در ادامه این پُست آمده است: نمی‌داند که ما عادت کرده‌ایم رئیس جمهور را با ریش رنگ شده و سشوار کشیده فقط باید از قاب تلویزیون ببینیم. نمی‌داند که نباید یهو وسط مردم حاضر شود و رو در رو از آن‌ها از مشکلاتشان بپرسد.
خبر ندارد که به رعیت بودن عادت کرده ایم و چشم دلمان را سال‌هاست به سمت کدخدا سوق داده‌اند و برای رفع گشنگی باید نگاهمان به میز مذاکره باشد.
او بلد نیست وقتی از سفره خالی مردم حرف می‌زند، لبخندی ملیح بزند که تا فی‌ها خالدونمان درد بگیرد و بگوید انشالله گشایشی برای مردم ایجاد می‌کنیم؟!
آخوند یه لا قبا یاد نگرفته که شلوار و قبایش باید با عبایش هارمونی رنگی داشته باشد و فلان شخص معتبر در قم، عمامه‌اش را به فیلان سبک خاص بپیچد.
شال سبز بافتنی که احتمالاً عیالش بافته را دور گردنش میپیجد و نمی‌داند که ما دوست داریم رییس جمهورمان از شال‌های پیرکاردین لیمیت ادیشن از فرنگ برگشته استایل کند.
واقعاً دوست نداشتنی‌ست؟!
هم حرف زدنش شبیه رییس جمهور نیست هم کارکردنش! چه معنی دارد که اصلا رییس جمهور برود با خلق الله عمله بنا و کارگر و کارمند هم کلام شود که از وسط آن همه حرف و پیگیری، یک سوتی دربیاید که کل کار را ابتر کند؟! اصلا چرا رییس جمهور صبح به صبح، استخر و جکوزی نرفته و ماساژ نگرفته باید بیاید سر کار؟!
اصلا ناهار خورده؟! نمی‌دانیم، ولی قبلیا خیلی خوردن، اونقدر خوردن که هنوز صدای ملچ ملوچ دهانشان می‌آید و لا بلای خلال کردن دندان‌ها، کاریکاتوری هم می‌کشند!.
پ‌ن: همچنان در صف منتقدینم، همانطور که از ابتدای آغاز بکار دولت بودم. همانطور که به انتصابات و بکارگیری برخی وزرا و مدیران انتقاد داشته و دارم. ولی یک نخ قبای رئیسی با همهء نقد‌ها و ایرادهایش را به کل دولت قبل نمی‌فروشم.
