به گزارش صراط به نقل از تابناک: پژو (
غول خودروسازی فرانسه) به دلیل آنکه به نوعی خود را مدیون آمریکا دانسته و با خرید
7 درصدی سهام خویش از طریق جنرال موتورز، رو به رو شده است، خود را تسلیم حرف
آمریکا برای قطع همکاری با ایران کرده است.
این در حالی است که ماجرای پژو با اقتصاد ایران حرف می کند. حرف از اینکه، به خودش بیاید، به فکر فرو رود و از مهیا کردن شرایط برای توسعه دیگر کشورها بپرهیزد. بپذیرد که توسعه و بهره وری وارداتی و خریدنی نیست و باید از تولید و سرمایه های داخلی خود حمایت کند.
تاسف از این امر خیلی خیلی کمتر از آن است که نتیجه ی همکاری ایران و فرانسه( آن هم در طول مدت بیست سال) بیشتر شبیه نوعی استعار از سوی فرانسه بوده است.
پژو با وابسته کردن صنعت خودروسازی ایران، اول از همه بازاری بزرگی را برای فروش محصولات و قطعات خویش را تضمین کرده و با این درآمدها به سمت تکنولوژی بالاتر حرکت کرده است. در این ماجرا سهم ایران، چیزی جزء مونتاژ نبوده است. مونتاژ ماشینی که از تکنولوژی قدیمی برخوردار است.
اکنون و پس از بیست سال همکاری سئوال این است که چرا فرانسه به سمت تکنولوژی برتر حرکت کرده است ولی حتی حاضر نشده است تکنولوژی قدیمی خود را به ما آموزش دهد، تا حداقل خود آن را در دست بگیریم؟چرا که سود فرانسه در این بوده است که از وابسته کردن ایران از ناحیه تکنولوژی قدیمی خود به تکنولوژی های بالا و بالاتر دست یابد.
ایران مشغول فعالیت هایی شده بود که شاید در ظاهر نتیجه ی آن تولید ماشین می شد، ولی در بطن ماجرا سرمایه های انسانی خود را به بهای کمک به سرمایه های انسانی فرانسوی، نابود کرده است.
آیا نباید تحریم و قطع روابط استعار گرانه ی این چنین را فرصت دانست؟ فرصت برای توجه به درون خود، به جوانان خود، به مهندسین خود؟
آیا حرکت به سمت چین و تایلند برای وارد کردن آنچه تا دیروز فرانسه به ما می داده است، دور زدن تحریم است؟ آیا خرید از کشورهای دیگر با تحمیل هزینه های بالا برای اقتصاد داخلی دور زدن تحریم است؟ یا توجه به خود و چشم نداشتن به دیگر کشورها دور زدن تحریم است؟اگر به خود بیاییم و خود را باور کنیم، می توانیم به دستاوردهایی بزرگی برسیم.
نباید اجازه دهیم ایران مونتاژ باقی بماند، ایران باید تولید کننده باشد، باید صاحب تحقیق و توسعه باشد، باید صاحب نوآوری و دانش باشد، باید جزء رنک های برتر دنیا باشد. برای این منظور باید بداند که تولید موضوعیت ندارد، شیوه تولید مهم است، این که آیا خود با تحقیق و توسعه خود آن را تولید کنیم، مهم و با ارزش و عامل توسعه انسانی و اقتصادی ایران است.
این که هیچ کشور دیگر جزء ایران خریدار پژویی که تکنولوژی قدیمی دارد، برای ایران افت دارد. برای ایران با سرمایه های انسانی بالا افت دارد. نباید گذاشت بیشتر در استعمار غوطه ور شویم.
تحریم کنندگان با تصور این که ایران نخواهد توانست از جای خویش بلند شده و زنجیرهای استعمار و وابستگی را بشکند، به دنبال قطع این روابط استعماری هستند که تولید مونتاژ را نیز از ایران بگیرند، و اقتصاد ایران را به سمتی برساند که نفت بدهد و کالا بگیرد.
آنها نفت ما را می خواهند ولی نه با جنگ فیزیکی، بلکه با جنگ اقتصادی، این جنگ ابزارش اسلحه نیست، ابزار این جنگ وابستگی است. به هیچ وجه نباید این ابزار را خود در اختیار آنها قرار دهیم، نباید بهره وری را از طریق وابسته تر شدن تعریف کنیم. این گزاره ها اگر با نیت خیانت بیان نشوند، به تحریم کنندگان اسلحه و ابزار بیشتری برای نابودی اقتصاد ایران خواهد داد.
