیک مدال گرفت. این‌ها برای من حسرت داشت.
سعید علی‌حسینی: افسوس
در آن دو سالی که محروم بودم خوب تمرین کردم. در تمرین‌ها به رکورد‌های خوبی رسیدم. ۲۱۰ کیلوگرم یک ضرب می‌زدم، ۲۵۵ کیلوگرم دو ضرب. با همین رکورد‌ها قهرمان المپیک می‌شدم. اما، حیف شد.
علی دهقانیان: سه ماه در شوک بودم
سه ماه اول پس از محرومیت در شوک بودم. همه چیزم داغون شده بود. پس از آن شروع کردم به تمرین. حتی به رکورد‌هایی رسیدم که نسبت به دوران حضورم در اردو بهتر بود. یک مقدار هم احتمال بخشیده شدن‌مان کمک می‌کرد تا انگیزه داشته باشیم. در کل آن دو سال تجربه‌های جدیدی برای من داشت و فهمیدم که زندگی خارج از اردو و تمرین چیز‌های دیگری هم هست.
رسول تقیان: به ناحق محروم شدیم
آن محرومیت دو ساله برای من سخت‌ترین روز‌های عمرم بود. نه انگیزه‌ای داشتم و نه امیدی. شاید اگر فدراسیون در آن مقطع از ما حمایت نمی‌کرد، ورزش را برای همیشه کنار می‌گذاشتم. من فکر می‌کنم به ناحق محروم شدیم. من باید مدال المپیک پکن را می‌گرفتم، اما راحت مدال را از دست دادم.
محسن داودی: با آبروی مان بازی شد
در میان ۹ دوپینگی وزنه برداری، ۸ نفر با محرومیت دو ساله مواجه شدند، اما حکم محرومیت محسن داودی مادام العمر بود. او پیشتر یک بار دوپینگ کرده بود و دومین مورد باعث شد برای همیشه وزنه برداری را کنار بگذارد. داودی وقتی خبر دوپینگش را شنید گفت: یک سال و نیم شبانه‌روز در تمرینات زحمت کشیده بودیم، اما با آبرویمان بازی شد. همه می‌دانستند که تمام کار‌های ما زیر نظر فدراسیون وزنه‌برداری بود و مکمل‌ها و ویتامین‌ها با تایید پزشک تیم و فدراسیون مصرف می‌شد. فدراسیون وزنه‌برداری همان زمان بار‌ها اعلام کرد که اردو‌ها باید طبق نظر آن‌ها انجام شود و هر کسی که مخالف آن بود کنار گذاشته می‌شد، همانگونه که برخی کنار رفتند.
