به گزارش سرويس سياسي جام نيوز، سايت "ايران امروز" دريادداشتي به قلم «حسين باقرزاده» -فعال اپوزيسيون- با عنوان "بحران نمايندگي در اپوزيسيون و انتخابات آزاد" نوشت: «اپوزيسيون ايران دچار يک بحران است، بحران نمايندگي.
در شرايط سخت فعلي اين سئوال مطرح است که چه کسي يا نهادي مي‌تواند از جانب مردم ايران سخن بگويد و يا مردم ايران را نمايندگي کند. افراد معدود تلاش کرده‌اند از راه دور (خارج کشور) شانس خود را بيازمايند و مردم را به حرکتي حتي نمادين بخوانند پاسخ چنداني نگرفته‌اند و انزواي خود را بيشتر به نمايش گذاشته‌اند.
اين مقدار را تقريبا همه نيروهاي اپوزيسيون دريافته‌اند، و به همين دليل اين روزها نداي هم‌بستگي و هم‌آهنگي و وحدت و تشکيل کنفرانس‌ها و مجامع"ملي" متشکل از نيروهاي مختلف اپوزيسيون بيش از هر زمان ديگر به گوش مي‌رسد.»
نويسنده اين يادداشت با اشاره به نفوذ و سيطره جمهوري اسلامي ايران بر نشست ها و کنفرانس هاي اپوزيسيون خاطرنشان کرد: «تخطئه و تهمت و شايعه‌پردازي البته در فرهنگ سياسي ما بي‌سابقه نيست و احتمالا عوامل اطلاعاتي جمهوري اسلامي نيز در پخش اين بدگماني‌ها و تهمت‌زني‌ها و شايعه پراکني‌ها سهم کمي ندارند.»
وي در پايان به شرايط سخت و وضعيت نامطلوب اپوزيسيون و مخالفان داخلي و خارجي نظام اسلامي اشاره کرده و مي افزايد: «شرايط سختي پيش آمده و در اين شرايط، بايد کاري کرد کارستان. رهبري سياسي اپوزيسيون در داخل کشور در هم شکسته و سرکوب شده است. نگاه‌ها بيش از پيش به خارج دوخته مي‌شود. فرصت زيادي هم در دست نيست. از گردهم‌آيي‌هاي اينجا و آنجا که بر اساس سليقه‌ها و تعلقات و مانند اينها شکل مي‌گيرد نمي‌توان به يک نهاد ملي قدرتمند رسيد که مردم از آن حمايت کنند و جامعه جهاني آن را به رسميت بشناسد و براي آن اعتباري قائل شود. وقت آن است که يک نهاد انتخابي از ايرانيان خارج کشور، يک پارلمان ايرانيان مهاجر و تبعيدي (و نه پارلمان ايران در تبعيد) شکل بگيرد.
در شرايط سخت فعلي اين سئوال مطرح است که چه کسي يا نهادي مي‌تواند از جانب مردم ايران سخن بگويد و يا مردم ايران را نمايندگي کند. افراد معدود تلاش کرده‌اند از راه دور (خارج کشور) شانس خود را بيازمايند و مردم را به حرکتي حتي نمادين بخوانند پاسخ چنداني نگرفته‌اند و انزواي خود را بيشتر به نمايش گذاشته‌اند.
اين مقدار را تقريبا همه نيروهاي اپوزيسيون دريافته‌اند، و به همين دليل اين روزها نداي هم‌بستگي و هم‌آهنگي و وحدت و تشکيل کنفرانس‌ها و مجامع"ملي" متشکل از نيروهاي مختلف اپوزيسيون بيش از هر زمان ديگر به گوش مي‌رسد.»
نويسنده اين يادداشت با اشاره به نفوذ و سيطره جمهوري اسلامي ايران بر نشست ها و کنفرانس هاي اپوزيسيون خاطرنشان کرد: «تخطئه و تهمت و شايعه‌پردازي البته در فرهنگ سياسي ما بي‌سابقه نيست و احتمالا عوامل اطلاعاتي جمهوري اسلامي نيز در پخش اين بدگماني‌ها و تهمت‌زني‌ها و شايعه پراکني‌ها سهم کمي ندارند.»
وي در پايان به شرايط سخت و وضعيت نامطلوب اپوزيسيون و مخالفان داخلي و خارجي نظام اسلامي اشاره کرده و مي افزايد: «شرايط سختي پيش آمده و در اين شرايط، بايد کاري کرد کارستان. رهبري سياسي اپوزيسيون در داخل کشور در هم شکسته و سرکوب شده است. نگاه‌ها بيش از پيش به خارج دوخته مي‌شود. فرصت زيادي هم در دست نيست. از گردهم‌آيي‌هاي اينجا و آنجا که بر اساس سليقه‌ها و تعلقات و مانند اينها شکل مي‌گيرد نمي‌توان به يک نهاد ملي قدرتمند رسيد که مردم از آن حمايت کنند و جامعه جهاني آن را به رسميت بشناسد و براي آن اعتباري قائل شود. وقت آن است که يک نهاد انتخابي از ايرانيان خارج کشور، يک پارلمان ايرانيان مهاجر و تبعيدي (و نه پارلمان ايران در تبعيد) شکل بگيرد.