به گزارش صراط به نقل از خبرآنلاین، وزیر دفاع ایالات متحده لئون پانه تا هفته گذشته را در دهلی نو گذراند. وی در سخنانی در پایتخت هندوستان تاکید کرد که همکاری های دفاعی با هندوستان پاشنه آشیل تلاش های آمریکا برای ایجاد توازن حضور نظامی در منطقه آسیا – اقیانوسیه است.
در روزهایی که متحدان آمریکا هرکدام به نوعی با بحران اقتصادی، نیروهای کار فرسوده و ارتش های قراردادی دست و پنجه نرم می کنند، هندوستان تبدیل به یکی از تامین کنندگان امنیت در منطقه آسیا شده است. با وجودآنکه اقتصاد هندوستان هم در چند ماه اخیر با چالش های جدی دست و پنجه نرم کرده است اما با توجه به جمعیت و اوضاع نظامی این کشور می توان از گسترش توان آن در بعد منطقه ای سخن گفت.
مشکل اما اینجاست که هندوستان هیچ گاه مانند امریکا به رابطه با ایالات متحده به شکل رابطه ای استراتژیک و فوق العاده تنگاتنگ فکر نکرده است. در دهه نود معامله های نظامی دو کشور به اوج خود رسید تا اینکه سرانجام در سال 1998 هندوستان آزمایش هسته ای خود را سند زد و همین مساله سه سال توقف در روابط را به دنبال داشت.
در سال 2001 میلادی ، امریکا و هندوستان مجددا همکاری های دفاعی خود را آغاز کردند. اما پس از یک دهه همکاری های سخت و طاقت فرسا، واشنگتن هنوز هم انتظارهای عجیب و غریبی از هندوستان دارد. در زیر می توانید لیست 10 موردی از درخواست های واشنگتن از دهلی نو را بخوانید:
1.برای تنش با چین مهیا باشید
اصلی ترین بحث در واشنگتن در حال حاضر این است که هندوستان چگونه می تواند در مناقشه میان امریکا و چین ، به نفع کاخ سفید بازی کند. البته هند نیز در مجادله های خود با چین مشکلات خاص خودش را داشته است.
در نوامبر 1962، در آخرین روزهای جنگ هند با چین، جواهر لعل نهرو در نامه ای به رئیس جمهوری وقت آمریکا جان اف کندی از وی کمک خواست که با کمک به دهلی نو مانع از تسلط کامل چینی ها بر شرق هندوستان شود.
خوشبختانه اندکی پس از ارسال این نامه، چین با هندوستان اعلام آتش بس کرد. امریکا در مدرن کردن ارتش هندوستان نیز منفعت خود را می بیند چرا که این مساله چین را به تقسیم نیروهای نظامی خود در دو مرز شرق و غرب و عدم تمرکز بر یک بخش وادار خواهد کرد. هندی ها اما از بیم دلخوری چشم بادامی ها در گسترش همکاری های نظامی و سیاسی با واشنگتن بسیار محتاط عمل می کنند.
2.عملیات های مشترک دریایی در اقیانوس هند
امریکا و هند در سال 2006 میلادی توافقنامه همکاری های امنیتی دریایی را امضا کردند و در تمامی بیانیه های مشترک نیز بخش پررنگی از همکاری ها به مباحث دریایی مرتبط بوده است. در دهلی نو، پانه تا از ایده اقیانوس هند در صلح و بدون تنش با کمک و همیاری هندی ها سخن گفت. امریکا همچنان در این منطقه به فعالیت های خود ادامه می دهد اما هندوستان علاقه چندانی به دخالت در این داستان ندارد چرا که در این مقوله احتمال حضور پاکستان و تنش میان دهلی تو با دشمن قدیمی بسیار زیاد است.
3.کمک به برقراری صلح در افغانستان
واشنگتن همواره برنامه های کمک اقتصادی و مدنی دهلی نو به کابل را ستوده است. هندوستان اصلی ترین اهداکننده به افغانستان در سطح منطقه ای است.در طول تاریخ منطقه، ناتو و واشنگتن همواره مانع از حضور پررنگ هندوستان در افغانستان شدند چرا که این مساله را عامل تحریک پاکستان و مقابله به مثل اسلام آباد دانسته اند.
در یک ماه گذشته این سیاست تاحد بسیاری تغییر کرده است و پانه تا نیز رسما و علنا در دهلی نو از این کشور خواست که به برقراری امنیت در افغانستان کمک کند. واشنگتن میلی به واگذاری کامل افغانستان به هندوستان ندارد اما اکنون به این نتیجه رسیده است که هند تنها شریک باقیمانده است که پتانسیل و ظرفیت لازم برای کمک به پایان ماموریت غرب در افغانستان را دارد.
