" صراط ورزشی " - یک شب که خواب بودی، فرگوسن آمد پشت در اتاقت، داخل اتاقت، بالای سرت و نشست به تماشای موهایی که هنوز تن به سپیدی نداده بودند، چشم هایی که زیر پلک های بسته، دو، دو نمی زدند، نفس هایی که بی خیال مثل کنتور، ثانیه های عمرت را می شمردند بی این که زجرت دهند. آرام بودی مثل «دن» در «دن آرام» و خواب، خواب عمیق نیمه شب مسابقه!
آن شب که خواب بودی، فرگوسن آمد و رفت. تا بالای سرت آمد و رفت وقتی تو خواب بودی! بی این که بدانی کِی آمد و کِی رفت و چرا آمد و رفت؟
فرگوسن، فرگوسن ماند و کارلوس جوانتر آن روزها پله های ترقی را یکی یکی پیمود و رفت و رفت و رسید به سرمربیگری تیم ملی کشورش، افتخاری که حتی ژوزه مورینیو هم آن را در کارنامه اش کم دارد و در این بین، فرگوسن، همچنان فرگوسن ماند!
این که سرمربیگری تیم ملی ایران برای دستیار سر الکس پیشرفت محسوب می شود یا پسرفت یا در بهترین حالت در جا زدن! بماند برای بحث های پشت پرده دوستان! حالا ماییم و کی روش و راهی که باید به جام جهانی ختم شود، باید!
ما برزیل نیستیم یا آرژانتین، ایتالیا، اسپانیای قهرمان جهان و اروپا و حتی پرتغال. بله، ما هیچ کدام از این غول های فوتبال نیستیم اما ما ایرانیم. مثل همه پدر و مادرهایی که بچه خودشان بد یا خوب، ضعیف یا قوی، سالم یا معلول برایشان عزیز است، ایران هم برای ما عزیز است. ایران برای ما عزیز است، خودش و فوتبالش!
آقای کی روش که قدم هایت را سر چشم گذاشتند و خانه ای دست و پا کردند برایت، آن سمت خوش آب و هوای شهر در برج ایران زمین، این جا «ایران زمین» است! روزی بوده و برای ما هنوز هم هست تا همیشه خواهد بود، حتی اگر به لبنان ببازیم!
کاش «ولاسکو» بودی آقای کی روش، کاش ولاسکو باشی آقای کی روش نه به این دلیل که با والیبال ایران برای نخستین بار به لیگ جهانی رسید، بلکه صرفا بدین خاطر که ماند و ناکامی بزرگ نرسیدن به المپیک را تا حدودی التیام بخشید.
آقای کی روش اگر ما به جام جهانی نرسیم تو می مانی و با ما جام ملت ها را فتح می کنی؟ نمی مانی برادر، نمی مانی، پس بیا و از این شکست بزرگ پلی بساز برای پیروزی های آینده، برای صعود به جام جهانی.