فعاليت سياسي پايدار
به گزارش پایگاه خبری صراط ؛ روزنامه رسالت در سرمقاله امروز خود نوشت:
•از اين قرار، تبليغات سياسي واقعاً مؤثر، بايد يک نظام اخلاقي، يک اخلاق و نوعي نسخه قابل اعتماد رفتار بيافرينند.
•وقتي رقابت سياسي، زيادي حرفه‌اي شود، و فعالان در آن به فعاليت حرفه‌اي سياسي و رسانه‌اي دل خوش کنند، و نگاه اخلاقي را از خود کم يا بيش دور کنند، آن‌گاه، فعاليت سياسي شکلي تصنعي به خود مي‌گيرد. رفته رفته، فعالان سياسي سبک عقل و کند ذهن مي‌شوند. جدل مي‌کنند و راه درست آشکار را نمي‌بينند.
•اين نحو باور سياسي که نه در تجربه شخصي ريشه دارد، و نه در گذشته و نه در يک فکر با طمأنينه اخلاقي، بيرون از هر متن اعتقادي، اعتقاد را در خود رقابت سياسي مي‌جويد. از اين قرار، باور سياسي به يک «خودتوجيه‌گري» مداوم و خسته‌کننده نياز مي‌يابد.
•اين نوع فعاليت سياسي، از «قدرت هست»، مي‌رسد به اين که «حق است و عدل که اين قدرت بر جاي باشد». از آن لحظه که فرض شد «حق است و عدل، که اين قدرت بر جاي باشد»، فرد فوراً مي‌غلتد به اين که «بنا بر اين، تنها همان قدرت است که مي‌تواند بر پا باشد و در نتيجه ديگران همه نامقبول و قابل حذف‌اند».
ملاحظات اخلاقي شرط موفقيت عملي است
•اغلب، توصيه مي‌کنند که مردان سياسي، خوب است که اخلاق را رعايت کنند.
•اغلب، فرض بر اين است که فعاليت سياسي غيراخلاقي، ميسر و مؤثر است، ولي خوب و منصفانه نيست. فقط «توصيه مي‌شود» حرفه‌اي‌ها بايد خود را نگه دارند و تقوا پيشه کنند.
•ولي، در رد فعاليت سياسي تصنعي، مي‌خواهم چيزي بيش از آن چه معمولاً متداول است، بگويم. اساساً فعاليت حرفه‌اي بدون ملاحظات اخلاقي، به لحاظ فني و حرفه‌اي هم ناقص است و جواب نمي‌دهد.
•نمي‌خواهم بگويم که يک ضميمه اخلاقي به هر فعاليت حرفه‌اي سياسي ضرورت دارد، بلکه از اين بيش، ملاحظات اخلاقي در رفتار حرفه‌اي بخشي از خود فرآيند حرفه‌ايست.
•فعاليت سياسي غيراخلاقي در ميان مدت و بلند مدت جواب نمي‌دهد؛ چون غيراخلاقي است، جواب نمي‌دهد.
طرح مبحث فعاليت سياسي پايدار
•فعال سياسي، اگر يک موضع اخلاقي خوب و درست نداشته باشد، «فعاليت سياسي پايدار» (Sustainable Political Activity) هم نخواهد داشت.
•گر چه براي فعال سياسي و روزنامه‌نگار، مسئله اين است که چگونه روش‌هاي ظاهراً متقن و فني خود را اعمال کند، اما سرتاسر جريان، مي‌بايد از محتواي عقيدتي-اخلاقي برخوردار باشد، چرا که واکنش آدمي شکلي بي‌طرف و خنثي ندارد، و نمي‌پذيرد که همچون شيئي قابل دست‌کاري با او رفتار شود، و براي آن که به چيزي ايمان بياورد و راه مورد نظر را بپيمايد، بايستي احساس رضايتي که ماهيتاً اخلاقي است، دريافت کند.
•اقدام سياسي و تبليغي، اگر با اخلاق همراه نباشد، به لحاظ فني هم ناقص است و در بلند مدت و گاه حتي کوتاه مدت، بيش از آن که به حال موضوع تبليغ مفيد فايده شود، مضر و آسيب‌زا از کار درمي‌آيد.
•فعالان سياسي، بايد يک محتوا و ادعاي اخلاقي را حمل و جذب و هضم نمايند. اين عقيده نبايد صرفاً در فکر باشد و عمل فعال سياسي فقط تابع مقتضيات عملي گردد. فعالان سياسي بايد مجاب شوند که خودشان، حزبشان، و هواداران، واقعاً، برحق و نماينده خير و عدل‌اند، و راه‌هاي عملي را براي مجاب کردن ملت در پيش مي‌گيرند. همين اطمينان است که جنبۀ تعيين کننده‌اي در فعاليت سياسي و تبليغات سياسي دارد و مي‌تواند اعتمادها را جلب کند و دل‌ها را جذب نمايد.
•براي قضاوت درباره اخلاقي بودن فعاليت سياسي، ابتدا بايد وجود اخلاقي مبتني بر ارزش‌ها را پذيرفت، همچنين بايد درکي عميق و جوهري از هستي انساني بنا نهاد و بايد از معاد و آتيه انسان، تصور مشخص و معيني در سر داشت. يعني، بايد «دين» داشت.
•وظيفه ذاتي «فعاليت سياسي پايدار»، آن است که پس از گذشت يک نسل، در نسل بعدي «ايمان»، و در نتيجه، ثبات قدم ناشي از «ايمان» به وجود آورد. و اين، درست در صورتي شدني است که نسل‌ها از پي هم بيايند، اما نظام حقيقت بر پايه‌اي ثابت و ماندگار و فارغ از زمان و عظيم‌تر از زمان و «خدايي» باقي بماند. اين، پاينده‌ترين فعاليت سياسي است. اين همان فعاليت سياسي «حسيني» است، که هر چه زمان بخورد، فربه‌تر مي‌شود. زمان مي‌خورد و فربه مي‌شود... زمان مي‌خورد و فربه مي‌شود... زمان مي‌خورد و فربه مي‌شود.