4.فشار بر ایران
امریکا در مهار برنامه هسته ای ایران از هند کمک می خواهد اما دهلی نو به تهران برای نقل و انتقال ها به افغانستان و آسیای مرکزی نیاز دارد و البته بحث نیاز به انرژی ایران نیز مطرح است.بنابراین هند همواره از اتخاد مواضع ضدایرانی در سطح بین المللی حذر کرده و البته رابطه نفتی میان دو کشور هم راه فراری برای تهران از شر تحریم های جهانی مهیا کرده است.
امریکا هیچ گاه رابطه دفاعی خود با هندوستان را مبتنی بر موضع گیری های این کشور در قبال ایران تنظیم نخواهد کرد اما کاخ سفید همچنان به فشارهای خود بر تهران ادامه می دهد.
5.تدارک دیوان سالاری بهتر
هند شاید سودای قدرتی بزرگ را در سر داشته باشد اما ساختار سیاست خارجی این کشور به کشورهای در حال توسعه می ماند. بر اساس آمار رسمی هند، هند در 162 کشور، 600 کادر فنی دارد. این رقم یک دهم رقمی است که وزارت امور خارجه امریکا در اختیار دارد.
به عنوان نمونه تصور اینکه هندوستان چگونه می تواند در شورای امنیت ملی با این حجم اندک کارکنان حضوری فعال داشته باشد جای سوال است.
6.ایفای نقش در آسیای جنوب شرقی
امریکا خواهان حضور جدی تر هندوستان در صحنه معادلات منطقه ای است و البته از همکاری های نزدیک این کشور با آسه آن نیز حمایت جدی می کند. حضور هند در این مجمع مانع از خودکامه گی چین خواهد شد.
اوباما در نوامبر 2010 به پارلمان هندوستان گفت: ما نمی خواهیم که هند تنها نیم نگاهی به این منطقه داشته باشد بلکه خواهان مشارکت دهلی نو در این منطقه هستیم.نیل به این هدف به حضور سیاسی و نظامی بیشتر هند در منطقه جنوب شرقی آسیا نیازمند است.
7.اصلاح سیستم خرید سلاح
امریکا تاکید بسیاری بر فروش سلاح به هندوستان دارد. فروش سلاح به معنای شغل آفرینی برای جوانان امریکایی و ایجاد منابع درآمدی بیشتر برای این کشور است. امریکایی ها همچنین استدلال می کنند که وجود سخت افزارهای امریکایی در هندوستان امکان همکاری های نظامی و برگزاری مانورهای مشترک میان دو کشور را نیز افزایش خواهد داد.
8.مهیا شدن برای تنش با پاکستان
سخنان لئون پانه تا در خصوص لبریز شدن کاسه صبر امریکا در قبال پاکستان بدان معنا است که رابطه میان واشنگتن و اسلام آباد برای مدتی تنش را تجربه خواهد کرد.پاکستان بهشت القاعده است و این مساله برای امریکایی ها اصلی ترین خطر به حساب می آید.
در صورت سقوط پاکستان، امریکا به کمک فزاینده و چشمگیر هندوستان بسیار نیاز خواهد داشت.مقام های هندی سیاست های امریکا در قبال پاکستان را متعصبانه می دانند و بر همین اساس دخالت در آینده پاکستان را به نفع خود نمی دانند.
9.امضای توافقنامه های همکاری
ایالات متحده دولتی است که امضای توافقنامه در هر حوزه ای برای همکاری لازم است. در هندوستان اما امضای توافقنامه امری عجیب و غریب به حساب می آید. مقام های دولتی در هند گمان می کنند که می توانند بدون کمک های امریکا هم به دستاوردهای نظامی خوبی برسند. بر اساس این تفاوت دیدگاه است که ده ها سند همکاری معطل امضا مانده است.
10.افزایش تعداد رزمایش های مشترک
امریکا خواهان برگزاری رزمایش های نظامی بیشتر با هندوستان در سطح وسیع است. اما این تمایل با میل هندی ها برای شرکت در همکاری های صلح طلبانه حتی اگر به معنای برخورداری از سهم کمتری از موهبات نظامی امریکا باشد، روبه رو شده است. امریکا در برابر امتناع هندی ها بیش از اندازه اصرار می کند و تنها دلیل آن این است که امریکایی ها می دانند که شاید در آینده ای نه چندان دور دو کشور راهی جز همکاری با هم نداشته باشند.