به گزارش سرویس وبلاگ صراط ،نویسنده وبلاگ شهیده خوی در آخرین به روز رسانی وبلاگ خود نوشت:
آدم های رمضان همگي خوب اند، و تو انگار ميكني كه ديگر بديها رخت بر بسته اند، آدمهاي رمضان، حرفشان، كلامشان، بيانشان همه شده ذكر و طاعت، دم به دقيقه دعا ميخوانند و قرآن قرائت ميكنند، درجه ي بندگيشان هم ميرود بالا، در سطح عالي، ميخواهند كه اگر شد فقط قدر لحظه اي مهمان خودِ خودش باشند، به هر كه ميرسند ميخواهند كه حتي به اندازه سلام كردني هم، هم صحبت آدم هاي رمضان شوند، غذا خوردن و خوابيدنشان و زندگيشان را اين بار با مدار خدا ميگردانند، ميخواهند كه از آنها راضي باشد، و تو انگار ميكني كه آدمهاي رمضان آدم هاي ديگري اند...
و خداي رمضان كه رئوف تر، مهربان تر، گويي اصلا كفر و شركي از اول نبوده، كه ديگر خدا قهار و قاصم نيست، گويي ديگر عيبي وجود ندارد كه خدا ستارش باشد، غفار بود ولي غفارتر شده، به قدر بهانه اي ميبخشيد ولي اين بار بيشتر ميبخشد، و اينكه برعكس سابق، سرش اين سحرها شلوغ تر است، ديگر دنبال ستاره هاي دنباله دار نيست، اين سحرها آسمان بندگان اش ستاره باران اند، يا نه مثل روز روشن است!...
و ابليس رمضان، دست و پا بسته ، عاجز، نا اميد، شرمنده، تك و تنها، فراري است از آدمهاي رمضان، انگار گرگ بي دندان شده است، و تو انگار ميكني كبريت بي خطريست در مشت تو، و خدا خواسته ببيند مدعياني كه ميگفتند همه اش تقصير ابليس است آيا باز هم پرده دري ميكنند، و ابليس دل خوشي از آدمهاي رمضان ندارد، شايد دلش را پر كند براي روزهاي بعد از رمضان، روزهايي كه دست و پايش باز تر است تا تلافي كند!، و اگر ريز تر شويم، ابليس رمضان بيشتر از آدمهاي رمضان فرق كرده است!...
و اما اين بار رمضان لكه ي سياه كه نه، لكه ي سرخي بر دلش ماند، لكه اي در نقطه اي از اين ارض خاكي، در گوشه اي به اسم ميانمار، كه قرار نبود اينطور باشد، قرارمان بر برادري بود، بر وحدت، و اينكه مارا امت واحده ميخواند، و دشمن كه فقط از ايمانمان و وحدتمان ميهراسد، چون هم سلاح دارد،هم بمب دارد و هم موشك...
و آخر كار اينكه آدم هاي رمضان، كاش اين رمضان لايق ديدار شوند، كه كمال بندگي در وصال است!
درد نوشت:
او گفته بود إنَّمَا المُؤمِنونَ إخوَة ، پس اگر اخبار ميانمار حتي آبي را در دلمان تكان نداد، بدانيم عيار ايمانمان خيلي كمتر از اسلام آوردنمان است. اگر بيشتر از قيمت مرغ معترض نباشيم لااقل اندازه ي گراني ها تكاني به خودمان!(خودِ خودمان) بدهيم، و اينكه ما امروز حتي در مسئله ي ميانمار هم، مطيع ولايت ايم، همان ولايتي كه همان اسلام دستور اطاعت اش را داده است، چشممان به لبان اش دوخته ايم هر چه بگويد همان ميكنيم، و اينكه اين شبها صبر تمام آدم هاي رمضان، پيش صبوري صاحب عصر لُنگ مياندازد!،
و اين شبها دعا كنيد تمام در گِل ماندگان را، آنهايي را كه وقتي از باتلاق، رها شدند تازه ميمانند با دست و پاي گِلي يشان چه كنند!، در اين سالهاي خشكسالي با كدامين باران بشويند!؟