آشتی اصولگرایانه علیه هدفمندی یارانه
«علی» و «غلامعلی» به هم می‌رسند: «لاریجانی» و «حداد عادل». روز سه‌شنبه، یک روز پیش از حضور «محمود احمدی‌نژاد» در مجلس.
دیدار علی و غلامعلی تازه می‌شود، کم زمانی مانده به آغاز مرحله دوم هدفمندی یارانه‌ها. دولت آماده‌باشش را به استانداری‌ها داده و مجلس هم غر‌هایش را زده و خط و نشان‌هایش را کشیده. تغییری اما در شرایط ایجاد نشده. دولت در راه اجرای فاز دوم یارانه هدفمند است؛ با شال بسته و کلاه سفت به سر گذاشته. راهی که لابد به انتخابات ریاست‌جمهوری یازدهم می‌رسد. به هراس توزیع پول عمومی و جذب نظر خصوصی. همین «هراس» هم یکی دیگر از دستورهای جلسه «اقلیت» و اکثریت مجلس است. قرار است با هم گفت‌وگو کنند تا ببینند چه‌طور می‌توانند دولت را مجاب کنند دست از اجرای فاز دوم یارانه هدفمند بردارد. فهمیده‌اند کار از زنهار به دولت گذشته است. نه به رخ کشیدن تورم افاقه می‌کند و نه هشدار مبنی بر این‌که رییس‌جمهوری را استیضاح می‌کنند یا از فلان وزیرش سوال. نه خط کشیدن، خط دولت را عوض کرده، نه نشان گرو گذاشتن. حالا هرچه‌قدر می‌خواهد خط محکم باشد و نشان پررنگ.
علی و غلامعلی را سه‌شنبه احمدی‌نژاد به هم می‌رساند. آمدن احمدی‌نژاد اگر آن‌گونه که دولت می‌گوید شنیدنی برای مجلس ندارد، برای حدادعادل و لاریجانی «وصل» کردن که دارد.
دیداری تازه می‌شود. از کنار هم گذشتن به کنار هم نشستن می‌کشد. «غالب» و «مغلوب» انتخابات هیات‌رییسه مجلس نهم پهلوی هم می‌نشینند. لاریجانی از آن بالا بالا‌ها پایین می‌آید. نه این‌که بر «چُتی»ای بنشیند که این روزها حدادعادل کنار صندلی‌اش در بهارستان دست و پا کرده تا مراجعانش را ببیند. نه! دیگر آن‌قدر هم پایین نمی‌آید. در یکی از همین سالن‌های مجلس دیدارشان برگزار می‌شود. دیدار بازنده و برنده همیشه جذاب است. یکی «شرم» دارد و یکی بادی به «غبغب». یکی از جایگاه دست گیرنده و دیگری از منصب بازنده. دست بالا دار و دستی به زیر دار. یکی نامدار فراکسیون اکثریت و دیگری رییس فراکسیون اقلیت. مجلس تمام‌قد اصولگرا تقسیم کارش هم همین است دیگر. گروهی در قامت اکثریت و تعدادی هم در موقعیت اقلیت. صندلی هیات‌رییسه آنان را از هم جدا کرد. اکثریت اصولگرا و اصولگرایان اقلیت. فراکسیون «رهروان ولایت» و فراکسیون «اصولگرایان».
از شش خرداد امسال که زورآزمایی دو طرف نهایی شد، رهروان ولایت و اصولگرایان مانور قدرت دادند و مشخص شد تیم لاریجانی دست بالا دارد و 75 نفری از تیم حداد بیشتر یار جمع کرده و چند روز بعد تیم لاریجانی همه صندلی‌های هیات‌رییسه را درو کرد و فتح بهارستان را با گرفتن مرکز پژوهش‌ها تکمیل، دو طرف وعده می‌دادند که به‌زودی دیدار علی و غلامعلی برگزار می‌شود.
حالا هفت ماهی گذشته، کم نیست برای تغییر موقعیت‌ها و دور ریختن دلخوری و از سرگیری تاکتیک دوستی. عاملی که باعث شد حدادعادل یار کم‌تری از لاریجانی جذب کند، همان عاملی است که قرار است سه‌شنبه لاریجانی و حداد را به هم برساند؛ «محمود احمدی‌نژاد». تیم اولیه لاریجانی بر استقلال او از احمدی‌نژاد تاکید کرد و حداد را متهم به حمایت همه‌جانبه از محمود احمدی‌نژاد. نسخه آنان جواب داد. رییس مجلس هفتم به رییس مجلس هشتم باخت. بد جور هم باخت.
غلامعلی حدادعادل و علی لاریجانی روی پلی به هم می‌رسند که روزی روی آن از هم جدا شدند؛ فقط آن موقع بهار بود و هوا «خوش»، حالا زمستان است و هوا «خشک». پل محمود احمدی‌نژاد، دیدار اما به صرف خوش و بش و تو خوبی و من بهترم نیست. دل‌هایشان در تاب تاب هدفمندی یارانه‌هاست و حتما انتخابات ریاست‌جمهوری.
احمدی‌نژاد چه توانایی‌هایی که از خودش نشان نداده. آخرینش همین است؛ دو رییس مجلس را به هم رسانده.
منبع: بهار