آقای دایی؛ تو "اسطوره" نیستی!

اما تاملی بر حرف و حدیث های ردّ و بدل شده در روز گذشته برد شیرین پرسپولیس مقابل راه آهن را بر کام هوادارن میلیونی این تیم تلخ کرد.

هوادارنی که از این فوتبال هیچ سهمی ندارند و تنها خواسته آنها از فوتبال ثبات تیم محبوبشان است، به خوبی می دانند این سروصداها نه تنها هیچ کمکی به تیم های محبوب شان نیم کند بلکه باعث بر هم زدن آرامش آن نیز می شود.

اما روی سخن مان در این نوشتار با کسی که است که خود را «اسطوره» می داند. با کسی که مدعی است خدا به او عزت داده است. با کسی که خود را آقای گل جهان می داند و چه در دوران بازیگری و چه امروز که در صف مربیان گام بر می دارد همیشه و همیشه خود را یک سر و گردن بالاتر از همه می دانسته است.

آقای دایی؛ تو آقای گل فوتبال جهانی درست، تو بیشترین بازی های ملی را در کارنامه ات داری درست، تو افتخار فوتبال ایران در مجامع بین المللی محسوب می شوی درست، تو بهترین تمام کننده تاریخ فوتبال ایران بودی درست، تو عضو کمیته فنی فیفا هستی باز هم درست، اما آقای دایی این را بدان تو برای ملت ایران اسطوره نیستی!

آقای دایی؛ اسطوره پرخاشگر نیست! اسطوره فحاش نیست! اسطوره آرام و صبور و محبوب است.

آقای دایی مردم ایران امثال کریم باقری ها، مهدوی کیاها، حمید استیلی ها و حتی استاد اسدی ها را اسطوره می دانند نه تو همه را بد می دانی و خودت را خوب!

آقای دایی؛ در کنار آمار بالای گلزنی ات تا بحال آمار کسانی را که با آنها دعوا کرده ای را نیز گرفته ای؟

آقای دایی، مایلی کهن بد؛ قلعه نویی بد؛ حبیب کاشانی بد؛ افشین قطبی بد؛ ایمان مبعلی بد؛ علی کریمی بد؛ محمود فکری بد؛ حسن انصاری فرد بد؛ و امروز رویانیان هم بد، اما شما خوب!

اما ای کاش این خوبی را در رفتارت نشان می دادی، ای کاش عزتی که خدا به تو داده است را در گفتارت نشان می دادی.

علی دایی عزیز، ما دلمان برای آن "دایی" تنگ شده است که هر گاه در نوک پیکان خط حمله هر تیمی قرار می گرفت، لرزه بر اندام حریف و خنده بر لب هوادار می انداخت.

آقای دایی ما تو را «اسطوره» می خواهیم؛ یک اسطوره آرام و صبور نه یک اسطوره پرخاشگر و عصبانی