این در حالی است که ماجرای پژو با اقتصاد ایران حرف می کند. حرف از اینکه، به خودش بیاید، به فکر فرو رود و از مهیا کردن شرایط برای توسعه دیگر کشورها بپرهیزد. بپذیرد که توسعه و بهره وری وارداتی و خریدنی نیست و باید از تولید و سرمایه های داخلی خود حمایت کند.
تاسف از این امر خیلی خیلی کمتر از آن است که نتیجه ی همکاری ایران و فرانسه( آن هم در طول مدت بیست سال) بیشتر شبیه نوعی استعار از سوی فرانسه بوده است.
پژو با وابسته کردن صنعت خودروسازی ایران، اول از همه بازاری بزرگی را برای فروش محصولات و قطعات خویش را تضمین کرده و با این درآمدها به سمت تکنولوژی بالاتر حرکت کرده است. در این ماجرا سهم ایران، چیزی جزء مونتاژ نبوده است. مونتاژ ماشینی که از تکنولوژی قدیمی برخوردار است.
اکنون و پس از بیست سال همکاری سئوال این است که چرا فرانسه به سمت تکنولوژی برتر حرکت کرده است ولی حتی حاضر نشده است تکنولوژی قدیمی خود را به ما آموزش دهد، تا حداقل خود آن را در دست بگیریم؟چرا که سود فرانسه در این بوده است که از وابسته کردن ایران از ناحیه تکنولوژی قدیمی خود به تکنولوژی های بالا و بالاتر دست یابد.
ایران مشغول فعالیت هایی شده بود که شاید در ظاهر نتیجه ی آن تولید ماشین می شد، ولی در بطن ماجرا سرمایه های انسانی خود را به بهای کمک به سرمایه های انسانی فرانسوی، نابود کرده است.
آیا نباید تحریم و قطع روابط استعار گرانه ی این چنین را فرصت دانست؟ فرصت برای توجه به درون خود، به جوانان خود، به مهندسین خود؟
آیا حرکت به سمت چین و تایلند برای وارد کردن آنچه تا دیروز فرانسه به ما می داده است، دور زدن تحریم است؟ آیا خرید از کشورهای دیگر با تحمیل هزینه های بالا برای اقتصاد داخلی دور زدن تحریم است؟ یا توجه به خود و چشم نداشتن به دیگر کشورها دور زدن تحریم است؟اگر به خود بیاییم و خود را باور کنیم، می توانیم به دستاوردهایی بزرگی برسیم.
نباید اجازه دهیم ایران مونتاژ باقی بماند، ایران باید تولید کننده باشد، باید صاحب تحقیق و توسعه باشد، باید صاحب نوآوری و دانش باشد، باید جزء رنک های برتر دنیا باشد. برای این منظور باید بداند که تولید موضوعیت ندارد، شیوه تولید مهم است، این که آیا خود با تحقیق و توسعه خود آن را تولید کنیم، مهم و با ارزش و عامل توسعه انسانی و اقتصادی ایران است.
این که هیچ کشور دیگر جزء ایران خریدار پژویی که تکنولوژی قدیمی دارد، برای ایران افت دارد. برای ایران با سرمایه های انسانی بالا افت دارد. نباید گذاشت بیشتر در استعمار غوطه ور شویم.
تحریم کنندگان با تصور این که ایران نخواهد توانست از جای خویش بلند شده و زنجیرهای استعمار و وابستگی را بشکند، به دنبال قطع این روابط استعماری هستند که تولید مونتاژ را نیز از ایران بگیرند، و اقتصاد ایران را به سمتی برساند که نفت بدهد و کالا بگیرد.
آنها نفت ما را می خواهند ولی نه با جنگ فیزیکی، بلکه با جنگ اقتصادی، این جنگ ابزارش اسلحه نیست، ابزار این جنگ وابستگی است. به هیچ وجه نباید این ابزار را خود در اختیار آنها قرار دهیم، نباید بهره وری را از طریق وابسته تر شدن تعریف کنیم. این گزاره ها اگر با نیت خیانت بیان نشوند، به تحریم کنندگان اسلحه و ابزار بیشتری برای نابودی اقتصاد ایران خواهد داد.